Tímarit kaupfjelaga og samvinnufjelaga - 01.06.1914, Blaðsíða 26

100
um við enga húsmæðraskóla og engan verulegan alþýðu-
skóla, er landið hafi tekið að sjer. Vantar þá mikið og
máske það allra nauðsynlegasta.
En þó ekki sjeu settir á stofn margir dýrir og nýir
skólar, má á ýmsan hátt bæta mikið úr þeim þekkingar-
skorti, sem nú er tilfinnanlegastur, án þess það kosti
mikil fjárframlög, sízt svo að þjóðinni sje um megn. Við
gömlu skólana má breyla til um kennslugreinar og bæta
við nýjum; þurfa þá og að koma nýir kennarar að ein-
hverju leyti eða hinir gömlu að afla sjer nýrrar þekking-
ar í sumum atriðum. Að því leyti sem það er hlutverk
skólanna, að búa nemendur undir góða hluttöku í borg-
aralegu fjelagslífi, þá er auðsætt að kennslan verður í
ýmsum greinum að breytast eptir því, sem lífsafstaðan
breytist í nútíð og fyrirsjáanlegt er að verðá muni í
næstu framtíð. Mikið má og bæta með því, að styrkja
útgáfu nýrra bóka og smárita, styðja að fyrirlestrum og
ýmsum námsskeiðum, þar sem þetta miðar til þess að
þjóðin þekki betur en áður aðstöðu sína og þroskaskil-
yrði og læri að beita kröptum sínum rjettilega.
Að þessu ber öllum þeim að slyðja, sem hafa nokkra
trú á framtíð okkar; sem hafa trú á því, að sameining
beztu krapta í skynsamlega og bróðurlega stefnu, sje
aðalviðreisnarvegurinn.
Þjóðin á að mega treysta því, að fjárveitingarvald lands-
ins hafi opin augu fyrir því, að fje, sem veitt er til stuðn-
ings sönnum og varanlegum landbúnaðarframförum, eða
til eflingar tímabærri alþýðufræðslu, er engin ölmusa eða
náðargjöf, heldur er þjóðfjelagið að leggja þar fje í spari-
sjóð, sem gefur beztu vexti, margfaldar höfuðstólinn
fljótlega og getur »klætt fjallið« betur en nokkuð annað.
S.J.