Andvari - 01.06.1959, Blaðsíða 80

78
IIANNES PÉTURSSON
ANDVAllI
kvæðin sjálf en útgáfu þeirra næsta
sprettinn. Til vitnis tek ég eitt stytzta
kvæði bókarinnar, þar sem hann reisir
sér ekki hurðarás um öxl. Ljóðið heitir
Mynd:
Bringuhvítir fuglar,
sem fljúga út með sjónum,
og framundan er nótt.
Blómin eru að fölna
og barnsins gleði að dvína,
og blærinn andar hljótt.
Lítill sjómannskofi
með hvíta múrsteinsveggi,
sem kalkið hrynur af.
Gamall fiskimaður,
sem gömlum háti rennir
á grátt og úfið haf.
Dagur Sigurðarson: Hlutabréf í sólar-
laginu (Helgafell).
Þetta er fyrsta bók Dags, sem mun
vera tæplega tvítugur að aldri. Bókin sker
sig nokkuð úr öðrum ljóðabókum ársins
vegna djarflegra orðfæris en menn eiga
að venjast í prentuðum ljóðabókum, þótt
margt hafi nú verið ort berorðara á ást-
kæra, ylhýra málinu.
Hægt er að segja bæði kost og löst á
þessari frumsmíð Dags, eins og öllum
öðrum ljóðabókum, gömlum og nýjum.
Galla hennar tel ég einkum þann, að
of lítið liggur falið milli ljóðlínanna víð-
ast bvar. Stafar þetta af því, að skáldið
lætur allt flakka, sem í hugann kemur,
en það er andstætt góðri Ijóðlist. Við
þetta verða ljóðin bressilegt tal, bera vott
um óstýrilæti, scm að vísu er skemmtilegt
í aðra röndina. Frumleiki ljóðanna er því
sjaldan fólginn í skáldlegri skynjun
yrkisefna (þó t. d.: Tilvera; Ilöfuð-
skepnurnar), heldur þeirri dirfsku að taka
munninn fullan. Það sem bókin tapar
við þetta að dýpt, vinnur hún að nokkru
leyti upp á þeim frískleika, sem yfir henni
hvílir, hinni æskudjörfu bíræfni. Dagur
virðist hafa fulla einurð á að segja það,
sem honum býr í brjósti og takizt honum
að beizla þennan eiginleika sinn í ljóð-
um, sem eru innviðameiri en þessi og
hafa minni yfirbyggingu, þá skal ég
verða fyrstur manna til að þakka fyrir
mig. Sýnishorn úr bók Dags: Ást mín:
Ást mín er eilíf. Ég elska okkur öll,
ckki einúngis ylckur cða þig,
ekki einúngis mig.
Ást mín er hégómleg. Hún slítur upp blóm,
stjúpmæður og morgunfrúr, stíngur þeim
í hnappagöt, nýtur
ilms þeirra er þau visna. Ást mín cr grimm.
Erlend nútímaljóð. Einar Bragi og Jón
Óskar völdu ljóðin (Heimskringla).
Formáli er fyrir þessari bók eftir þá,
sem völdu kvæðin. Idefst hann með svo-
felldum orðum: „í safni þessu eru átta-
tíu ljóð eftir fjörutíu og þrjú skáld af
sautján þjóðernum". Ég er nú svo aldeilis
hlessa. 1 bókinni eru nefnilega sjötíu og
níu Ijóð eftir fjörutíu og fjögur skáld af
átján þjóðernum. Næsta setning hljóðar
svo: „Tólf skáldanna eru fædd fyrir alda-
mót.“ Þetta er rangt. Þrettán eru fædd
fyrir aldamót. Þar næsta setning for-
málans er á þessa leið: „Hin elztu standa
á sjötugu." Þetta cr rangt. Elzta skáldið
cr á níræðisaldri, og aðeins eitt skáld
stendur á sjötugu, en ekki „hin elztu“.
I bókarlok fylgir höfundatal, samið af
Einari Braga, og segir hann í greinar-
gcrð: „hef ég stuðzt við bækur og tírna-
rit, erlend og innlend." Ekki licfði skáld-
inu veitt af einni bók til viðbótar, því þess
er að engu getið, bvenær átta af höf-
undunum eru fæddir, og er það kynlegt,
þar sem þeirra á meðal eru norðurlanda-
skáld, en einnig heimsfrægir menn eins