Andvari - 01.01.1941, Blaðsíða 58

54
Hvað olli hruni Frakklands 1940?
ANDVAW
þiggja útlent fé til noklturrar starfrækslu. Engum floldd hefði
verið leyft að reka byltingaráróður og boða innanlandsstyrj-
öld. Samhliða framsýnni og réttmætri hörku í skiptum við
þann hluta þjóðarinnar, sem gerði sig líklegan til að afneita
ættjörðinni og snúast í lið með óvinum landsins, hefðu orðið
að koma djúptækar innri endurbætur, til að sanna efnaminni
stéttunum, að hag þeirra væri borgið, ekki síður en annarra
þegna þjóðfélagsins. Ef svo hefði verið farið að i Frakldandi,
mundi ekki heldur hafa myndazt þar fasismi og nazismi.
Franska þjóðin mundi þá, eins og jafnan fyrr, hafa staðið
sameinuð móti útlendri árás til að verja sitt fagra og góða
land. En þegar einum er bent, þá er öðrum kennt. Frakkland
hefur verið valið hér sem sýnishorn, af því að þjóðin er ein
af elztu, ríkustu, bezt menntu og voldugustu af stórþjóðum
lieimsins. Samt hrynur þetta mikla riki með svo skjótri svipan.
En sama verður raunin á í hverju landi, þar sem þin haturs-
fullu trúarbrögð kommúnismans ná að festa rætur, og að
sjálfsögðu er hættan því meiri, sem þjóðfélögin eru veikari
fyrir. Eltki verður heldur sagt, að innrás kommúnismans hafi
orðið verkalýðsstéttum hinna frjálsu og menntuðu landa til
giftu. Þvert á móti hefur byltingarstefnan í hverju því mennta-
landi, þar sem hún hefur náð nokkurri fótfestu, orðið til tjóns
og hörmungar fyrir allar stéttir, en einkum fyrir verkamenn.
Vegna hinna sögulegu áhrifa kommúnismans verða allar
þjóðir, sem unna frelsi og menningu, að heyja blóðugustu
styrjöld, sem mannkynssagan segir frá, til að bjarga úr fangi
ofbeldishreyfinganna þeim andlegu verðmætum, sem vitrustu
og beztu menn þjóðanna hafa skapað á mörgum undangengn-
um öldum.