Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 21

síðustu stundu höfðu sannað
gildi sitt.
Þegar Harriet hafði lokað
öllu kom hún og tók Dinkie upp.
Robert stakk upp á því að
Dinkie fengi að vera uppi; hann
þarfnaðist félagsskapar fyrstu
nóttina. Harriet sagði ákveðin, að
hann ætti að sofa í eldhúsinu og
myndi kunna því vel. Robert
mótmælti ekki. Hann óskað ekki
eftir því að Harriet óvingaðist
við litla hundinn og eftir ára-
löng kynni af sálfræðirannsókn-
um vissi hann hvað lítið þurfti
til að vekja ómeðvitaða andúð
og jafnvel hatur — og meira að
segja, ef því var að skipta, —
meðvitaða.
Svo Harriet bjó um Dinkie í
eldhúsinu.
Robert hreinsaði tennurnar og
þvoði sér. Hann notaði klósettið
og þvoði sér aftur. Hann yfirfór
á sér yfirskeggið og kreisti ofur-
lítinn fílapensil úr öðrum nas-
vængnum, svo háttaði hann, tók
náttfötin undan koddanum og
kleip ástúðlega í eyrnasnepilinn
é Harriet, þegar hún fór inn í
baðherbergið. Þegar hún kom
aftur lá hún í rúminu. Hann
geispaði 'út í loftið.
Eftir örfáar mínútur — ef
hann færi þá ekki að tala um
viðskiptin — yrði hann sofnað-
ur.
Hann átti góða konu; gott
heimili; lífið hafði reynzt hon-
um gjöfult, þrátt fyrir keppi-
nauta og hálfvitlausan sölustjóra
og þessa andskotans Japani.
Hann lokaði augunum.
Dinkie tók aftur að gjamma.
í fyrstu var gjammið lágvært og
fjarlægt, svo hækkaði það og
nálgaðist. Hann heyrði Dinkie
koma hlaupandi upp stigann.
Harriet bylti sér eirðarlaus.
— Harriet... .
— Hm?
— Ættum við ekki að setja
Dinkie upp í risið?
Harriet snögg settist upp og
greip um sængurbrúnina.
-— Upp í risið?
-— Ég held að það sé rotta þar.
Harriet slakaði á. Hún gerði
sér upp geispa sem var einkenni-
lega óeðlilegur. — Á morgun, ég
er þreytt.
— Við skulurn þá fá hann
hingað inn og leyfa honum að
sofa til fóta.
— Til hvers?
— Ja - hafa hann fyrir varð-
hund.
— Hvers á hann að gæta?
spurði Harriet.
Nú dró ofurlítið úr gauragang-
inum. Ef til vill myndi hund-
kvikindið þreytast, andskota-
kornið, hugsaði Robert. Hann
hafði átt erfiðan dag og hlaut
að vera orðinn þreyttur. Hund-
urinn myndi þá sofna við dyrn-
ar hjá þem eða rölta aftur ofan
í eldhúsið og hringa sig þakk-
látur ofan í litlu körfuna sína.
Augnalokin voru tekin að síga
á Robert.
Hann var rétt að byrja að
dreyma draum, þar sem verk-
smiðjan hans var farin að reka
sig sjálf og hann hafði grætt
milljónir punda skattfrjálst, og
hafði efni á að taka upp baráttu
móti fátækt og sjúkdómum í
heiminum. Með ofurlitlu ónæði
af sölustjóranum, sem alltaf var
að boða til fundar í frumskóg-
unum og auglýsingastjóranum,
sem setti rangar auglýsingar í
blöðin sem fluttu fréttir af nýj-
ustu framleiðslu Roberts — þeg-
ar hundurinn fór að gelta. í
fyrstu var hávaðinn hluti af
draumnum. Dinkie þaut í gegn-
um frumskóginn og hræddi alla
fílana og skildi eftir sig slóð af
skelfingu og eyðileggingu meðal
barna hinna vanþróuðu þjóða,
sem höfðu ekki efni á að kaupa
sér krikketpúða til að vernda á
sér fæturna.
Svo vaknaði Robert.
Gjammið varð háværara og
svo þagnaði það. Það heyrðist
skellur — fótatak. Gjamm,
skrækur. . . . Ofurlítið ýlfur. Svo
vingjarnlegt hljóð eins og Dink-
ie væri að vingast við einhvern.
Robert rétti varlega út hend-
ina, Harriet var enn hjá honum
í rúminu.
Svo heyrði hann annan skell.
Fótatak, vingjarnlegt ýlfur og
mannsrödd.
Robert kólnaði upp. Hann var
handviss um að hann hafði heyrt
rödd. Þetta voru engar ofheyrn-
ir, hann hafði suðu fyrir eyrun-
um. Mannsrödd. Hvísl.
— Ó, guð: nú var allt að byrja
aftur.
Hann lá þarna og reyndi að
telja sér trú um að þetta myndi
allt hverfa og hljóðna af sjálfu
sér. Ef hann lokaði augunum og
færi að sofa aftur....
Góður, kallinn. Þessi hvísl-
uðu orð fóru ekki framhjá hon-
um. Þau voru sögð niðri í stiga.
- Má ekki bjóða þér í svang-
inn? Meira hvísl.
Robert settist upp. Hann
heyrði hvísl og fótatak — og
hundsfótatak — deyja út.
Honum var enn kalt. Allir
hans taugaendar titruðu. Hann
sperrti eyrun til að heyra meira.
Þegar næsta hljóð kom heyrði
hann það svo ekki varð um villzt.
Hann gat ekki ímyndað sér þetta.
Það var hið kunnuglega hljóð
þegar ísskápur var opnaður.
Robert sveiflaði fótunum fram
úr. Harriet settist upp og ein-
hvern veginn fékk hann þá til-
finningu að hún hefði allan tím-
ann verið vakandi, en aðeins lát-
izt sofa.
— Það er einhver niðri í eld-
húsi, sagði hann.
—- Vertu ekki með neinn
barnaskap.
Robert stakk fótunum í inni-
skóna. Harriet reyndi að ná í
handlegginn á honum um leið og
hann fór framhjá, en hann hristi
hana af sér. Það var hlutverk
karlmannsins að ráðast gegn
innbrotsþjófum að næturþeli og
hann ætlaði ekki að bregðast
sínu hlutverki. Og hann ætlaði
að verja heimili sitt og fjöl-
skyldu, að minnsta kosti eigin-
konu.
Hann þaut fram á stigaskörina.
— Komdu út úr eldhúsinu. Ég
heyri til þín!
Dinkie byrjaði að gjamma,
þegar hann heyrði rödd hans.
Það var ekki hægt að kalla þetta
vingjarnlegt gjamm; ekki held-
ur þægilegt gelt, svo sem vænta
má af heimilishundi, sem heyr-
ir rödd húsbónda síns.
Robert þrammaði niður stig-
ann. Hann heyrði einhvern þys
í eldhúsinu. Innbrotsþjófurinn
hafði kastað sér á bakdyrnar, en
þær voru kyrfilega læstar.
Allt í einu þaut dökk vera eft-
ir ganginum, yfir forsalinn í átt-
ina að aðaldyrunum.
Robert stökk niður síðustu
þrepin og kastaði sér á mann-
inn. —- Glæpamaður! Þjófur!
Saman duttu þeir á dyrnar. —
Út úr mínu húsi, æpti Robert og
hélt dauðahaldi í mannveruna
sem iðaði í höndum hans.
Hann fékk olnbogann í kvið-
inn og hrökklaðist aftur á bak.
Maðurinn barðist við slagbrand-
inn fyrir aðaldyrunum.
— Harriet! Hringdu á lögregl-
una!
Dyrnar opnuðust, eitt andar-
tak var þessi dökka vera eins og
skuggamynd móti gráum nætur-
himninum og daufum týrunum
á götuljósunum. Svo hrasaði hún,
valt niður þrepin, reis á fætur
og hljóp slagandi niður eftir ak-
brautinni.
Robert hallaði sér upp að dyra
stafnum.
— Bítnikk! æpti hann æva
reiður. — Undirheimaskepna!
Þú . . . það ætti að hýða hann.
Þú. . . . komdu aftur! Ég er ekki
búinn með þig ennþá!
Hann beið þar til hann var
viss um að ögrun hans hafði
ekki verið tekin til greina og þá
lét hann lokahrinuna ríða:
—- Þú . . . þú ævir-týraþyrsti
unglingur.
Hann skellti á eftir sér dyrun-
um og sneri sigri hrósandi inn í
anddyrið. Ljósin kviknuðu þeg-
ar Harriet kom niður.
Robert, sagði hún veiklu-
lega.
Fyrir ofan hana var lúgugatið
lokað eins og venjulega, allt var
eins og venjulega, en einhvers
staðar hlaut að vera opinn
gluggi, hugsaði Robert, einhvers
staðar hafði Harriet förlazt, hún
hafði ekki unnið sitt verk ræki-
lega, hafði ekki læst húsinu
kyrfilega.
En hún var svo föl og í svo
miklu uppnámi að hann hafði
ekki brjóst í sér til að halda yfir
henni fyrirlestur núna. í fram-
tíðinni varð hann sjálfur að taka
það að sér að loka húsinu. Engri
konu — ekki einu sinni Harriet
— mátti treysta til að gera allt
rétt.
Nú þegar þau voru örugg,
fannst honum að hann hefði efni
á því að klappa sér á brjóstið,
hálft í gamni og hálft í alvöru.
Þegar allt kom til alls hafði
þessi náungi flúið heldur lúa-
lega, var ekki svo? Þegar kom
að hinni hættulegu orrustu í
myrkrinu hafði Robert sigrað.
Hann hafði rekið innrásarmann-
inn út. Án þess að hugsa eitt
andartak um yfirvofandi hættu
hafði hann varpað þessum við-
sjárverða glæpamanni út í yztu
myrkur.
— Jæja, sagði hann. — Ég hef
að minnsta kosti ekki gleymt
öllum atriðum vopnlausu bar-
áttunnar.
Hann lagði af stað yfir and-
dyrið með útmældum, virðuleg-
um og rólegum skrefum, hins
sigurvissa húsbónda.
Svo rak hann upp angistar-
óp. Næsta skref, sem hann hafði
ætlað að taka, jafn rólega og yf-
irvegað og hið fyrsta var æðis-
gengið og upp í loft og rauf hinn
háttbundna hrynjanda.
Dinkie missti takið á berum
ökkla Roberts, en hann gerði
aðra árás og að þessu sinni náði
hann góðri kjaftfylli af nátt-
buxnaskálm. Það heyrðist rif-
hljóð, Dinkie hristi höfuðið og
hélt fast. Rifhljóðið hélt áfram.
9.
Það rigndi. Það hefur senni-
lega rignt kvöldið, sem guð
sagði leiguliðum sínum í Eden-
garði upp. Og Adam hafði senni-
lega farið að, rétt eins og Am-
brose, hann settist niðri við ána
og viðurkenndi fyrir sjálfum sér,
að þetta hefði verið of gott til
að geta enzt. En Adam hafði að
minnsta kosti haft Evu með sér,
til að hugga hann og taka á sig
sökina fyrir að hafa hrakið þau
úr hinu þægilega og fyrirhafnar-
lausa umhverfi.
Ambrose skalf. Rigningin lak
ofan eftir bakinu á honum. Hann
dró kragann á innisloppnum
betur að sér en það stoðaði ekki
mikið. Kuldinn rataði sína leið
inn í merg og bein.
Honum fannst að síðast í gær
hefði verið bjart sólskin í lifi
hans. Sólskin sem laumaðist inn
um rifur milli gluggatjaldanna
og gerði fallegt munstur á gólf-
ið meðan hann og Harriet gerðu
sín eigin munstur.
— Og andskotakornið, það var
í gær, og nú var því lokið.
Hvenær sem var gat lögreglu-
maður komið skálmandi eftir ár-
bakkanum og tilkynnt honum að
hann væri óforsvaranlega klædd-
ur. Það yrði farið með hann á
stöðina og hann yrði að viður-
Framhald á bls. 40
41. tbi- VIKAN 21