Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 34

— Fyrirgefðu Johnny. Það
var eins og hún hrasaði um orð-
in. — Það var ekki meining
mín að gera þig reiðan.
— Ég er ekki reiður. Ég vil
bara ekki hlusta á eina af um-
vöndunarræðum þínum enn.
Eins og þig kannski rekur minni
til þá hefi ég hyert þær allar áð-
ur. Ég var að vona að þú værir
vaxin upp úr þessu.
Þjónustustúlkan fékk sér
kaffi úr kaffivélinni, og sneri
svo baki við þeim.
— Ég ætlaði ekki að halda
neina umvöndimarræðu. Ég
bara .... Jane leit vandræða-
lega í kringum sig. — Hvað
varð af því sem þú skrifaðir,
meðan við vorum á Ítalíu?
— Drottinn minn, það veit ég
sannarlega ekki. ítalirnir hafa
sjálfsagt notað það fyrir skeini-
pappír.
— En Johnny, ertu geggjað-
ur?
Hljómurinn í rödd hennar
kom honum til að líta beint
framan í hana, í fyrsta sinn.
— Hefir þú einhvern áhuga
á því hvað varð af þessu?
— Já.
Hann hafði fengið hana til að
skilja hæfileika hans, það var
auðvelt þá, því hann var sjálfur
svo öruggur þá. Þá var hann
fullur af áformum og dreymdi
glæsilega framtíðardrauma. En
svo hafði misskilningur og kuldi
komið upp á milli þeirra, og
Jane yfirgaf hann. Þá nótt ýlfr-
uðu úlfarnir.
— Segðu ekkert.
Þau sátu lengi þegjandi,
horfðu hvosrt á annað og
gleymdu að drekka teið
Það var seinna um kvöldið.
Borðið var fullt af tómum gos-
flöskum.
Þau sátu hlið við hlið á
knæpu. Það sá varla út úr aug-
unum fyrir reyk og veggirnir
voru rauðir.
— Þessvegna bað ég hana að
koma með mér til Spánar. Þú
veizt hvað ég er fljóthuga. En
það urðu hreinlega vandræði.
Hún var lagleg, hávaxin og ljós-
hærð, og mjög vel vaxin. Það
mátti hún eiga. Ja, þú veizt, sú
týpa sem ég er hrifnastur af .
Jane kinkaði kolli.
— Eftir viku var ég að verða
vitlaus. Um leið og ég reyndi
að setjast við ritvélina, fékk
hún æði; skellt hurðum, spark-
aði og öskraði, og hótaði að rífa
í sundur allt sem ég skrifaði.
— Vesalings Johnny.
Jane hló og hristi höfuðið.
— Svo, einn morguninn, áð-
ur en hanarnir fóru að gala, tók
ég fyrstu lest heim. Ég skildi
hana eftir á bóndabænum, ég
var búinn að borgn leiguna fyr-
irfram. Drottinn minn, það var
ljóta ferðalagið.
— Vesalings Johnny.
Jane hélt áfram að hlæja.
— Eins og ég hefi alltaf sagt,
hélt Johnny áfram, — þá er
ég ekki heppinn með kvenfólk.
Hann þagnaði um stund. — Þú
skilur, fyrir mér er aðeins ein
kona til.
Varir hans struku létt yfir
kinn hennar, svo létt að henni
fannst eins og hann hefði strok-
ið með fjöður.
— En ég hélt að þú ætlaðir að
giftast Ameríkana, eða hvað
hann nú annars var, bætti hann
kæruleysislega við.
— Já, ég ætlaði að gera það, ég
á við, ég var hrifin af honum.
Eitt andartak sá hún fyrir sér
leikarann, sem hafði elskað
hana.
— Nú? sagði Johnny.
— Þetta er allt yfirstaðið núna.
Gleymdu því.
— Ég býzt við að þú hafir
ekki talað um annað en það,
hve mikla leikhæfileika þú hefð-
ir.
— Haltu kjafti!
Gamla reiðin sauð upp í henni,
og hún varð sjálf hissa á því hve
heiftug hún var. Það voru liðin
tvö ár frá því að hún hafði
orðið svona ofsalega reið, og
þetta var bitrara en nokkru
sinni fyrr.
— Fyrirgefðu. Hann talaði
svo lágt, að það var tæpast að
hún heyrði til hans. — Jane,
34 VIKAN 41 tbl