Andvari - 01.06.1959, Blaðsíða 95

andvari
STÚLKAN VIB ROKKINN
93
mikinn hafði hún erft eftir foreldra sína,
en meginhluta hans ætlaði hún að láta
börn Schous, Björgu og Emil, hreppa
eftir sinn dag. Hefur það ef til vill átt
sinn þátt í því, að Lúðvik lét ekki boð
hennar og bönn sem vind um eyrun
þjóta, því að fátítt mun hafa verið á
þessum árum, að faktor danskrar sel-
stöðuverzlunar léti gamla prestsekkju
setja sér stólinn fyrir dyrnar. Eitt hundrað
dali af gjöfinni fékk Björg Stefaníu
þegar í hendur, en fimm hundruð dali
skyldi hún fá að henni lifandi.
Þau Lúðvík og Stefanía gerðu þaS
ráð í tómi, að hún skyldi koma aftur
norður næsta sumar, hvað sem í móti
blési, og síðastra orða bað hann hana að
láta þetta ekki verða þeirra aðskiinað.
Síðan reið hin unga stúlka, er hún hafði
verið útlæg gerr af Norðurlandi, sem
leið lá vestur sveitir og létti ekki ferð
sinni, fyrr en í Reykjavík, þar sem hún
leitaði á náðir Páls Pálssonar, föður-
bróður síns. I umsjá hans var hún fram
yfir miðjan septembermánuð, en þá sendi
Páll hana austur að Breiðabólstað í fylgd
Weð Hermanni Jónssyni á Velli, sýslu-
manni Rangæinga. Gazt sýslumanni vel
að hinni ungu stúlku og vildi henni allt
dl hæfis gera á ferðalaginu austur.
Meðal annars tók hann ekki í mál, að
hún riði hestum fóstru sinnar, er senni-
lega hafa ekki verið gæðingar, fyrst hún
ædaði að láta fella þá, heldur setti undir
hana bezta hest sinn. „Sýslumaður fór
eins vel með mig eins og ég skyldi hafa
verið konan hans.“
A BreiÖabólstað var Stefaníu tekið
ú'einr höndum: „Mér lízt vel allt mitt
fólk, og það vill vera mér allt mikið
8°tt, svo það er mér að kenna, en ekki
Kí, að ég er með leiðindum ennþá sem
homið er. En það rnáske lagast“.
Sigríður Pálsdóttir lét sér einkum annt
Uni frænku sína, er hrakin hafði verið
svo langan veg. Hún t'ar mikil skap-
festukona, trygg og umhyggjusöm þeim,
er hún tók upp á sinn eyk, en óvægin
þeim, sem henni voru ekki að skapi, og
þétt fyrir og jafnvel nokkuð herská í
þeim málum, er vörðuðu hagsmuni
hennar. Með þeim Björgu Guttorms-
dóttur var engin vinátta, þrátt fyrir
frændsemi, og bar þar rneðal annars til,
að séra Guttormur hafði ánafnað Björgu
mikla fjármuni, er hún giftist séra
Stefáni Pálssyni, en þegar hann féll frá
svo skjótt, án þess að þau Björg eign-
uðust erfingja, vildi séra Guttormur ekki
láta peninga þá koma til skipta, nema
lagaúrskurður gengi um það, þar eð
systkini Stefáns áttu að erfa hann að
nokkrum hluta. Varð af þessu talsvert
hark, en þó að síðustu horfið frá því
að sækja þetta mál að lögum. Voru þau
málalok þó ekki með öllu þykkjulaus
af hálfu Sigríðar, er þótti sem hún og
nánustu skyldmenni hennar hefðu oftar
orðið afskipt, er auði ættmenna var skipt
milli erfingja. Meðferðin á Stefaníu bætti
ekki urn hug hennar í garð Bjargar, sem
hún grunaÖi jafnvel um að vilja sjálf
eiga Lúðvík Schou, þótt aldursmunur
þeirra væri hátt á þriðja tug ára:
„Það var skrýtið af Björgu, fóstru
hennar, að reka hana nauðuga svona
langt frá sér og það til mín, því ég held
hvorug okkar þurfi annarrar."
En vafalítið hcfur það verið hugar-
burður Sigríðar, að Björg hafi ætlað
sjálfri sér Lúðvík. Hún virðist þvert á
móti hafa syrgt séra Stefán alla ævi.
Stefanía fól sig nú mest forsjá þeirra
Sigríðar og Páls. Ekki hvarflaði þó annað
að henni en fara aftur norður næsta
sumar, og virðist Sigríður ekki hafa latt
hana þess, þótt eitthvað óraði hana fyrir
því, að fjárhagur verzlunarstjórans væri
ekki svo góður sem skyldi og heilsufar
hans á völtum fæti. Bréf þau, sem