Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 41

Þessi hendi
heldur á pakka sérstaklega gerðum til þess að vernda
og halda hinum sérstæða keim gæða tóbaksins sem notað' er
'M w
m
í Philip Morris Multifilter sfgaretturna

Svo hún var að biðjast afsök-
unar vegna eiginmanns síns.
Mér er kastað út af mínu
eigin heimili, kveinaði Ambrose.
—■ Allt var dásamlegt . . . allt
var svo gott, þar til þessi and-
skotans hundur kom. Harriet -
einhver okkar verður að fara!
Þau litu á Dinkie. Dinkie
sleikti Ambrose aftur í framan
og dillaði skottinu.
— Robert verður mjög æstur,
sagði Harriet.
Robert verður mjög æstur.
— Kannske ef Dinkie bara
stryki....
— Segðu honum þá að strjúka.
Harriet vafði regnfrakkanum
blíðlega betur utan um hann,
lokkaði hann til að reka hand-
legginn í ermarnar og hneppti
að honum.
Komdu heim, sagði hún
blíðlega.
— Heldurðu að það sé allt í
lagi?
.. Robert er steinsofandi
núna. Hann sefur svefni hinna
réttlátu.
— Ja. . ..
Ambrose var enn djúpt særð-
ur. Hluti af heila hans sagði hon-
um, að hann ætti að sitja kyrr
þarna á bekknum og segja henni
að fara heim, en halda sjálfur
fast við sín prinsip. Hann átti að
láta hana fara eina. Hér lauk
leiðinni. Hann átti að láta hana
taka þetta fjandans hundkvik-
indi og láta hana fara heim til
eiginmannskornsins og ætli þau
hefðu mikla gleði út úr því öllu
saman! Aldrei framar ætlaði
Ambrose að láta nota sig og síð-
an misnota. Hann ætlaði ekki að
láta auðmýkjast, ekki fremur en
þola misþyrmingar. Hann var
Ambrose Tuttle, ekki kjöltu-
rakki, sem hægt var að kjassa
aðra mínútuna og sparka í þá
næstu.
Svo varð honum hugsað til
rúmsins, bókanna, beikonsins og
eggjanna og ristaða brauðsins og
tómatanna, sem þau myndu éta
í morgunmat, morguninn eftir.
Seint, eftir allt það sem gerzt
hafði í nótt.
Hann reis á fætur: — Þá það,
sagði hann virðulega og reyndi
að láta ekki sjá á sér svipbrigði,
þó að vatnið bullaði upp úr inni-
skónum hans. — En með einu
skilyrði.
—- Hvað sem þú vilt, elskan.
Þetta \»ar eins og þessi
gamla kvikmynd um Waterloo-
brúna ,sem hafði verið sýnd í
sjónvarpinu, fyrir nokkrum mán-
uðum þar var maður í leit að
hinni týndu ást sinni, fann hana
niðurbeygða og örvæntingarfulla,
allslausa, tilbúna að kasta sér í
ána eða undir strætisvagn. Nú
var þetta bara á hinn veginn.
Það var hann, sem var týndur.
Burtrekinn. Smáður. Reiðin vall
upp í honum aftur. Hann sagði:
Ég meinti það sem ég sagði,
einhver okkar verður að fara.
Ég kem ekki aftur ef hundurinn
kemur aftur.
— En elskan ....
— Hann eða ég. Tennurnar í
Ambrose voru farnar að glamra,
en hann var ákveðinn í að sýna
enga linkind. — Það er ekki rúm
fyrir okkur báða í þessu húsi.
— Á morgun, sagði Harriet
róandi. — Við finnum einhverja
leið til að losna við hann á morg-
un.
— Það er kominn morgunn
núna, sagði Ambrose. Við get-
um ekki geymt neitt.
— í fyrramálið, þegar Robert
er farinn, getur þú farið út og
— ja — týnt Dinkie.
— Er það loforð?
— Ég lofa því.
Þau sneru burt frá ánni og
gengu heim. Það sladdaði i Am-
brose við hvert skref. Dinkie
trítlaði kátur við hlið hans og
rótaði við og við upp aurleðju,
fagnandi í bragði.
Morgunmaturinn var seint,
eins og Ambrose hafði kveðið á
um. Sá bezti morgunmatur, sem
hann hafði nokkru sinni smakk-
að. Óttinn hafði nagað hann inn-
an nóttina áður og fram undir
morgun. Nú hafði hann aftur náð
fullum þrótti og var farin að trúa
því að hægt væri að endurvekja
hið gamla og góða skipulag.
Hann sveið ennþá undan óþægi-
legum athugasemdum Roberts,
en Harriet hafði rétt fyrir sér,
Robert hafði ekki vitað að þetta
var hann, hafði ekki gert sér
grein fyrir því á hvern hann var
að æpa og hefði ekki látið sér
detta í hug, að segja svona and-
styggilega hluti um Ambrose, ef
hann hefði nokkru sinni fengið
tækifæri til að kynnast honum
almennilega.
Eftir þriðju ristuðu brauðsneið-
ina með marmelaði, sagði Harr-
iet:
— Tilbúinn?
Ambrose leit á Dinke sem stóð
og dinglaði skottinu.
—• Tilbúinn, sagði hann.
Harriet fór út á götu til að
sjá hvort nokkur tortryggilegur
væri á ferli. Allt var í lagi, svo
flýtti Ambrose hér út með Dink
ie á hælunum.
Á síðustu stundu brá fyrir efa
í hug Harriet. Frá dyrunum kall-
aði hún: - Anginn litli, hvað
verður um hann?
— Og ég, sagði Ambrose og
nam staðar við hliðið. — Manstu
eftir síðustu nótt? Mundu eftir
mér, yfirgefnum á götunni, burt-
reknum. Þegar Harriet kinkaði
kolli og andvarpaði, sagði hann:
Framhald í næsta blaði.
41. tbi. VIKAN 41