Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 48

Spákonan leit allt í einu hvasst á
gest sinn og sagði kuldalega:
„Ég gæti bezt trúað því að
hún lifði yður!“
FRAMHALDSSAGAN
Guðmundsson. Teikning: Þórdís Tryggvad.
baðst afsökunar og sagði, að
auðvitað bæri hann fyllstu virð-
ingu fyrir manni frúarinnar og
efaðist ekki um, að allt sem
liann liefði sagt, væri heilagur
sannleikur.
„Ég vil nú líka heldur ráða
yður til þess!“ sagði sú ljós-
hærða.
„Vissulega!" sagði kaupsýslu-
maðurinn.
„Ha — hvað meinið þér?“
sagði frúin og gekk nokkur skref
áfram, en Sigtryggur hörfaði
aftur á bak.
í þessu barst Sigtryggi Há-
fells óvænt lijálp, því að Herj-
ólfur B. Hansson vaknaði til
dáða. Hann gekk til móts við
frúna og hvessti á hana augun.
„Hvern skollan eruð þér eigin-
lega að blása yður út?“ spurði
hann fremur kurteislega.
Frúin varð svo hiSsa að henni
vafðist tunga um tönn, hún lyfti
hendi sinni og benti á sálfræð-
inginn. „Hvað — hvað er þefta
nú eiginlega?“ spurði hún.
„Vinur minn, Herjólfur B.
Hansson," sagði kaupsýslumað-
urinn. „Hann er sálfræðingur.“
„Ég er andskotann enginn
vinur þinn!“ sagði sálfræðing-
urinn. „En aftur á móti getur
þessi frú farið til skrattans,
ég er ekkert impóneraður af
svona kvenfólki!“
Sú ljóshærða leit á Herjólf
eins og hún sæi hann úr mikilli
hæð. „Hvað — hvaða fífl er
þetta!“ sagði hún.
„Afsakið, frú,“ mælti kaup-
sýslumaðurinn. „Þessi gestur
minn, er dálítið sérkennilegur,
eins og þér sjáið.“
„Já, ég hefði nú haldið það!“
sagði frúin. Því næst fór hún
aftur inn í bílinn til manns
sins, og þau óku á brott.
„Af stað!“ sagði Sygtryggur
Háfells.
Norður undir Ljósavatns-
skarði sameinuðust ferðafélag-
arnir aftur. Ása var reiðileg
á svip og þögul, en Lóa Dalberg
var með augun full af tárum,
og Sigtryggur Háfells gat ekki
að sér gert að taka um axlirn-
ar á lienni og reyna að hugga
hana. „Þetta er allt í lagi ung-
inn minn,“ sagði liann. „En
mér kæmi betur, að þið létuð
ekki einhverja bölvaða glópalda
tæla ykkur, eins og þið væruð
blátt áfram litlar sveitapíur vest-
an af Hornströndum. Ekkert
skil ég í því að hún Ása skuli
vera svo litill mannþekkjari, að
hún álpist upp í bíl til vitlausra
manna. Þig þekki ég minna,
Lóa mín, en þó hefði ég nú
haldið, að þú værir svo ver-
aldarvön, að þú kynnir skil á
heiðarlegu fólki og einhverjum
bölvuðum grasösnum.“
Stúlkurnar svöruðu þessu engu
en voru hljóðar og hógværar,
og þegar þau voru öll komin
inn i bílinn stakk Sigtryggur
upp á þvi, að þau færu nú
beina leið austur að Mývatni
og fengju sér þar að borða. Ég
er orðinn glorhungraður, skal ég
segja ykkur,“ sagði hann. „Og
það býst ég við að þið séuð
líka? Ég kann ekki við svona
nokkuð — en það verður að
liafa það. — Jæja, Árni minn,
spýttu í!“
Á hótelinu við Mývatn var
þeim vel tekið, af ungri, sak-
leysislegri stúlku, sem vísaði
þeim til borðs og spurði, hvers
þau óskuðu.
Sygtryggur Háfells spurði
hvaða kjötréttir væru á boð-
stólum.
„Því miður engir“ anzaði
stúlkan, og var auðséð að lienni
])ótti þetta mjög leitt. „Það var
svo mikil gestakoma hérna fram
eftir öllu kvöldi, að húrið tæmd-
ist alveg,“ sagði hún. „Það verð-
ur ekkert kjöt til, fyrr en ein-
hverntíma seinna í dag. En
viljið þið þá ekki bara fá ykkur
reyð?“
„He-e“ hváði kau])sýslumað-
urinn.
„Skolli vel boðið,“ sagði Herj-
ólfur B. Hansson.
„Þið getið auðvitað fengið
hana, hvort heldur þið viljið,
soðna eða steikta,“ sagði stúlk-
an og horfði á þá einlægnis-
lega, stórum bláum augum.
„Það munaði ekki um það,“
sagði Sigtryggur Iláfells.
„Ótaðfinnanlqg gestrisni,“
mælti sálfræðingurinn.
„Látið þið ekki eins og fífl
strákar,“ sagði Ása Sigurlinna-
dóttir. „Auðvitað vitið þið að
silungurinn lieitir þetta liérna
i Þingeyjarsýslunni.“
„Þú segir það ekki,“ sagði
Lóa Dalberg, og undrunin skein
úr svip Hennar. „Hvað heitir
þá — ?“
Það krimti i kaupsýslumann-
inum. „Hm — getum við feng-
ið — eh — reyð handa sex?
Hvernig viljið þið hana, stúlkur,
steikta eða soðna?“
„Ég fyrir mitt leyti,“ sagði
sálfræðingurinn, „vil nú helzt
«
„Þegiðu, Herri minn!“ sagði
Ása. „Við skulum bara fá sil-
unginn steiktan, og svo tökum
við svolítið hvítvin með honum,
til að jafna okkur eftir allt slark-
ið.“ Hún hló glaðlega og klapp-
aði þeim Sigtryggi og Herjólfi
báðum á kinnarnar, sitt með
hvorri hendi.
„Samþykkur síðasta ræðu-
_ VIKAN 44. tbl.