Fálkinn - 20.12.1930, Blaðsíða 15

F Á L K I N N
15
en ekki þoka og súld, mundum við
hafa sjeð ísland i nálægt 160 kíló-
metra fjarlægð. Vatnajökull var stór
og tignarlegur framundan, og hefði
verið auðvelt að sjá hann í svo mik-
illi fjarlægð í góðu veðri. 20 mínút-
um síðar þóttist varaflugstjórinn sjá
land, en svo bar ský fyrir aftur.
Greinilega landsýn fengum við ekki
fyr en kl. 19.20. Við sáum þá tvær
smáeyjar eða kletta og vissum við
þá, að við vorum á rjettri leið.
„Navigatörinn' sagði, að það væri
slembilukka að við hefðum haldið
svo vel rjettri leið, en honum er það
til lofs, hve vel tókst að halda leið-
inni við jafn erfiðar aðstæður.
Ekki höfðuin við sjeð nokkurt
skip alla eið. Og hefði eitthvað ó-
happ viljað til eða hreyfill bilað, er
ekki gott að segja hvernig farið
hefði. Að visu var danskt varðskip
við Færeyjar og hefði það gert leit
að okkur, ef við hefðuin ekki komið
fram á rjettum tima, en með þvi að
við fórum með 160—175 km. hraða
og skipið með um 20 kílómetra, þá
hefði þess orðið langt að biða, að
það hefði náð okkur, ef það hefði
þá getað fundið okkur.
Undir eins og við sáum land
beygðum við til vinstri og flugum
með suðurströnd landsins. Aldrei
hefi jeg sjeð jafn einkennilega
strandlengju; nærri þráðbeinar lin-
ur ineð fjölda af ám, sumuin svo ós-
breiðum, að þær líkjast fjörðum.
Fjöllin, sem að austanverðu eru
mjög nærri sjó eftir uppdrættinuin
að dæma, voru lengra undan en inað-
ur hugði, en milli þeirra og sjávar
breiðir og marflatir sandflákar,
myndaðir af framburði jöklanna og
öskufalli eldfjallanna.
Þarna var auðvelt að dæma um
yfirburði landmælinga út loftinu
yfir venjulegar mæjingaaðferðir.
Það hlýtur að vera erfitt að ferðast
um þessi svæði, yfir jökulár og upp
um fjöll. Af sjó er ómögulegt að
leysis og brims. Enda er þetta svæði
kallað „grafreitur skipanna“.
Við flugum nú yfir brúnleitar leir-
komast í land þarna, vegna hafn-
ur, með lónum og sumstaðar svo
þjettum álum, að landið varð likast
þjettriðnu neti, úr loftinu að sjá.
Þar var krökt af sjófuglum; við flug-
um lágt og þeir fældust þegar þeir
heyrðu hávaðann í okkur og sáu
þetta fljúgandi ferliki. En einkenni-
legast var að sjá skipsflökin með
fram sjónum. Við töldum yfir 50. Úr
sumum þeirra hafði alt timbur ver-
ið rifið, líklega til eídsneytis? Sum-
staðar var ekkert eftir nema skrokk-
urinn.
Við fórum fram hjá Reynisdröng-
um kl. 8.50 um kvöldið. Bæði hjer
og við Dyrhólaey eru afar einkenni-
lcgar bergmyndanir, háir drangar
slanda upp úr sjónum, mjög líkir
„Náhmum“ svonefndu við eyjuna
Wight. Þarna er slór steinbogi í ein-
um höfðanum og til vinstri heil
fylking af klettum upp úr hafinu.
Við sáuin bráðum, að þetta voru
Vestmannaeyjar. Hafði jeg komið
þar áður, á ferðum mínum til ís-
lands og dáðst að Heimakletti og
standberginu þar og Helgafelli, hinu
dauða eldfjalli. Og uppi í kletlun-
um í Vestmannaeyjum sá jeg i fyrsta
sinn mann á fuglaveiðum ineð háfi.
Þegar hingað kom varð útsýnið
betra til lands en áður og eftir
skamma stund sáum við hverareyk-
ina í Krísuvík. Jeg hafði fyrir tveim-
ur árum komið þangað og skoðað
hverina, ásamt ræðismanni Þjóð-
verja, franska ræðismanninum og is-
lenskum fylgdarmanni. Verð jeg að
láta stutta 'lýsingu nægja, enda
þekkja víst flestir Islendingar Krísu-
vík betur en jeg. Umhverfi hveranna
var með öllum hugsanlegum litum,
blátt, gult (af brennisteini), mórautt,
grænt og hvítt. og fram undan okkur
voru gígarnir, sumir fullir af vell-
andi gráum graut, aðrir tómir og
heyrðist frá þeim hryglukend hvæs-
andi suða. Manni finst jörðin nötra
undir fótunum og mekkirnir sjást
rísa um 300 fet upp í loftið. Töfr-
andi sjón! — En nú verðum við að
hverfa inn í ský. Stefnan er sett
beint á Reykjavík, við höldum beint
á land og stigum upp í 4500 feta
hæð, til þess að spara okkur krók-
inn fyrir Reykjanes. Nú erum við
yfir landi. Mikil eru viðbrigðin.
Þegar jeg var seinast á þessum slóð-
um, vorum við marga klukkutíma
að klöngrast ríðandi yfir hraunið
og auðnina, þar sem enga lifandi
skepnu var að sjá nema hrafn við
og við. Landslagið var hrikalegt og
töfrandi. En úr loftinu var það enn
tilkomumeira, þvi að nú var hægt
að rekja greinilega eigi aðeins rensli
yngstu hraunanna heldur einnig
eldri lirauna og sjá upptök þeirra.
Ur þeirri hæð, sem við flugum í, sást
greinilega hvernig hraunið hafði
runnið og hvernig það hafði stað-
næmst við mishæðir, alveg eins og
þegar alda brotnar á grynningum.
Við sáum bæ fram undan! Hafnar-
fjörð og fyrir handan hann Reykja-
vik á mjóu nesi, en haf á milli. Við
liöfðum eygt ákvörðunarstaðinn, og
mátti sjá gleðisvip á hverjum manni,
þó að ekki væri margt sagt.
Við vorura komnir! Flugum
nokkra hringi yfir bænum og lent-
um síðan á ytri höfninni kl. 10.15,
eða rjettara sagt kl. 22.15 eftir ensk-
um sumartíma. íslendingar nota sjer
ekki þessa „uppfyndingu“, sumartím-
ann eða búmannsklukkuna, nema
ef til vill í sveitinni. Auk þess er
mismunur simaklukkunnar í Eng-
landi og íslandi einn tími, svo að i
Reykjavík var klukkan ekki nema
viljið vera vissar um að fá þá steinolíu sem hentar best. lömpum
yðar og suðuáhöldum, þá biðjið um
Háttvirtu húsmæður,
SOLARLJOS
Sólarljós steinolíu
Hið íslenska steinolíufjelag.
ATH. ASeins hjá þeim kaupmönnum, þar sem þjer sjáið
hið emal. bláa skilti, með hvítri rönd, og rauðum og
hvítum stöfum, fáið þjer liina rjettu
Steinnlia
Petroleum
Símnefni {