Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 20

— Robert. Robert! •
Robert var kominn í fjólublá-
an smokingjakka. Þegar hann
gekk að hljómsveitarpallinum
brosti hann eyrnanna á milli.
Enginn Beethoven í kvöld. Ekk-
ert óperugaul. í kvöld var það
Savoy eða Quaglino.
Það var verst við þetta atriði,
að innkoman og brosið til áhorf-
endanna skyldi breytast í æðis-
gengið stepp á hljómsveitarpall-
inum vegna árásar frá Dinkie.
Dinkie var sparkað í burtu.
Hann vældi. Harriet horfði sem i
fastast á strigann og lét ekki á
sér kræla.
Það var alls ekki viðeigandi
fyrir hana að hafa neitt á horn-
um sér vegna hundsins. Það
mátti hún alls ekki gera. Það
hefði gert lítið úr örlæti Roberts.
Hann gerði óbeina árás á
Dinkie, þreif hann upp af gólf-
inu og bar hann upp. Um leið
greip hann tækifærið til að bæta
ofurlítið við fatabúnað sinn. Svo
sneri hann aftur inn í danssal-
inn þar, sem eftir honum var
beðið.
Hann brosti til Harriet yfir
salinn. Það var betra að hafa
þetta danssal heldur en veitinga-
hús. Það var ekki hægt að heyra
hvað verið var að spila á þess-
um stöðum, þar sem fólk var
alltaf að glamra í hnífapörum.
Þar að auki höfðu engin af þess-
um hótélum nú til dags sæmi-
lega stórar hljómsveitir; þeir
voru hættir að nota þær stór-
kostlegu hljómsveitir, sem tíðk-
uðust i veitingahúsum áður fyrr,
og þess í stað voru 1 mesta lagi
komnir sextettar. Og hvaða sext-
ett þarfnaðist stjórnanda?
Robert seildist í tónsprotann.
Svo lét hann hann eiga sig, það
var betra að nota bara tjáning-
arfullar hendur.
Hann þrýsti á fjarstýrihnapp-
inn.
Mildur foxtrott barst um her-
bergið, Robert lokkaði djúpa
samhljóma úr saxafónunum og
sló taktinn með höfðinu. Bassa-
lcikarinn var sá bezti sem völ
var á.
Uppi byrjaði Dinkie að gelta.
Robert hækkaði í hljómburð-
artækjunum.
Hann vonaði að Harriet
skemmti sér. Robert hafði aldr-
ei verið mikið fyrir að dansa og
nú fann hann til sektar yfir því
að hafa vanrækt dansgleði Harr-
iet svo iengi. Ef til vill óskaði
hún ekki eftir symfóníukvartett
á hverju kvöldi. Ef til vill vildi
hún að henni væri boðið út.
Kvöld í borginni, kæti og al-
gleymi, dansað þangað til í dög-
un . . . og þess háttar.
Robert lét hljómsveitina leika
Cha-cha-cha.
Gegnum það heyrði hann óljóst
einhvern hávaða sem alls ekki
var í sama tónfalli.
Dinkie var enn að gjamma.
Lagið endaði, Robert kinkaði
kolli til hljómsveitarinnar. —
— Allt í lagi, strákar. Fimm mín-
útna pása.
Harriet lagði frá sér pensilinn.
— Þetta var stórkostlegt, elskan.
Robert gekk til hennar. Hann
leit á allan þennan skarlatsrauða
farða á léreftinu og fígúrur, sem
voru eins og að reyna að losa
sig. Hann reyndi að gera sér
grein fyrir hvort tónlistin hans
hefði einhver áhrif á verk Harr-
iet, en hann fann ekki neitt, sem
hann gat örugglega kallað svör-
un. Það var slæmt, það hefði
verið svó gaman að vita að hann
hefði haft einhver áhrif á hana.
— Þetta gengur vel, sagði
hann hughreystandi.
— Þetta róar mig. Harriet
strauk af penslinum og svo leit
hún upp. Gjammið í Dinkie var
að verða óþolandi. Það var eins
og hann hefði króað af hóp af
rottum uppi á stigabrúninni. -—■
En það er meira en hægt er að
segja um þetta, sagði hún.
— Hann róast líka, sagði Ro-
bert. — Þetta er fyrsta kvöldið
á nýju heimili. Hann þarf bara
að finna hlýhug. Hann gekk að
stiganum. — Dinkie. . . . Dinkie
... Dinkie minn. . . .
Dinkie rak hausinn út á milli
handriðsrimlanna og gelti að
honum.
— Ættirðu ekki að fara með
hann út að ganga?
Robert var ekki spenntur fyrir
því að fara út á kvöldgöngu með
Dinkie hættulega nálægt hælun-
um á sér. Hann var heldur ekki
viss um að klæðaburður hans
eins og nú, þætti viðeigandi í
þessu frekar íhaldssama hverfi.
Það væri nóg að ganga aðeins
um garðinn.
— Komdu Dinkie minn.
Dinkie lá kyrr þar sem hann
var. Robert varð að sækja hann,
tók um hálsbandið á honum og
otaði honum á undan sér þannig
að hann var í sem minnstri
hættu. Hann fór með Dinkie út
í garðinn í fimm mínútur og
kom svo inn aftur. Svo hélt hann
áfram léttum hljómsveitarleik
kvöldsins. En einhvern veginn
var andrúmsloftið ekki alveg
rétt. Það var ekki hægt að
hlaupa út úr danssal til að viðra
hundinn og koma svo aftur án
þess að eitthvað hefði gengið úr
skorðum.
I stað þess að dansa alla nótt-
ina, eins og hann hafði hugsað
sér, ákvað hann að hætta
snemma. Síðasti valsinn kom
fyrr en nokkur hafði átt von á.
Harriet varð ofurlítið undr-
andi á svipinn en auðsveip eins
og venjulega.
Dinkie hélt áfram að gjamma.
— Viltu loka, elskan? Robert
gekk að stiganum aftur. —■ Það
er orfiður dagur hjá mér á morg-
un. Það er bezt að koma sér í
rúmið. . Ahha! Ah! Hann
teygði úr sér og lagði af stað
upp stigann.
Dinkie sat efst í stiganum,
keyrði hausinn aftur á bak, starði
á loftlúguna og gjammaði.
Það hlaut að vera rotta uppi í
risinu, það hefði ekki komið Ro-
bert á óvart. Það gæti verið
lausnin á hljóðunum, sem hann
hafði heyrt þaðan. í hjarta sér
vissi hann að þessi hljóð voru
miklu viðameira en fótatak
rottu, en það var svo notalegt
að finna einfalda skýringu. Ein-
hvern daginn yrði hann að fara
þangað upp og rannsaka málið.
Ef til vill ætti hann að lyfta
Dinkie þangað og lofa honum að
hlaupa um risið.
Hann kom upp á stigaskörina.
Dinkie sneri sér að honum og
setti sig í stellingar. Gjammið
jókst um allan helming; síðan
kom æðisgengið, móðursýkislegt
urr.
— Nú sneri ég á þig, sagði Ro-
bert kumpánlega.
Krikkertpúðarnir, sem hann
hafði sett um fæturna á sér á
20 VIKAN
41. tbl.