Vikan - 31.10.1963, Blaðsíða 49

manni,“ tautaði kaupsýslumað-
urinn.
XX.
Þennan sama dag, skömmu
fyrir liádegi, sat Gúðríður Metliú-
salemsdóttir í kompunni innan
af húð sinni, og var að spá
Ávalda Bjarnhéðinssyni alþingis-
manni. Hurðina hafði lnin hálf-
opna á milli, svo að hún gæti
heyrt, ef einhver kæmi.
Alþingismaðurinn var í slæmu
skapi: „Þetta hefur alls ekki
gengið eins vel og þér spáðuð;
ég var með þessu horngrýtis
frumvarpi, eins og þér réðuð
mér til, en fékk ekkert nema
skömm í hattinn fyrir það, bæði
hjá flokksmönnum og öðrum.
Nú jæja, ég fékk reyndar í stað-
inn það,'sem ég vildi, eins og
])ér sögðuð, svo það verður að
Jiafa það, þótt einliver óþægindi
fylgi. Aftur á móti, stelpuskvett-
an — með liana vill livorlii
reka né ganga! Hún líyssir mig
að vísu stundum, en eliltert
öðruvísi en ef ég væri bara
pabln hennar eða frændi, og
svo lcikur liún sér bara að mér,
þetta gerpi. Þér sögðuð mér að
haga mér eins og góður veiði-
maður — ég lief þótt nokkuð
lipur með stöngina, skiljið þér
— og ég fór að ráðum yðar. En
ég' er skolli Jiræddur um, að það
sé lnin, sem er veiðimaðurinn,
og ég Jaxinn, lia lia lia ! Hvað
segið þér annars um þetta núna
Guðríður mín?“
„Hafið þér ekki verið nolíli-
uð ákafur,“ sagði spálconan með
dul í rómnum. „Ég fæ ekki bet-
ur séð, en að eitt kvöld Jiafið
þér verið rækalli óvarkár, kann-
slte sagt meirá en þér bein-
línis vilduð, og fleira þessliátt-
ar — er það ekki rétt lijá mér?“
Alþingismaðurinn snuggaði sig
vonzkulega. „Nú, sagði og sagði,
ég var orðinn — ja, þér skiljið,
hrifinn af stúlkunni, svona að
vissu leyti, og ég er vanur að
Jialda fast á mínum málum, svo
ég spurði hana bara hlátt á-
fram — jæja þér skiljið. En
þá hara lét liúii eins og ég
væri einliver dóni og fantur,
og mér ætlaði aldrei að talc-
ast að gera hana góða aftur.
Og siðan lief ég liara blátt á-
fram ekkert þorað að segja;
lrvað á ég að gera, finnst yður?“
Spákonan virtist lengi á báð-
um áttum, en loks hristi liún
Jiöfuðið. „Ég réði yður til að
sýna lipurðj gætni laxveiði-
mannsins, munið þér það? Nú
er ég lirædd um að þér Jiafið
spillt fyrir yður og að það
taki talsverðan tíma að laga
það, en ef yður tekst að vekja
aftur traust stúlkunnar, þá mætti
segja mér að hún yrði aftur
hlýleg við yður.“
„Hlýleg!“ Alþingismaðurinn
þaut upp úr sæti sinu, en sett-
ist fljótlega aftur og tók sér
langan teig úr ölkollunni, er
stóð á borðinu hjá honum.
„Starfi minu hér í bæ er að
verða lokið, skiljið þér, ég verð
að fara heim til konu minnar og
barna. En ég á bara bláttáfram
bágt með að fara frá þessu
stelpukorni, ég veit ekki hver
skollinn sjálfur hefur komizt i
spilið, ég er bláttáfram hel-
tekinn af ást til kvenmannsins.“
„Það var nú verri sagan,“
sagði spákonan i lágum hljóðum,
en hélt áfram að rýna í bolla
alþingismannsins. „Ég þykist
sjá, að ef þér tækjuð þann kost
að giftast hreinlega stúlkunni,
þá myndi það kosta yður ansi
mikið, bæði fjármuni og et til
vill nokkurt traust ýmissa
manna, þar á meðal kjósenda
yðar, svo að hér er úr vöndu
að ráða. En ég býst við því,
að stúlkan myndi giftast yður
ef þér bæðuð hennar, og myndi
meira að segja verða yður mjög
góð kona, þvi að þetta virðist
vera traust og skapföst stúlka,
eða er ekki svo?“
„Skapföst — jú ég er nú
hræddur um það!“ Alþingismað-
urinn lét brúnir síga. „En giftast
henni — móðga kjósendur og
Guð veit hvað, nei, það held
ég að geti nú aldrei orðið. Þá
verð ég vist heldur að láta lax-
inn sleppa, en fjandi þykir mér
það liart. —- Sjáið þér enga
leið til að fara einhvern milli-
veg þarna?“
„Ég get aðeins ráðlagt yður
gætni og þolinmæði, en þori
engu að spá um árangurinn,
úr því sem komið er. Hefðuð
þér alltaf farið að minum ráð-
um, þá hefði þetta líklega geng-
ið miklu betur, en nú þykir
mér allt tvísýnna.“
Alþingismaðurinn var hugsi
um stund, en mælti síðan í
lágum hljóðum. „Konan min
hefur eklci verið heilsuhraust
síðastliðið ár — sjáið þér nokk-
uð i bollanum, liversu alvar-
legt það er, livort hún fær lieils-
una aftur eða — “.
Spákonan leit allt í einu hvasst
á gest sinn og sagði kuldalega:
„Ég gæti bezt trúað þvi að hún
lifði yður!“
„Ha —- haldið þér að ég verði
ekki gamall?“
Þá liló spáltonan. „Jú, jú, þér
verðið allra karla elztur, en
ekkjumaður verðið þér aldrei.“
Alþingismaðurinn reis á fæt-
ur, heldur seinlega. „Jæja Guð-
ríður mín, ég leit nú inn, bara
svona af rælni, átti ekkert sér-
stakt erindi i rauninni, lítið
um að vera núna, nefndarstörf
og þess háttar, basl og bræðingur
alla daga. Eina bótin að maður
getur fengið sér gott að éta i
sambandi við þetta þref. Nú jæja,
Guðríður min, verið þér sælar.“
Hann snaraðist út, og gleymdi
að þessu sinni allri borgun.
Guðríður Methúsalemsdóttir
sat og horfði á eftir honum;
svipur hennar var fremur sljór.
— Að langri stundu liðinni sá
hún að hurðin opnaðist hægt,
og að velbúinn maður, hæg-
lætislegur i fasi, gægðist inn.
Eftir nokkurt hik steig hann
yfir þröskuldinn, og fór að lit-
ast um í búðinni. Þetta var allra
laglegasti náungi, unglegur, i
andliti, en grár fyrir hærum,
og með þreytudrætti um munn-
inn. Spákonan horfði á hann,
likt og heilluð, en það var ekki
fyrr en eftir tvær—þrjár mín-
útur að henni loksins varð Ijóst
að þetta var sonur hennar.
Hún varð undarlega máttlaus
i hnjánum og skrýtin um sig
alla, likt og henni væri að verða
illt. Það tók hana furðulanga
stund að standa upp og ganga
fram að búðarborðinu. Þar
stóð gesturinn og var enn að
horfa í kringum sig, bros liafði
færzt yfir varir hans. „Æ,
mamma min, þetta er allt eins
og í gamla daga — komdu ann-
ars blessuð og sæl!“
Ilún hafði búizt við því að
þau myndu faðma hvort annað
og kyssast, eins og góð mæðg-
ini, er ekki hafa sézt árum
saman. En hann rétti henni þá
hara höndina, og lét þess getið,
að hann væri bæði þreyttur og
svangur. „Ég var loftveikur í
vélinni, og gat ekki komið neinu
niður,“ sagði hann. „Áttu ein-
hvern hita handa mér, mamma
min?“
Það var suða fyrir eyrunum á
henni, meðan hún var að loka
búðinni og fylgja honum til
stofu í steinbænum. Þar fékk
hann sér sæti i gömlum hæg-
indastól, sem hann strauk allan.
„En hvað mér finnst gaman að
þú skulir eiga þessa gömlu
húsgögn ennþá,“ sagði hann.
„Ég kann svo vel við þau.“
Hún horfði enn á hann drykk-
langa stund, og doðinn í hnján-
um vildi ekki hverfa; þetta var
allt svo líkt draumi, og lnin
gat ekki trúað því, að hann
væri raunverulega kominn heim.
„Ég skal vera fljót að ná í
eitthvað handa þér, góði minn,“
sagði hún að endingu, og gekk
þunglamalega út í eldhúsið.
Hann hélt áfram að virða fyrir
sér stofuna og húsgögnin, bros-
leitur, með slika ró í svipnum,
sem gæti lionum aldrei legið
neitt á. Seinast horfði hann
lengi á páfagaukinn. „Sæll vert
þú, Jakob minn,“ sagði hann.
„Ertu ekki alveg búinn að
gleyma þvi sem þú kunnir?“
„Go to Hell!“ anzaði páfa-
gaukurinn og hallaði undir flatt.
„Það verður ekkert af þvi,
kunningi," svaraði heimkomni
sonurinn með letilegri ró. „Nei,
það lá svo sem við, en nú er ég
Framhald á bls. 60.
Eftir nokkurt hik, steig hann yfir þröskuldinn, og fór að litast um í búðinni . . .