Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.06.1914, Qupperneq 18

92
þekki jeg annað fólk, miðaldra fólk, sem fluttist úr sveit-
inni á unglingsaldri, sem nú vildi helzt komast þangað
aptur með skyldulið sitt, ef að skólar, bókasöfn og aðr-
ar menningarstofnanir væru þar fyrir hendi, sem auðvelt
væri að ná til. þess vegna verður að taka þessar menn-
ingarkröfur til greina, ef aðdráttarafl sveitalífsins á að
aukast og dvölin í sveitunum að bera æskilegan árang-
ur eptir eðlilegum nútíðarkröfum.
Þá er þriðja svarið, sem ótal sinnum hefur hljómað
fyrir eyrum mínum. Pað er að vísu nokkuð mismunandi
en í aðalefninu er það eitthvað á þessa leið: »í borg-
unum eru steinlagðar götur með hliðargangstéttum; úti
á landi höfum við blauta og ógreiða vegi, eða þá veg-
leysur. í borgunum nota menn rafmagnsljós eða gas-
Ijós; við verðum að bjargast við gömlu olíulampana eða
þá tólgarkerti. Borgarbúar hafa strætisvagna, knúða af
rafmagni og sjálfhreyfivagna; við höfum kerrur og þung-
lamalega dráttarvagna. Borgarmenn geta símað eptir lækni,
þegar þeir vilja, og til viðskiptamanna sinna, ef þeir
þurfa einhvers með; við búum á víð og dreif og eigum
langt til læknis, vina og viðskiptakunningja. Peir hita upp
hús sín með leiðsluhita, og þegar þeir koma á fætur er
heitt í öllu húsinu og skemmtilegt; en þegar við komum
á fætur er ailt frosið og kuidalegt. þeir hafa leikhús,
samkomusali og samstillta hljóðfæraflokka; við fáum að
eins að lesa um þetta. þeir hafa frjálsan aðgang að
bókasöfnum og geta lesið þar tímarit, dagblöð og bæk-
ur, sem við verðum að kaupa, eða þá fara alveg á mis
við þetta.«
Hver ráð eru til þess? Sem svar vil
Bændur verða jeg aptur segja: Gerið landbúnaðinn
að vera starfs- arðsamann.
hyggjumenn. Við verðum að hætta því, að tala
um starfshyggjumenn og bændur sitt
í hvorri merkingu eða sem ósamræmilegar greinar. Allir
verða að leggjast á eitt í því, að nálgast sama markmið-