Fálkinn - 20.12.1930, Blaðsíða 32

PÁLKINN
32
jafn vel þó að þetta væri á sjálft
aðfangadagskvöld.
Ungfrú Clara var hrifin af
leiknum og bað liann um, að lofa
sjer að heyra fleira. En föður
hennar fór að verða um og ó,
og var sífelt að hvísla einhverju
að fólkinu.
„Við bíðum með borðhaldið!
— annars verðum við þrettán til
horðs, jeg meina með Herjúlfi!
farið þið niður á veg og vitið
hvort þið rekist ekld á einlivern
og látið hann koma, hvað sem
hann lieitir og hvaðan sem hann
er — biðjið hann um að borða
með okkur jólamatinn!“
En niðri á veginum var engan
mann að finna á lieilagt jóla-
kvöld, nema þá einliverja ná-
granna, sem höfðu orðið seint
fyrir og voru að flýta sjer heim
til sín, í sinn eigin jólamat. Allir
afþökkuðu boðið.
Húsbóndinn á Hofi sendi út í
kotin, sem næst voru, en alstað-
ar kom kurteis afþökkun til baka.
Sumir voru farnir að borða, aðr-
ir voru hálflasnir og vildu ekki
hætta sjer út í kuldann, sumir
höfðu gesti, sem þeir gátu ekki
farið frá.
Húsbóndinn var alls ekki laus
við hjátrú; hann gekk sjálfur
niður á þjóðveginn og horfði til
liægri og vinstri eftir óvænta
gestinum, sem var vanur að
koma að Hofi þegar svona stóð á,
og afstýra því, að þrettán sætu
til borðs.
En i kvöld kom enginn.
Þegar faðir Clöru kom inn aft-
ur, með nýfallinn snjó í gráum
hærunum sat hún og hlustaði
hugfangin á fiðluleik ókunna
mannsins og horfði innilega inn
í liin töfrandi augu hans. — Hún
brosti og sæluroði hafði færst
í kinnar henni, eins og hún væri
ástfangin. ...
„Heyrðu, pabbi“, sagði hún,
„hlustaðu á það, sem hann er
að leika núna.... það er til mín,
hann hefir aldrei leikið þetta áð-
ur, ekki fyr en núna þessar mín-
úturnar.... er það ekki yndis-
legt, pabbi.... hlustaðu, hlust-
aðu.... það er ástin, pabbi....
fiðlan hans er hjarta hans og
þetta hjarta segir, að það elski
mig.... heyrðu.... lieyrðu.. “
Kaldlyndi húsbóndinn á Hofi
dáðist jafnan að dóttur sinni og
var vinur hennar og kunningi,
honum var ómögulegt að ávita
hana, heldur hafði liann sama lag
á henni og trúnaðarmaður mundi
hafa haft. Hún var ljúf og hlið
stúlka, yndisleg og eftirlát, en
þó máttug í blíðu sinni og veik-
leika.... liún líktist myndinni
af langa-langömmu sinni.......
mömmu lians Herjúlfs, sem alt-
af hafði verið lagt á borð fyrir
síðan.
Til þess að rjúfa þessar sam-
vistir Clöru og fiðluleikarans
sagði bann eins og í örvæntingu:
„Það er best að ganga til borðs!
Við hættum þessum gamla sið —
einhverntíma verður að hætta
lionum hvort sem er — gestur-
inn sest i auða sætið, við verð-
um tólf við borðið, og ekkert
grandar okkur. . við verðum ein-
hverntíma að hætta þessari hjá-
trú hjer á Hofi“.
Húsbóndinn var skrafhreifinn
við gest sinn yfir borðum, þar
sem hann sat á hægri hönd hon-
um. En alt í einu einblindi hann
á hann með galopnum augum.
Hvaðan var þessi svipur og hvar
hafði liann sjeð hann? — Jú,
gesturinn líktist gamalh andlits-
mynd, sem hjekk á veggnum
hjerna í stóru stofunni þar sem
fólkið sat og mataðist, á veggn-
um bak við stólinn, sem staðið
hafði auður á hverjum jólum í
hundrað og fimtíu ár. Það var
mynd af Herjúlfi, sem hafði ver-
ið rekinn af heimilinu á aðfanga-
dagskvöld.
„Hver eruð þjer?“ spurði hús-
bóndinn. „Ja, bara að jeg gæti
svarað því“, sagði gesturinn bros-
andi, „jeg veit það ekki sjálfur,
jeg veit aðeins það eitt, að jeg
er sonur þjóðvegarins og að sól,
regn og vindur hafa verið vernd-
argoð min — jeg er fátækur, en
ekki ólánsamur, því að í hvert
skifti sem jeg hryggist lætur Guð
nýjan tón óma i fiðlunni minni.
Hver er jeg? Jeg er maður af
góðu bergi brotinn, en það eru
allir menn á jörðinni, og min
ætt er ekki verri en annara. Ætt-
faðir minn var liðsforingi i her
Napoleons og dó suður i Rínar-
löndum og þar settist ekkja hans
að og setti á stofn ofurlitla versl-
un. Sonur hennar varð hljóð-
færaleikari og var um tíma
hljómleikastjóri i Weimar, en
giftist svo óstýrilátri suðrænni
dansmær, sem var þó mikið betri
en orð fór af. En mannorð dans-
meyja var ekki á marga fiska i
þá daga — og hljómsveitarstjóri,
sem hafði kvænst dansmey var
ekki liðinn við þýska smáfursta-
hirð. Þau dóu á þjóðbrautinni og
síðan hefir fjölskylda mín lifað
og dáið á sama stað, við misjafn-
an orðstir. Jeg heiti merkilegu
og barbarisku nafni, Herwulf
Herwulfsolin — eftir föðurföður
föðurföður míns. Mjer hefir ver-
ið sagt, að jeg muni vera erfingi
að miklum auðæfum — en það
erum við allir — allir við, sem
lifum á jörðunni — þar eigum
við allir að erfa! og eittlwað get-
um við máske líka erft.
Hann leit með tindrandi aug-
um á Clöru, sem sat í lmsfreyju-
sætinu við neðri borðsendann —
og liún ljet augnalokin falla —
og roðnaði.
Húsbóndinn skildi alt, liann
lyfti glasi sínu, leit á myndina á
veggnum og sagði, sumpart við
myndina og sumpart við gestinn:
„Velkominn heim aftur Ilerj-
úlfur, loksins ertu kominn i sæti
þitt aftur eftir 150 ár.... þú
komst eins og þú værir lcallaður
— mætti heimkoma þin verða
hinni deyjandi ætt okkar til heilla
og hamingju“.
— Jeg er óhuggandi síðan jeg misti
manninn minn; en þó hefði það getað
farið ver.
Hvernig þá það?
-—- Jú, hefði jeg dáið sjálfl
---------------x----
— Hvernig er nýi skrifstofumað-
urinn yðar. Er hægt að reiða sig á
hann?
— Já, í sumu. Jeg get reitt mig á,
að hann kemur altaf kortjeri of seint
og að hann biður altaf um forskol
fjórða daginn í mánuðinum. Hins-
vegar er vont að reiða sig á hann í
öðru.
-----x---
— Jeg er steinhissa á, að mainma
þín skuli fallast á, að þú giftist hon-
um Ólafi, úr þvi henni er svona illa
við hann.
— Það er einmitt þessvegna, sem
hún vill verða tengdamóðir hans.
-----------------x----
— Mig dreymdi í nótt, að jeg stæði
við að grafa skurð.
— Veslingurinn. Það er vist þess-
vegna, sem þú ert svona þreytuleg-
ur i dag.
n
i
Bokunarflropar
i. V. R.
Áfengisverslun ríkisins
ein hefir heimild til að
flytja inn og setja saman
bökunai-dropa úr hinum
venjulegu efnum.
Engin heildverslun á
þess þvi kost að bjóða yð-
ur jafngóða og fullkomna
bökunardropa sem Áfeng-
isverslun rikisins.
Þetta eru einkennismið-
arnir:
ANILIUDRQPA?
SrtNfilSVEÍZLUH RIKISIHS
ÖNDLUORQPA?
arCNSISVCBZLUN BIKISINS
Verslunum eru sendir
droparnir gegn póstkröfu.
Fást í 10, 20 og 30 gr. glös-
um og eru 25 glös sér-
pökkuð í pappaöskju. Hag-
ur að heilsöluverðinu, mið-
að við það sem áður var.
Húsmæður, biðjið kaup-
mann yðar eða kaupfélag
ætið um
Bðkunardropa
A. V. R.
Þeir eru bestir!
Þeir eru drýgstir!

a mm