Andvari - 01.01.1947, Qupperneq 14

10
Stephan G. Stephansson
ANDVARI
fylli“, sem ég læt nú standa fyrir: „Jack of all trades, but
master of none“.
Fyrstu hendingarnar. Ekki veit ég hver eða hvenær fyrsta
villeysan í hendingum var, sem valt upp úr mér. Reyndi að
rifja það upp, þegar ég ritaði Andvökur upp, en mundi ekkert
eldra en vísurnar, sem þær byrja með, en þá hef ég verið
stálpaður nokkuð og mikið linoð um garð gengið. Kunningi
minn einn fullyrðir, að liann kunni stöku úr bréfi frá mér á
unga aldri þá, en ég er viss, að hún er ekki eftir mig, er of vel
kveðin fyrir þann aldur minn. En ég hef líkl. farið með hana
sem „viðeigandi“, án þess að telja liana neinum. Ég hef rekið
mig á það, að vísur, sem ég hef haft yfir, án jtess að feðra
þær, hafa síðar verið eignaðar mér, án þess ég vildi eða vissi.
Að vísu ruglaði ég „fjandann ráðalausan“ fyrr sem nú. Kvað
t. d. 12 langlokur út af Víglundar sögu, — þær áttu að verða
24 og yfirganga Esias Tegnérs Friðþjófssögu! — Ein vísa úr
því er í „Andvökum“: „Brýni kænu í brim og vind“, kveðin
upp úr vísu í sögunni. Skáldsögu samdi ég til hálfs, og þó
langa nokkuð, víst „stæling" af „Undínu“. En ég fór leynt
með það allt. Hafði sltyn á, að ekki væri allt með felldu. Dæini
þess eitt er þetta: Sigurbjörg föðursystir mín spurði mig eitt
sinn, eftir að kom í Mjóadal: „Býstu við að verða skamm-
lífur, frændi?“ Mér varð orðfátt og skildi ekki, við hvað hún
álti, en innti til, hví hún spyrði svo. „Ó, ég hélt það sökum
miða, sem ég fann skrifaðan af þér!“ Þá vissi ég, hvað hún
fór. Eg útti læstan kistil, sem ég geymdi þetta dót mitt í. Ofan
á því lá miði, þar sem ég hað að brenna það allt, ef svo færi,
að ég hefði „hnattaskipti“ snögglega. Sigurbjörg hafði stolið
lykli mínum og komizt í kistilinn. Allt þetta rusl brenndi eg
sjálfur síðar í reiði minni, það sem ég hafði þá handa inilh,
en hafði þó í vitleysu gefið öðrum nokkuð af því, sem gainan
höfðu af þessu. Um eitt skeið, þegar ég var í Bárðardal, reyndi
ég víst að „stæla“ kveðskap Kristjáns Jónssonar. Ekki af þvi,
að mér væri hann svo hugleikinn, heldur víst til að tolla í tízk-
unni, en hann var þá á allra vörum. Einhvern tima, þegar eg
var í Víðimýrarseli, fékk ég lánuð kvæði Bjarna og Jónasar.