Náttúrufræðingurinn - 1956, Qupperneq 33

FLÓRUNÝJUNGAR 1955
27
g r a s . Ný deiltegund. — Hofgarðar, Snæfellsnesi. 1954. Deil-
tegundar þessarar hefur ekki verið getið fyrr hér á landi, en
hún er útbreidd víða um Skandinavíu. Hún er lágvaxnari og
grennri en aðaltegundin. Stöngullinn uppsveigður, með þunn-
um ljósmóleitum, trosnuðum stofnslíðrum, og mjög greini-
legu aflöngu hnýði. Blöðin mjórri en á aðaltegundinni, 2—3
mm breið. Axpunturinn miklu styttri, rúml. 1 cm á lengd,
fer mjókkandi neðst, en er ekki þverstýfður, eins og á aðal-
tegundinni. Deiltegund þessi óx í sendnu valllendi, utan túns
en í námunda við götuslóða. Ekki verður um það sagt, hvort
hér er um nýjan slæðing að ræða eða ekki. Sumir grasafræð-
ingar telja þetta sjálfstæða tegund.
4. Deschampsia caespitosa (L.) P. B. var. glauca (Hartm.) Sam.
S nar r ó tar p u n t ur . Nýtt afbrigði. — Skipalón í Hörgár-
dal 1953. Smávaxnara en aðaltegundin. Blöðin stutt, mjó og
samanvafin. Stönglar og neðstu blaðslíður ljósfjólublá, og
plantan öll með bláleitum blæ. Punturinn mjórri en á aðal-
tegundinni, gráfjólublár á lit og með minni smáöxum. Af-
brigðið óx í valllendismó. Þess hefur ekki verið getið fyrr
liér á landi, en er algengt í norðanverðri Skandinavíu.
5. Carex salina Wg. Marstör, var. borealis. — Ketilsstaðir,
Jökulárhlíð, N.-Múl.; Unaós, Fljótsdalshéraði 1952; Hausthús,
Stakkhamar, Snæfellsnesi 1954. Ný á A. og V.
var. kattegatensis — Miðhús, Mýr, 1953; Kolgrafir, Snæfells-
nesi 1954. í nýrri grasafræðiritum eru þessi tvö afbrigði talin
sjálfstæðar tegundir. Var. borealis heldur tegundarheitinu
C. salina, en var kattegatensis kallast nú C. recta Boott.
6. Carex juncella (Fr.) Th. Fr. Þúfustör. Ný tegund. — Mið-
hús, Mýr. 1953; Hlaðir, Hörgárdal 1954. Stráin löng, grönn,
snörp, sívöl neðst. Slíðrin oftast rauðleit. Blöðin fagurgræn,
mjó, 1—2 mm. Eitt karlax, tvö til þrjú mjó kvenöx. Hulstrið
taugalaust með lítilli en greinilegri trjónu. Myndar háar, þétt-
ar þúfur, einkum í grunnum tjörnum, en einnig í mýrum með
samfelldum gróðri. Líkist mjög mýrastör, sem hún áður var
talin til. En langskýrasta einkennið er þúfuvöxturinn.
7. Betula coriacea Gunnarss. Grábirki. — í Búðahrauni
á Snæfellsnesi fann ég nokkra birkirunna, sem virðast heyra
til þessari tegund, en annars telja nú ýmsir vafasamt, hvort