Andvari - 01.01.1947, Page 20

16
Stephan G. Stephansson
ANDVARI
haugaakra á íslandi! En lengi átti ég samt 2—3 bletti uppi á
bæjarvegg, svo sem spönn á liverja hlið, og sáði í þá á hverju
vori þrenns konar sáði, rúgi, byggi og baunum. Féldc nokk-
urra þumlunga strá — var dýrlegt, einkum baunagrasið. Ég
kom að Kirkjuhóli 1917, gekk út á vallarbarðið, þar sem
Skóshaugur var orpinn forðum. Steinar lágu þar enn, nokkrir,
en þögðu um, hvort þeir væru mínir. Og skaðasárastur um
ævina varð ég víst á Kirkjuhóli, út af kartöfluáfallinu. En
fyrirbrigði varð ég þar fyrir 1917, sem ég aldrei gat skýrt,
hvernig sem ég velti því, fyrr en rétt þessa stund, er ég var
að hugsa uin að segja þér söguna sem leyndardóm og dul-
speki, en allt í einu opnast þá hólf í skúmaslcoti heilans, og
ég fæ ráðninguna. Frá Víðimýri reið Þorvaldur Arasen á
Víðimýri með mér suður til Álfgeirsvalla, til að heimsækja
fermingarsystur mína, frú Halldóru Briem. Leiðin liggui'
um Kirkjuhól, sú sem við fórum. Næsti hær er Kolgröf. Milli
Kirkjuhóls og hennar eru melásar. 7 ára fór ég frá Kirkju-
hóli. Var ekki víðförull, en kom að Kolgröf. Vinskapur var
milli heimilanna. Fór þær götur sjaldan eða aldrei, eftir að
við fluttum frá Kirkjuhóli. Á ásnum og utan götu sá ég stein
nokkuð stóran, kannaðist við hann og örnefni hans á svip-
stundu og hef þó víst aldrei um hann hugsað. Sagði Þorvaldi,
að hann héti Stóri Dvergasteinn. Annars átti að vera þar til
annar, nefndur Litli Dvergasteinn. Hann gat ég ekki hugsað
upp. Nú rétt man ég allt í einu, hvað valdið hefur. Eitt sumai'
á Kirkjuhóli fór móðir mín með mig suður að Kolgröf. Ungur
hef ég verið, því hún ýmist bar mig eða leiddi. Á heimleið
þurfti hún að smala kvífé, sem gekk í haga þar í grenndinm-
Hún skildi mig eftir á meðan, undir Stóra Dvergasteini, en
tók mér vara fyrir að ráfa frá honum, fyrr en hún kænii til
baka og sækti mig, sem líka varð. Nú skil ég! — Á Syðri-
Mælifellsá dró ég fyrst til stafs. Hannes móðurbróðir mmn
kom þar eitt sinn. Hann þótti rita góða hönd. Móðir mín bað
hann að gefa mér forskrift. Ég rellaði um, að hann kvæði um
mig vísu. Forskriftina, stafrófið fékk ég, vísuna ekki. Á sama
stóð, þó mamma mælti með henni. Hannes neitaði og sagði það