Andvari - 01.01.1941, Blaðsíða 12

8
Þorsteinn Þorsteinsson
ANDVARI
jafnan hugur hans til sveitanna, þegar hlé varð á störfum.
Honum var óblandin ánægja að minnast þeirra, og þá sérstak-
lega æskuhéraðs síns, sveitanna austan Þjórsár. Hann hafði
hug á því að hefja búskap uppi í sveit og geta unnið að sveita-
störfum þar á sumrum, en annríkið var svo mikið, að þess
var enginn kostur. Varð hann því að láta sér það nægja að
fara hraðfari um einstöku sveitir á sumrum og að fá fréttir,
er kunningjar hans báru honum um héraðshætti og aðstöðu
bænda í dreifbýlinu. Jón var svo rótgróinn sveitamaður af
beztu gerð í eðli sínu, að þrátt fyrir það, að í hans skaut féllu
mörg og mikil störf, gerólík þeim, er sveitamaðurinn innir af
höndum, varð hann aldrei rótarslitinn frá íslenzkri mold.
Eins og hann gladdist af gróðurilminum á vorin við hækk-
andi sól, þá hýrnaði jafnan yfir honum, er hann heyrði um
velgengni landbúnaðarins, meiri háttar framkvæmdir, sem
fóru vel úr hendi og gagnsamar reyndust, eða nýtízku verk-
færi, er gáfust vel.
Þegar er Jón Ólafsson kom á þing, var hann valinn í land-
búnaðarnefnd, en ekki sjávarútvegsnefnd. Hygg ég, að hans
eigin ósk hafi ráðið um, að svo fór. Sýnir þetta vilja hans að
ná aðstöðu til þess að geta orðið sveitum landsins til gagns.
Fyrstu þingár sín vann hann mjög að framgangi byggingar-
og landnámslaganna, kynnti sér útlenda löggjöf um þau efni-
Vildi hann, að ríkissjóður legði fram meira fé til þeirra mála
en meiri hluta þings þótti ráðlegt. Lagði hann fram frumvarp
um það og færði glögg rök að því, að slíkt yrði til þjóðarheilla.
Fór svo, að stefna hans sigraði að lokum. Þeir bræðurnir,
hann og Gunnar kaupm. í Vestmannaeyjum, gáfu stórfé í sjóð
til þess að styrkja gömlu sveitungana sína og eftirmenn þeirra
til að eignast býli þau, er þeir bjuggu á.
Jón Ólafsson hafði sjómennsku og sjávarútveg að megin-
ævistarfi, eins og áður getur. Ungur fór hann fyrst í verið til
Stokkseyrar, 16 ára gamall. Útgerð hans hlýtur að hafa verið
af skornum skammti frá foreldrahúsunum; barnahópurinn
var stór heima fyrir og ómegð mikil, þótt nokkur barnanna
væru upp komin. Höfðu þá undanfarið gengið hin mestu harð-