Náttúrufræðingurinn - 1973, Qupperneq 13

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
153
Við rannsóknir sínar að gerð jarðfræðikortanna fór ekki hjá því,
að Guðmnndnr rækist á rnargs konar jarðfræðileg fyrirbrigði, sem
ekki hafði verið lýst áður. Því miður entist honum ekki aldur til að
vinna nema að litlu leyti rir þessurn athugunum.
Á árunum 1947—61 athugaði Guðmundur jarðfræðilegar aðstæður
á ýmsum hugsanlegum virkjunarstöðum sunnanlands fyrir Raforku-
málaskrifstofuna, og skrifaði um þær ítarlegar skýrslur. Margar nið-
urstöður þessara rannsókna birti hann einnig í ýmsum ritgerðum,
og einnig komu þær honum að góðum notum, er hann gerði jarð-
fræðikortin af Miðsuðurlandi og Mið-íslandi.
Guðmundur gegndi ýmsum öðrum störfum auk þeirra, sem þegar
hefur verið getið. Hann kenndi jarðfræði við verkfræðideild Há-
skóla íslands 1943—59, er hann var látinn hætta störfum af lítt skilj-
anlegum ástæðum. Eftir 1956 var hann öðru hverju stundakennari
við Kennaraskólann og Menntaskólann í Reykjavík. Hann átti sæti
í landsprófsnefnd miðskóla frá 1946 til dauðadags. Hann var próf-
dómari í náttúrufræði við Menntaskólann í Reykjavík frá 1944.
Guðmundur starfaði í ýmsurn félögum, og er eitt það félag, sem á
honum mest að þakka, en það er Hið íslenzka náttúrufræðifélag.
Hann sat í stjórn þess 1948—64, þar af formaður 1959—64. Hann var
ritstjóri Náttúrufræðingsins árin 1947 og 1948. t formannstíð hans
fjölgaði mjög í félaginu. Má það m. a. þakka, að hann kom á hinum
vinsælu þriggja daga fræðsluferðum, og var hann fyrstu árin aðal-
leiðsögumaður í ferðunum. Hann mun vart Iiafa átt sér sinn líka á
þessu sviði. Hann var einn vinsælasti fyrirlesari, sem fram kom á
fræðslusamkomum félagsins. Sitt síðasta erindi á opinberum vett-
vangi hélt hann á samkomu félagsins 26. okt. 1971. Honum mæltist
vel að vanda, þótt hann væri fársjúkur. Hann kynnti einnig almenn-
ingi betur starfsemi félagsins, en áður liafði verið gert. Hann var
kjörinn félagi í Vísindafélagi íslendinga árið 1946.
Guðmundur Kjartansson var sérstaklega vel ritfær og svo vel máli
farinn, að unun var að hlýða á fyrirlestra hans á fundum eða í t'it-
varpi. Hann átti létt með að gera jafnvel hin flóknustu atriði í fræð-
um sínum auðskiljanleg jafnt leikum sem lærðum. Guðmundur
taldi sig ávallt seinvirkan, og má vel vera að svo hafi verið. En þá
ber að hafa í huga, að hann var allra manna vandvirkastur og kast-
aði aldrei höndunum til neins, enda er lrvergi að finna hnökra í rit-
um hans, hvorki í máli né framsetningu. Slík vandvirkni krefst auð-