Sjómannablaðið Víkingur - 01.04.1989, Síða 11

I verum
Að fjárfesta ekki um of
Á Rifi finnast þeir menn sem með atorku og dugnaði hafa staðið af sér
alla storma og áföll í útgerðinni.
Ég heimsótti einn slíkan á ferð minni um útnesið. Hann hefur þá
sérstöðu að vera fæddur og uppalinn á Rifi, hefur frá upphafi fylgst með
þessum einangraða sveitabæ breytast í dágott þorp með höfn,
fiskverkunum, verslun og flugvelli við bæjardyrnar. Hann hefur séð
draumana rætast. Eitt sinn var hann bóndasonur á einangruðum bæ. Nú
er hann útgerðarmaður og skipstjóri.
Eiginkona hans, Þorbjörg Alexandersdóttir, kom úr sveit á
sunnanverðu nesinu. Þótt hún hafi ekki þekkt mikið til sjósóknar eða
útgerðar þegar hún kom var hún fljót að tileinka sér hið nýja líf:
Kristinn Jón
Friðþjófsson, á Hamri SH
224:
„Línuvertíðin gekk vel í vetur
hjá þeim bátum sem gátu sótt
vestur. Við rerum með tvo
ganga og það var sótt i Víkurál
og á Vestfjarðamið. Þar var
mikið af fiski sem reyndar var
frekar smár, þriggja til fjögurra
ára. Hin hefðbundnu heimamið
hafa verið heldur slök. Siðan
kom loðnan rétt fyrir páska og
einhver fiskur með henni. Það
er áhyggjuefni að fiskurinn er
smár og lítið af hrygningarfiski.
Það er mikill munur á þessu
miðað við þegar ég var að byrja
til sjós. I fyrra kom enginn
hrygningarfiskur hingað. Nú er
meiri fiskigengd, en hann er all-
ur ókynþroska. Þetta er höfuð
vandamálið í sjávarútvegi í dag
ef til lengri tíma er litið. Útgerð í
dag er ekki verri en hún hefur
verið fyrir þá sem skulda ekki
mikið, en vaxtapólitíkin hefur
leikið marga grátt, bæði út-
gerðarmenn og aðra. Ég kvarta
ekki neitt og tel að þeir sem
halda vel á sínu þurfi þess ekki.
En fjárfestingin er of mikil í út-
gerðinni og það sem við getum
tekið úr sjónum nægir ekki til að
borga þetta. Þetta sést best
varðandi togaraflotann, það er
verið að endurnýja skip sem
eru ekki nema tíu ára gömul.
Það er engin þörf á því til að ná
þeim fiski sem má taka. Okkar
skip er að verða tuttugu og
fimm ára, en ég sé ekki annað
en það geti enst í tíu til fimmtán
ár enn.
Við erum mjög vel í sveit sett-
ir hér við Breiðafjörðinn, hann
er gjöfull og verður það. Það
hefur verið sagt að það sé hor-
seigt hér og ég er á þeirri skoð-
un.“
Þorbjörg
Alexandersdóttir:
„Ég kom nú ekki hingað ein-
göngu til að gera út, ég hef líka
verið að eignast börn og ala
þau upp. Útgerð var auðvitað
ný fyrir mér þá. Við höfum alltaf
haft ákveðna verkaskiptingu í
þessu, ég hef séð um fjármálin
en hann um aðra þætti. Ég held
að þetta hafi gengið svona vel
hjá okkur einmitt af því að við
höfum staðið saman og unnið
sem einn maður að hlutunum.
Við höfum alltaf gætt þess að
fara ekki með fjármuni frá út-
gerðinni í aðra hluti. Ég held að
ég hefði aldrei enst í því að vera
sjómannskona, — mikið ein og
fleira sem því fylgir— ef ég
hefði ekki tekið virkan þátt í
þessu sem er okkar lifibrauð.
Vissulega hafa komið upp erf-
iðleikar hjá okkur sem við höf-
um orðið að taka á saman. En
þetta er okkar líf, við höfum val-
ið það og ætlum að lifa því
áfram.
Hjónin Þorbjörg Alex-
andersdóttir og Kristinn
Jón Friðþjófsson. Hún
er útgerðarmaður og
hann skipstjóri.
VÍKINGUR 11