Fálkinn - 20.12.1930, Blaðsíða 14

svo rólega gengu þær og alveg hrist-
ingslaust. Það var mjög auðvelt að
tala saman, en þó var fyrirskipað,
að bera skriflega fram erindi sin, til
þess að forðast of mikið skvaldur
eða þá misheyrn. Loftskeytamaður-
inn situr við borð sitt með hjálminn
á höfðinu en í honum eru heyrnar-
tækin. Hann er að tilkynna flug-
málaráðuneytinu að við sjeum haldn-
ir af stað. Sveitarstjórinn (Squad-
ron Leader) sat í aðalflugstjórasæt-
inu en annar maður i hinu, með því
að tvöföld stjórntæki eru i þessum
vjelum. „Navigatörinn“, sem er að-
eins 24 ára, situr við sjókortið með
allskonar margbrotin en nauðsynleg
mælitæki fyrir framan sig; fjekk jeg
nasasjón af notkun þeirra síðar en
i höndum hans sögðu þau nákvæm-
lega til leiðarinnar, sem við áttum
að halda, hvað sem hraða og vind-
slöðu leið. Einn maðurinn stóð við
áhaldaborðið og tempraði hitastigið
á vjelunum nákvæmlega með þrem-
ur handföngum, sem voru yfir höfð-
inu á honum. Hinir piitarnir hjeldu
sig aftur í, en jeg naut þessarar nýju
undursamlegu tiiveru. Varaflugmað-
urinn skaut hurðinni upp og spurði
hvernig mjer líkaði ferðalagið og
gat jeg ekki svarað öðru en „stór-
fenglegt!“ Mjer til mikillar undrun-
ar bauð hann mjer vindling. Nú hýrn-
aði yfir mjer, því að reykingar eru
löstur (?) sem jeg er mjög veikur
fyrir. Mjer var bent á öskubikar rjett
hjá mjer, sem hafði þann eiginleika
að hann lokaðist sjálfkrafa og slökti
í vindlingastúfum, sem í hann var
fleygt. Jeg stóð lengstum og horfði
yfir rúðuna fyrir framan varð-
mannssætið og naut útsýnisins. Við
flugum 1000 fetum fyrir ofan sjó og
hraðinn var að jafnaði tæpir 150
km. Við konium til Fowey kl. 9.57,
fórum yfir Pentire Head kl. 10.12
og vorum yfir Skomar Island kl. 11.
Var veður bjart. Kl. 12 % fórum
við yfir eyna Mön og var hraðinn
nú 160—107 km. Ef til vill hafa
margir, scm þetta lesa ferðast i lofti.
Jeg reyni því ekki að lýsa því, sem
fyrir augun bar, enda þótt mjer find-
ist það merkilegt. Við fórum yfir-
skýjum, sem mjer fundust fljúga
eins og ullarlagðar milli okkar og
sjávar, — eða vorum það við sem
flugum? — jeg fann það ekki, því að
vjelin var svo stöðug. Engar loft-
holur. Ekkert rugg. Við vorum eins
og hraðskreiður bátur í kyrrum sjó.
Hefði ekki verið suðið í vjelunum
hefði jeg getað haldið að jeg væri á
þurru landi. Kl. 13% fórum við fram
hjá Islay of Jura. Fjallendi skotsku
eyjanna var mjög áhrifamikið. Við
nálguðustum Suðureyjar, sem allir
hafa heyrt getið og var eins og æf-
intýri að sjá þær úr loftinu. Hæð-
irnar, eða máske voru það fjöll, voru
sumstaðar purpurarauð eða biá, en
mest bar þó á græna litnum, sem
sýndi að jurtagróður er talsvert
mikill þarna, en alstaðar virtust mjer
vera smápollar, sem að líkindum
hafa verið stöðuvötn. Jeg reyni ekki
að lýsa þessu, en segi aðeins frá því
sem jeg sá. Þarna voru hæðir, vötn
og tjarnir; vegur lá þar uppi á fjalli
og gekk í ótal bugðum niður á lág-
lendið, fram hjá smábæjum eða kof-
um á stangli. En svo skyggir fyrir
þetta — jeg sje í rauninni ekki neitt
vegna móðu; það er eins og jeg
væri að reyna að horfa i birtu gegn-
um hjelaða rúðu — jeg horfi og sje
ekkert niður fyrir mig og ekkert i
kringum mig. Það hafði komið móða
á gleraugun mín. En nú ljómaði sól-
in aftur. Þá skildi jeg, að við höfð-
um farið gegn um ský. Við fórum
yfir höfn og fram hjá vita, fram
undan var stór flói með nesi í miðju
og sá jeg díla hjer og hvar — það
voru skip. Við sáum nú Stornoway,
með kastalanum í baksýn; hann er
eign Leverhulme lávarðar. Lending-
ingin var það einkennilegasta, sem
jeg hafði upplifað þennan dag. Sjáv-
arflöturinn nálgaðist okkur óðfluga
og mjer fanst hann vera kominn
fast að okkur, en svo var ekki. Enn
leið nokkur stund þangað til vjelin
snerti vatnið og það bullaði með
kinnungunum. Lendingin tókst ágæt-
lega. Við vorum komnir á fyrsta
áfangastaðinn og höfðum að baki
okkur vegalengdina frá Mount Batt-
en til Stornaway, 540 enskar mílur.
Við lentum kl. 15.40. — Þegar jeg
tók af mjer flughjálminn var hella
fyrir eyrunum á mjer og þessi til-
finning hvarf ekki fyr en daginn
eftir. En mjer hafði Iiðið vel á leið-
inni samt. Við ókum um höfnina
og vörpuðum akkeri. Snarpur vind-
ur var af landi svo að við treystum
ekki akkerinu einu og lögðumst
því aftan i skemtiskip á höfninni.
Eigandinn sendi skipsbátinn sinn
til okkar og við fórum í land til
þess að fá bensín. Fólkið í Storno-
way hefir hvildardaginn i hávegum
og þótti guðleysi að biðja um ben-
sin á sunnudegi. Samt rættist úr
þessu og við fengum 370 gallónur.
Geymarnir voru á efri vængjunum
á vjelinni, hátt yfir sjónum, en ben-
síninu var pumpað upp i geymana.
Meðan á þessu stóð fengum við boð
frá skemtiskipseigandanum um að
koma um borð.. Þar snæddum við
miðdegisverð og fengum bestu við-
tökur. Eftir mat vorum við boðnir
um borð í herskip, sem lá þarna
lika.
Oliudælan á 1203 hafði bilað, svo
að það varð að bera olíuna upp á
efri vængina í tveggja gallóna lirús-
um og hella henni niður í geymir-
ana.
Um kvöldið kom litill Southamp-
ton- flugbátur með loftskeytaáhöld
og tvo loftskeytamenn. Áhöldin voru
flutt til Butt of Lewis og sett þar
upp. Höfðum við ágætt samband
við þessa stöð alla leið til íslands
Við fórum um borð snemma á
mánudagsmorgun og ljetum í loft kl.
18.45. Það var talsvert hvast og loft-
ið ókyrt. Hinn flugbáturinn, 1263
lá kyr þegar við fórum. Við sveim-
uðum því þarna í hring um stund,
þangað ti! við sáum merki frá hin-
um bátnum. Þeir báðu okkur að
biða. Við sveimuðum þarnatil klukk-
an nærri því 10. Við fengum nú
merki um að lenda og gerðum það.
Einn hreyfillinn var í ólagi. Eftir
talsverða stund tókst þó að koma
honum í lag. Það hafði komist vatn
í eimirinn. Hreyfillinn var nú reynd-
ur og gekk vel, en nú var annar
í ólagi. Við fórum að borða, en nú
gerðist nokkuð, sem hafði áhrif á
alla ferðina. Foringi flugferðarinn-
ai, Commander Smith var veikur.
Bátur skemtisnekkjunnar var sendur
til okkar og maðurinn fluttur í land,
beina leið á sjúkrahúsið og læknir-
inn sagði, að sjúkdómurinn væri
botnlangabólga. Verður ekki úr skor-
ið hvorir hörmuðu þetta meira, föru-
nautar hans eða hann sjálfur.
Þetta raskaði öllum áætlunum og
við vorum hryggir yfir þessum at-
burði. Vjelfræðingarnir voru að eiga
við hreifilinn fram á kvöld, en kl.
varð 11 og enn var ein vjelin í ólagi.
Um morguninn, 24. júni fórum við
um borð k. 8. Það var dimt í lofti,
súld og heldur kalt. Hinn flugbát-
urinn, 1263 var enn í ólngi, ])ó að
þeir væru að eiga við hreyflana þang-
að til kl. 5 um morguninn. Má geta
nærri hvernig skipshöfninni þar var
innan brjósts, að missa fyrst flug-
stjóra sinn og svo, að hreyflarnir
voru í ólagi. Þetta olli því, að þeir
gátu ekki orðið okkur samferða til
íslands. Við ákváðum að fara einir.
Það var dálítil alda á sjónum en
lítill vindur. Við ljetum í loft kl. 8.57
og flugum nokkra hringi yfir Storno-
way, meðan við vorum að koinast
í 1000 feta hæð. Fórum frá Storno-
way kl. 9.3 og fram Butt of Lewis
kl. 9.22. Það var kalt, en gott veður.
En vindurinn var á móti.
Úr 2000 feta hæð sáum við Fær-
eyjar úr 35 mílna fjarlægð. En þeg-
ar til Þórshafnar kom var mjög prfitl
að átta sig á vindstöðunni, það var
eins og hvergi væri eldur í hlóðum
í bænum, því að hvergi rauk. Þegar
við höfðum flogið marga hringi yfir
bænum sáum við loksins flagg og
lentum þá. Höfðum við verið 3 tíma
og 15 mín. frá Stornoway.
Flugstjórinn og jeg fórum í land
að fá bensín, því að enn var löng
leið fyrir höndum. Við tókum 650
gallónur. Það tók talsverðan tíma
að koma þessu um borð, enn ekki
nema svipstund að fylla geymana.
Við hjeldum áfram kl. 15.40, flugum
MYNDIRNAR:
. . Til vinstri: Frá Alþingishá-
tíöinni. Myndin tekin úr lít-
| illi liæð vestan yfir Almanna-
gjá. I framsýn mannfjöldinn
i gjánni, í miöju veitinga-
tjöldin en efst á myndinni
sjest í tjaldhorgina. Myndin
að neðan er tskin úr mikilli
hæð og sýnir part af tjald-
borginni. Á myndinni sjást
alls 14S6 tjöld. Myndin til
hægri: FuIItrúi Breta, Lord
Newton flytur kveðju Jijóðar
sinnar að Lögbergi.
^EMEEEEEEEEEE^—EEEEEE^
í hring nokkra stund en tókurn stefn-
una til íslands kl. 10.10. Við urð-
um að fljúga í 500 feta hæð, því að
rigning var og þoka og skýjað í
500—1000 feta hæð. Það var mjög
erfitt að dæma um vindstöðuna, og
þó að við gætum tekið á móti skeyt-
um þá var af einhverjum áslæðum
ómögulegt að senda skeyti frá vjel-
inni um tíma, eða rjettara sagt- það
sem við sendum heyrðist hvergi.
Við rcyndum að halda sambandi við
herskipið Bodney, sem var á lcið
til fslands og var í stöðugu sam-
bandi við flugmálaráðuneytið. Við
heyrðum skeytaskiftin milli ]ieirra,
en þeim var ómögulegt að heyra til
okkar. Við flugum áfram. Jeg opnaði
og svo var hitað te, sem var vel þcg-
ið. Á flugi er áfengi aldrei hafl um
hönd.
Það var mjög erfitt að halda
rjetlri leið Ókunnugir gætu haldið, að
ef maður hefir áttavita og vei! í
hvaða átt ákvörðunarstaðurinn er,
sje það ekki nema barnaleikur að
rata. En því fer fjarri. í fyrsta lagi
fór kompásskekkjan vaxandi eftir
því sem við komum norðar og það
var mjög erfitt að dæma um vind-
hraðann. Og er vindurinn með eða
á móti? Hraðamælirinn sýnir hrað-
ann gegnum loftið, en hann er alt
annað en hraðinn yfir landið eða
sjóinn. Auk þess er vindurinn senni-
lega á ská við stefnuna svo að gera
verður ráð fyrir því. Til að mæla
þetta var notað ofurlitið áhald,
scm „navigatörinn“ festi utan á bóg-
inn á vjelinni til þess að mæla hlið-
arhreifinguna, en til þess að geta
haft not af þvi þurfti að hafa fast
mið, en það var vandfundið úti á
reginhafi; varð því að miða á öldu-
fald eða eitthvað þesskonar, og þeg-
ar farið er með 100—70 km. hraða,
ræður það að líkum, að slík miðun
geti eklfi orðið nákvæm. — En um
kl. 18.30 þóttumst við sjá land. Við
stefndum á nálægasta hluta íslands,
Hornafjörð. Hefði veður verið bjart