Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 17

mm

Framhald á bls. 33.
Þau höfðu verið sammála um að þau ætluðu að hittast,
og þau ætluðu að vera ein. Það var fámennt og rólegt á litla
veitingahúsinu, þetta sunnudagssíðdegi. Burtséð frá skrjáfi
í sunnudagsblöðum heyrðist ekkert hljóð. Þjónustustúlka kom
með te í könnu, og gekk svo rólega að sæti sínu, bak við af-
greiðsluborðið.
Maðurinn yljaði sér í lófunum á tebollanum. Fölt andiit
hans, næstum gegnsætt, bar mestan svip af dökkum augun-
um, næstum svörtum, þungum augnabrúnum, sem á mynd
hetði litið út eins og ofnotkun á svarta litnum.
— Þú lítur ljómandi vel út. Það fer þér vel að vera stutt-
klippt.
— Þakka þér fyrir, sagð: hún og hló að þessum vana hans
að slá henni gullhamra. — Annars hef ég verið stuttklippt
síðan við skildum.
— En þú hefur alltaf litið út fyrir að vera yngri en þú
ert, hélt hann áfram.
Önnur hliöin á vísifingri hans var gul af reykingum. Einu
sinn' hafði hún reynt mikið til að kenna honum að halda
þ: nnig á sígarettunni að fingurnir gulnuðu ekki.
— Nú lýg ég til um aldur, sagði hún. — Ég þurfti þess
ekki áður.
Þau þögðu, og hún tók sígarettu úr pakkanum, sem hann
rétti henni.
— Ertu ekki ánægður yfir því hve vel þér gengur með
ritstörfin? spurði hún, sneri andlitinu frá honum og blés
út úr sér reyknum.
Hann virti hana fyrir sér, horfði á léttan roðann í kinn-
um hennar, skarpar línur nefsins, sem vísaði niður á við,
þegar hún hló. En varnarleysið, sem áður hafði einkennt
framkomu hennar var horfið.
— Jú, það er ég að sjálfsögðu. Þú veizt það að velgengni
og peningar veita manni öryggi
Það var einmitt það sem við óskuðum alltaf eftir, sagði
hún hljóðlátlega.
— Það varst þú sem þráðir það svo ákaft.
Þau slógu öskuna af sígarettunum samtímis, svo hendur
þeirra mættust.
Ja-h, þetta höfum við allt. öðlazt nú, er það ekki? sagði
hann og benti með höfðinu út um gluggann, á hvíta Jagúar-
'nn sem stóð þar.
— Jæja, en hvað er svo í fréttum? sagði Jane.
Hún var bein í baki, eins og hún sæti svo varlega í stóln-
um að hún kæmi hvergi við hann.
Hann yppti öxlum.
— Ég er að skrifa skáldsögu um þig.
— Um mig?
Hefurðu nokkuð á móti því?
Hún sat hljóð, hugsandi.
— Eg get ekki aftrað þér frá þvþ Að hugsa sér, mér hafði
aldrei dott'ð í hug að ég ætti að verða efni í metsölubók.
— Þessi bók verður ekki metsölubók, skaut hann hratt
inn í.
— Ekki?
Hún horfði á hann, en leit svo undan. Það var eins og hann
hefði komið með einskonar játningu.
— Ertu kominn langt með hana?
— Nei, ekki langt. Það er erfitt að skrifa hana. Ég get
ekki skrifað hana á sama hátt og hinar sögurnar.
— Það skii ég vel.

41. tbi. VIKAN 17