Náttúrufræðingurinn - 1973, Qupperneq 39

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
179
daginn 7. febrúar 1970 var stórstreymt. Þá fór og sarnan við sunnan-
verðan Faxaflóa óvenjudjúp loftvægislægð og vestanstormur. Þetta
þrennt lagðist allt á eitt að valda miklu sjávarflóði, ásamt foráttu-
brimi. Brimið olli talsverðum usla, braut varnargarða, dreifði grjóti
langt inn á tún og engjar og flæddi sums staðar inn í hús. Um viku
síðar skrapp ég suður á Álftanes að skoða verksummerki og fannst
mikið til um. Roskið fólk, sem ég hitti þai', fullyrti, að annað eins
sjávarflóð og landbrot hefði ekki orðið þar fyrr á þessari öld. En
ekki kom mér þá í hug, að þessar náttúruhamfarir yrðu til þess að
koma upp um aldur Búrfellshrauns. Og ég ætlaði alls ekki að sinna
þeinr neitt meira. En skömmu síðar hringdi til nrín frú eixr í Hafnar-
firði Elísabet Kristjánsdóttir, Skúlaskeiði 20. Hún lýsti fyrir mér
miklu umróti sem orðið hefði af völdunr brimsins í flóðinu við
hraunströndina norðan Hafnarfjarðar og kvað þar nú ýmislegt konrið
í ljós, sem vert væri að jarðfræðingur liti á. Ég þekkti ekkert til Elísa-
betar né hennar fólks, en nraður hennar er Sveinn skipasnriður Erí-
nrannsson frá Skerseyri, senr er býli þarna á hraunströndinni skammt
vestan við vesturbæ Hafnarfjarðar. Ég dáist að athygli og forvitni
Elísabetar og get ekki nógsanrlega þakkað henni hugulsenrina að
láta nrig vita. Upp úr þessu fór ég að venja komur mínar á hraun-
strönd Hafnarfjarðar í þeirri von, að nrér tækizt }rar að gægjast inn
undir brún Búrfellshrauns. Sú von var vissulega ákaflega lítil, og
fljótlega varð sýnt að ekki dygði nrinna en stórstraumsfjara. Loksins
á sumardaginn fyrsta 1970 kom ég þar, þegar saman fór stórstreynri,
lágfjara, sléttur sjór og blíðviðri. Þá konr upp um 20 m breið og
mjög hallalítil fjara framan við Balaklöpp örlitlu austan við Bala-
klett, sem er allra yzta nef Búrfellshrauns við Hafnarfjörð. Þessi ör-
nefni eru kennd við býlið Bala, sem tilheyrir Garðahreppi, en
stendur rétt utan við mörk Hafnarfjarðarkaupstaðar. Fyrir þessa
konru nrína hafði ég talið nokkurn veginn víst, að þetta lága sjávar-
berg franr af Bala væri aðeins stallur, sem brinr lrefði klappað í
lrraunið, en hraunið næði lengra út. En nú sá ég á nró í fjörunni,
fjörumó, þó aðeins á smáblettum. Hann var víðast hulinn sandi, möl
og grjóti. Ég tók nú að grafa gryfju fast við fremsta klapparnefið
undir Balaklöpp og þar reyndist einnig vera mór undir. Og aðeins
í rúmlega skóflustungu-dýpi konr í Ijós að mórinn gekk inn undir
hraunklöppina. Ég gróf nú þarna gryfju í nróinn unr einn metra nið-
ur, fyrr tókst mér ekki að ganga örugglega úr skugga um, að mórinn