Andvari - 01.01.1898, Blaðsíða 18

12
ingar hafi heldur hneigzt að Heiberg, svo sern Jónas
Hallgrimsson og einkum Gísli Thorarensen. En það
var nú ekki alténd vandi Gríms að fara að því,
hvað öðrum þótti. Höfuðrit hans á dönsku er vitan-
lega bók hans um Byron. En þýðing hans fyrir
danskar bókmentir er að öðru leyti mest í þvi íólg-
in, að hann benti Dönum á ágæti ýmsra rita og
manna, sem litill eða enginn gaumur var geíinn iyrri.
Aður hann skrifaði um Hyron höfðu þeir ekkert rit
að gagni um hann. Norsku skáldunum var þar
fremur lítill gaumur gefinn fyrri en hann ritaði um
Munch, og verður Munch þó varla talinn einn með
stærri spámönnunum. Hitt er meira vert, að Grím-
ur vakti fyrstur eptirtekt Dana á öðru eins ágætis-
skáldi og Runeberg, og hefir honum fundizt mjög
rnikið til um hann, eins og má. Utvegaði Grímur
honum óbeðið riddarakross Danafánamanna hjá
Halli ráðgjafa, en aldrei sáust þeir Runeberg og
Grimur. Hinsvegar sendi Runeberg honum olíumynd
af sér til menja, er margir munu hafa séð, er komið
hafa að Bessastöðum. Minnisstæðastur má Grímur
þó vera Dönum fyrir það handarvik, þegar hann
(1855) kenndi þeim að meta H. C. Andersen og æfin-
týragerð hans.1 Andersen hafði ort og ritað æfin-
týri nær í heilan mansaldur, en borið það eitt úr
býtum, að Danir höfðu skammað hann jafnt og þétt
út sem fábjána og hálfvita. Að vísu átti hann
nokkra góða vini, sem studdu liann og könnuðust
við hæfileika hans, en þeirra gætti svo sem ekki.
1) Islondingar könnuðust miklu fyrri en Danir við jjað,
livað i Andersen bjó. Jónas Hallgrimsson liafði (fyrir 1845) jjýtt
»Iværestefolkene« (Leggur og skel), og Hannes Hafstein segir i út-
gáfu ljóðmæla hans 18815, að Jónasi hafi ])ótt inikið til »Andra
sins« koma