Samvinnan - 01.04.1971, Síða 52

Af hverju er nú alltaf verið
að banna allt milli himins og
jarðar hér á þessu landi frelsis,
jafnréttis og bræðralags?
Mér kom þetta í hug þegar
ég horfði á sjónvarpsþátt um
hundahald á dögunum, en í
þætti þessum kom fram kona
nokkur, sem virtist álíta, að það
væri nægileg forsenda fyrir því
að banna hundahald, að henni
væri óbærileg tilhugsun að
hálsbrotna á hundaskít. Meira
en lítið kresin sú.
Það er meira að segja bannað
að vera berrassaður á al-
mannafæri, eins og það getur
nú verið gaman þegar veður-
skilyrði eru fyrir hendi.
Boxið — the noble art of
self-defence eða hin göfuga list
sjálfsvarnar — er bannað. í
öðrum löndum er það talið til
mannréttinda að fólk fái að
berja hvert annað til óbóta í
sjálfsvarnarskyni og er auðvit-
að sjálfsagður hlutur.
★
Drekkandi bjór, þessi unaðs-
legi mjöður sem betur er til
þess fallinn að gleðja mannsins
hjarta, í hófi, en flest annað, er
fordæmdur af ríkisvaldinu, en
hins vegar selur ríkisstjórnin
landsmönnum brennivín fyrir
nærri tvær miljónir á dag, all-
an ársins hring, og allir vita
nú hvernig maður verður af
brennivíni. Þeir, sem ekki eru
ölóðir í kappakstri niðri í mið-
bæ, eru að pynda hesta innvið
Elliðaár, eða þá heima hjá sér
að misþyrma konunni í ölæði
og berja börnin. Margaríninu
er fleygt í málverkin, en skyr-
inu slett upp um alla veggi, í
trausti gamals máltækis um
eignarrétt einstaklingsins. Og
svo kemur konan morguninn
eftir heim af slysavarðstofunni,
byrjar á því að ryksjúga upp
leifarnar af húsgögnunum og
þrifa skyrið af veggjunum með
kittisspaða, en eiginmaðurinn
gubbar ofan í súpudiskinn, með
glóðarauga á báðum. Svona
heimilislífi stendur nú ríkis-
stjórnin fyrir. Haldiði að það
sé?
★
Hvað er það nú fleira, sem
er bannað?
— Jú, það er bannað að drepa
fólk, nema eftir settum reglum,
en það er nú önnur saga og
alltof flókið mál til að fara
nánar útí.
Já, og svo er hassið náttúr-
lega bannað, sem betur fer, en
fjölmiðlar búnir að auglýsa
þetta fíknilyf svo rækilega upp,
að það er nánast komið í tízku.
Eigi alls fyrir löngu rakst ég
á þessa fyrirsögn í dagblaði:
„Farþegar berháttaðir — síð-
an hófst leitin.“
í þessu sambandi datt mér í
hug gamall húsgangur, íslenzk-
ur, sem er svona:
Gott er að hafa gat á rassi
og geyma í því kíló af hassi
★
Og ekki má gleyma klám-
inu. Það er stranglega bann-
að, nema það þjóni listrænum
tilgangi. Listrænum tilgangi!
Manni verður nú flökurt. Aldrei
hef ég heyrt um það, að feimn-
ismál gætu þjónað einhverjum
listrænum tilgangi, enda
blundar enginn listrænn til-
gangur með neinum lista-
manni. Þetta hugtak er fundið
upp af fúskurum og svindlur-
um, sem eru að reyna að sanna
tilverurétt verka sinna undir
því yfirskyni að þau séu lista-
verk.
Klámið virðist hins vegar
vera gulls ígildi fyrir náttúru-
lausa kalla og kellingar, og því
svæsnara sem klámið er, þeim
mun meiri dáðir er kallinn til
með að drýgja í bólinu, enda
kellingin þá orðin eins og
fýsna- eða fíknabelgur.
Sem sagt, klámið getur verið
leiðin til sannrar lífshamingju,
og samt er það bannað. Þetta
kalla ég nú skepnuskap.
★
Og nú nenni ég ekki lengur
að vera að staglast á því, sem
bannað er, en vík máli mínu
að því, sem ég vildi láta banna,
en það er helzt tvennt, nefni-
lega faðirvorið og þjóðsöngur-
inn.
Faðirvorið þarf ef til vill ekki
að banna, því ungdómurinn i
landinu virðist það viti bor-
inn að neita að læra utanað
svo vonda þulu sem faðirvorið
er, enda eru þessi börn af-
sprengi „mevkustu bókmennta-
þjóðar í heimi.“
Tónlistin við þjóðsönginn er
að margra dómi ljómandi fal-
leg, en tæplega er hægt að
segja, að lagið sé sönghæft fyr-
ir almenning, gengur um nærri
tvær áttundir og laglínan tals-
vert flókin, sérstaklega fyrir
laglausa.
Um ljóðið er það hins vegar
að segja, að þegar frá er skilið
fyrsta e'indið — sem þó verður
að te’jast harla vafasamur
kveðskapur — þá er það hreint
kraftave.k, að jafnmikið önd-
vegisskáld og Matthías heitinn
Jochumsson — blessuð sé
minning hans — skuli hafa
getað klúðrað saman slíkum
þvættingi, og þá er það ekki
síður kraftaverk, að slíku ljóði
skuli hafa hlotnazt sú vegsemd
að verða þjóðsöngur „mestu
bókmenntaþjóðar í heimi“. Það
er forheimskandi fyrir börn að
læra slíkt bull utanað, glæpur
að reyna að kenna þeim það,
og á þeim forsendum á að
banna það eins og aðra glæpi.
Þetta er þungur áfellisdóm-
ur um þjóðsönginn, en sann-
leikurinn er sá, að ég var að
hlýða stráknum mínum yfir
Ijóðið um daginn, og mér
blöskraði svo, að ég get ekki
orða bundizt. Þá var það, að
ég bað kunningja minn, sem
kennir tónlist í einum af
menntaskólum borgarinnar, að
komast eftir því fyrir mig, hve
margir kynnu þjóðsönginn.
Hann brást vel við, og hér er
niðurstaðan.
Áf tveimur bekkjardeildum
fjórða bekkjar, sem í voru 45
manns samtals, kunni tæp-
lega helmingur lagið — fæstir
þeirra gátu þó sungið það
skammlaust. Sami fjöldi kunni
fyrsta erindi, sumir þeirra þó
aðeins nokkurn veginn.
Af þessum hópi kunni enginn
annað eða þriðja erindi, en þrír
fyrstu Ijóðlínu annars erindis:
„Ó, guð, ó, guð, vér föllum
fram.“
52