Andvari - 01.01.1997, Qupperneq 87

andvari
FINNUR MAGNÚSSON
85
frá heiðni, og kölluðu ritgerðina „en skarpsindig og kundskabsrig Under-
sögelse“ sem hefði hlotið viðurkenningu innanlands jafnt og utan. Að lok-
um gátu þeir þess að Finnur hefði sýnt hæfni sína við samningu orðskýr-
luga við annan hluta Sæmundar-Eddu sem verið væri að prenta hjá Árna-
nefnd. Greinargerðin var dagsett 26. ágúst og stíluð til konungs.20 Með
þessa umsögn í höndum samdi háskólastjórnin tillögu um að veita Finni
Prófessorsnafnbót í heiðursskyni. Hann sé talinn sá sem beri hvað mest
skyn á fornan norrænan kveðskap jafnt á íslandi sem í Danmörku og skynji
manna best hinn forna norræna anda. Því sé hann vel að því kominn að fá
þessa viðurkenningu. Greinargerðin var dagsett 21. september 1815. Úr-
skurður konungs var kveðinn upp viku síðar.21
Á þessum árum gerði Finnur sér vonir um að hljóta prófessorsembætti við
háskólann í Kristjaníu. í bréfi til Gríms Thorkelíns 31. janúar 1815 vék Ól-
afur Ólafsson í Túnsbergi að Finni og taldi að hann væri rétti maðurinn til að
gerast þar prófessor í latínu og norrænum málum. Ólafur bætti síðan við á
^slensku: „Eg held að Egger[t]s Ólafssonar andi og biskups Finns Jónssonar
séu í og yfir honum“.22 Þetta áform virðist von bráðar hafa orðið að engu.
Finnur sótti um að verða aukaprófessor við Hafnarháskóla í fornnorræn-
urn fræðum með bréfi til stjórnar háskólans 3. mars 1817 og umsókn til kon-
Uugs. Þeirri málaleitun var hafnað með bréfi háskólastjórnarinnar til hans
U- mars, en lýst yfir stuðningi við rannsóknir hans á fornbókmenntunum."
1 bréfi til Rasks 13. júní 1817 verða orð Finns ekki skilin öðruvísi þegar
þetta brást en hann hafi hugleitt að flytjast til íslands þegar hann segir:
Rétt hefur þú þar í, að fáum hefði orðið uppbygging í för minni héðan til íslands og
ei hefði hún verið samkvæm ósk minni, en ei sá eg áður annað fyrir, þá eg meðtók
téð bréf U.D., en að eg mundi neyðast þar til, kominn í töluverðar skuldir án þess að
sjá nokkra brýna von um víst framfæri framvegis.24
Eu nú fór að rætast úr fyrir Finni. Honum var falið að halda áfram útgáfu
Sæmundar-Eddu. Árnanefnd hafði hafið þá útgáfu á síðasta fjórðungi 18.
uldar og átti vel að vanda til. Hún var með latneskum þýðingum og skýr-
lngum. Þeir sem hófu þetta útgáfustarf voru Guðmundur Magnússon frá
^ulþjófsstað, sem andaðist í Kaupmannahöfn árið 1798, Jón Johnsonius,
Slðar sýslumaður, og Jón Ólafsson Svefneyingur. Skúli Thorlacius ritaði
f°rmála að fyrsta bindinu sem kom út 1787, síðan varð hlé á. Til þess lágu
Þær orsakir að Jón Johnsonius fluttist til íslands sama ár og Guðmundur
féll frá, svo að Jón Ólafsson Svefneyingur stóð einn eftir ellimóður og and-
aðl>t 18. júní 1811.
í bréfi Finns til F. D. Gráters 8. ágúst 1815, sem áður hefir verið vitnað
greinir hann frá því að hann hafi gert latneska þýðingu á tveimur Eddu-
Kvæðum um Helga Hundingsbana ásamt skýringum og tekið saman ræki-