Fálkinn - 20.12.1930, Qupperneq 12

12
P Á L K I N N
J*
Fyrsla farjDegaílng til Islands*
Eftir Arthur F. R. Cotton.
Þegar jeg lít yfir það, sem á dag-
ána hefir drifið siðustu þrjár vik-
nrnar, þá á jeg bágt með að gera
mjer grein fyrir, hve nfar margbrot-
ið það hefir verið,
ÍSLAND. Jeg hefi tvisvar sinnuin
--------komið til Islands áður, í
bæði skiftin mjer til mikillar á-
nægju, i fyrsta lagi vegna þess að
alt var mjer nýtt, sem bar fyrir aug-
un; i öðru lagi fyrir það hve nátt-
úrufegurðin var undursamleg; í
þriðja lagi vegna þess hve landsbú-
ar voru aðlaðandi.
Þessar ferðir fór jeg með eim-
skipi frá Lelth, með 10 kvartmílna
meðalhraða. Að undanteknum nokkr-
um bílferðum, varði jeg dvalartíma
mínum á íslandi i ferðalög á hest-
baki, til þess að skoða landið, og
er jeg kom aftur til Reykjavíkur
dvaldi jeg þar um tíma og naut frá-
bærrar gestrisni bæjarbúa.
En nú renni jeg huganum til síð-
ustu ferðarinnar. Mjer veittist sá
heiður að vera boðið far til íslands
á breskum flugbáti, öðrum af tveim-
ur nýjustu flugvjelum hersins, sem
áttu að vera viðstaddar þúsund ára
minningarhátið Alþingis. Það hvern-
ig hátíðahöldin fóru fram svo og
viðurkenning svo margra erlendra
rikja, er í sjálfu sjer svo fullnægj-
andi vottur, að jeg þarf engu við
að bæta um hátíðina.
Mjer finst erfitt að trúa því sjálf-
ur, að jeg skuli vera nýkominn úr,
bókstaflega talað, flugheimsókn frá
þessu landi. Jeg hafði altaf vitað
um kyngöfgi íslendinga. Þeir hafa
ranglega verið taldir einskonar ut-
anveltu þjóð i Evrópu. Og framtíð-
armöguleikar þjóðarinnar voru mjer
augljósir eftir fyrstu komu mína
þangað fyrir fimm árum og ennþá
betur er jeg kom þangað aftur þrem-
ur árum síðar.
FLUGBÁTUR. Sannast að segja
------------- vissi jeg ekkert hvað
það var. Fyrri reynslu mina af flugi
hafði jeg af nokkrum ferðum milli
London og Paris i Handley Page-
vjel frá Imperial Airways, sem bar
16—20 farþega. Þar hafðist maður
við í óvistlegum klefa, sat í lágum
stólum, sem voru í tveim röðum eft-
ir endilöngu en mjór gangur á milli,
eftir miðjunni. Eigi að siður nota
jeg oft þessi samgöngutæki til þess
að spara tima, en engan veginn vegna
þægindanna. Þarna keyrir hávaðinn
í vjelinni úr hófi. Maður fær bóm-
ullarlagð til að stinga i eyrun, en
P " " " " ......^...
í sumar sendi Bretastjárn flugbát hingaö á Aljnngishátíðtna, á-
samt drekanum mikla, Rodney. Það er merkilegt víð þessa flug-
ferð, að vjelin hafði meðferðis fyrsta manninn, sem flogið hefir
hingað til lands sem farþegi, mr. A. F. R. Cotton frá London.
Hann er fyrstur í þeim hópi, sem myndast mun þegar árin líða,
vf flugfarþegum norðurleiðarinnar. Mr. Cotton hefir sýnt „Fálk-
mum“ þá miklu velvild, að skrifa fyrir hann ágríp af ferðasögu
úr þessu flugi.
L i ii ii n--............. ij
það stoðar litið. Auk þess kemur
oliuþefur inn í skálann, og hann er
óþægilegur. I stuttu máli: þó jeg sje
sjóhraustur hefir mjer aldrei liðið
vel í iandflugvjel. Hjer kemur enn-
fremur annað til greiija, að þegar
flogið er yfir land verður meira
vart við lofttruflanir og loftholur,
svo að vjelin kastast meira til og
frá en þegar flogið er yfir sjó. Að
fráskildu jiví, að jeg átti von á ein-
stæðri ferð: að verða fyrsti farþeg-
inn, sem flogið hefði frá Englandi
til íslands og það í tilefni af svo
merkilegum atburði, hlakkaði jeg
ekki til ferðarinnar, sem jeg hjelt
að mundi verða mjer óþægileg. Jeg
ímyndaði mjer að jeg mundi verða
eins og ræfill á leiðinni, mjer til
leiðinda og hæfileg skotskífa fyrir
spaug samferðarmannanna.
Föstudagskvöldið 20. júní fór jeg
með Iestinni frá London til Ply-
mouth og fór rakleitt af stöðinni til
flugstöðvar hersins i Mount Batten.
Gert var ráð fyrir að leggja upp frá
Plymouth kl. 9 um morguninn. Við
höfðum safnað saman vistunum:
niðursuðu, brauði, smjöri og drykkj-
um, og með því að mjer ljek for-
vitni á að sjá vistarveruna, sem mjer
væri ætluð, fór jeg út með bátnum,
sem flutti vistirnar um borð. Þegar
við nálguðumst flugbátana varð jeg
forviða á hve stórir þeir voru. Þetta
voru Blackburn-Iris vjelar, hvor um
sig með þreinur Rolls Roycehreyfl-
um, sem liöfðu yfir 2000 hestöfl.
Skrokkurinn, eða báturinn sjálfur,
eins og mjer finst betra að kalla það,
var yfir 60 feta langur. Við fórum
um borð og mjer fanst líkast því að
jeg væri kominn í kafbát af gamalli
gerð, en alls ekki flugvjel. Svo hátt
var undir loft, að stærstu menn gátu
gengið upprjettir þar. Jeg fór fram
í flugstjórarýmið og voru þar sæti
og stýrisáhöld handa tveimur mönn-
um, en skothurð var á milli, sem að-
skildi stýrisklefann frá aðalklefan-
um, en fyrir aftan hann var varð-
mannsklefi. Til hæðri í aðalskálun-
uin kom fyrst borð með skrifborðs-
slól handa „navigatörnum“; voru þar
uppdrættir og allskonar mælitæki.
Þá kom næst borð og áhöld loft-
skeytamannsins, þá skápur með alls-
konar borðbúnaði og annar með
drykkjarföngum allskonar. Þá kom
næst athuganaborð, með aragrúa af
mæliskífum og visirum; þar gat liðs-
foringi sá, sein var á verði í vjelinni
sjeð hitann á vjelunum, snúningshraða
þeirra, hraða flugvjelarinnar, ben-
síngjöfina og því um líkt. Alt þetta
var i röð hægra megin i aðalskálan-