Andvari - 01.01.1953, Qupperneq 21

ANDVARI
Gunnlaugur Claessen
17
Ekki var þó enn nægilegt fé fyrir hendi né aðrar aðstæður til
að hefja bygginguna. En vorið 1943 kornst málið á nýjan rek-
spöl, er fram kom tillaga frá kirkjugarðsstjórn um byggingu út-
fararkapellu í Fossvogi og bálstofu í sambandi við hana. Var sú
tillaga samþykkt á safnaðarfundum, og Bálfarafélagið samþykkti
hana fyrir sitt leyti 18. nóv. 1943. Voru nú gerðir uppdrættir
og samningar um byggingu. Hófst hún 1945 og lauk 1948. Var
útbúnaði til líkbrennslu þar að verða lokið, er andlát dr. Gunn-
laugs bar að höndum, og fór bálför hans fram 2. ágúst 1948,
tveim dögum eftir vígslu bálstofunnar. Fór vel á því, að jarðnesk-
ar leifar þess manns, er flestum, ef ekki öllum fremur mátti
þakka tilkomu bálstofunnar, nytu fyrstar þeirrar þjónustu, sem
henni er ætlað að veita.
Dr. Gunnlaugur Claessen var glæsilegur að vallarsýn, með
hærri mönnum og samsvaraði sér vel, manna fríðastur sýnum og
svipurinn hreinn og ljúfmannlegur, fas allt og framkoma prúð-
mannleg, svo að af bar. Vakti persóna hans og viðmót traust
þegar við fyrstu kynningu, og því trausti brást hann aldrei. Mér
er enn í minni, hve mér fannst til um hinn fríða og gjörvilega
svein, er ég sá hann fyrsta sinn, en það mun hafa verið vorið
1896, er hann gekk upp í 2. bekk Lærða skólans í Reykjavík.
Lítil urðu þó kynni okkar í skóla, enda vorum við ekki samtíða
þar nema einn vetur. Og eftir þá stuttu viðkynningu man ég
ekki til, að leiðir okkar lægju saman fyrr en á fyrsta aðalfundi
Læknafélags íslands sumarið 1919. Þar og á öðrum læknafund-
nm, er við sátum saman, tókust kynni okkar upp á ný, og meiri
en áður að því skapi sem fleiri sameiginleg áhugamál voru komin
dl sögunnar; fóru upp úr því bréf milli okkar nokkrum sinnum,
stundum varðandi sjúklinga, er ég sendi til hans, stundum heil-
^rigðismál eða stéttarmál lækna, einkurn um það skeið, er hann
atti sæti í ritstjóm Læknablaðsins. En mest urðu eðlilega kynni
°bkar eftir að ég lét af embætti og fluttist til Reykjavíkur haustið
1938, og er þar skemmst af að segja, að því lengri sem þau