Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 36

fyrirgefðu mér, ég er bara af-
brýðisamur.
Það voru bara börn og hundar
sem gátu verið svona hjálpar-
vana. Hún vissi hve hratt hjarta
hans sló, og hún vissi líka að hún
gat lægt þessar öldur óróleikans.
Já, hún vissi að hún gat það,
það var svo auðvelt.
— Johnny.
— Já, hvað er það, ástin mín?
Ástin mín! Orðin léku í loft-
inu.
— Ég veit ekki.
— Elskan .......
Þau fundu hvort annað með
þeim auðveldleik, sem aðeins
löng vinátta getur skapað. Þau
þekktu hreyfingar hvors annars,
ilminn hvort af öðru, líkama
hvors annars. Og þau héldu
dauðahaldi í töfra augnabliks-
ins, eins og til að brúa bilið
sem aðskilnaðurinn hafði mynd-
að á milli þeirra.
Þau lágu kyrr.
Það var Jane sem fyrst rauf
þögnina.
— Þetta er svo ljúft. Það er
svo gott að þurfa ekki að byrja
á allskonar skýringum ..........
sleppa kröfunum sleppa
við fullyrðingar ..... Þetta er
það eina raunverulega .........
þú ert sá sem áttir mig fyrst.
— Þú ert engri lík. Og þú
getur bókað að ég hefi leitað
fyrir mér. En þetta er heilagur
sannleikur. Þú ert sú eina
Þau lágu aftur þögul um stund.
Johnny virti fyrir sér reykinn,
sem steig upp af sígarettunni,
en Jane virti hann fyrir sér,
horfði á augnahárin, sem voru
löng og brettust upp á við, og sá
hvernig hann kipraði munninn
utan um sígarettuna, drakk
þessar myndir í sig, eins og til
að festa þær í huga sínum.
Svo hjúfraði hún sig upp að
honum, kom við handlegg hans,
og þá hrundi aska niður á brjóst-
ið á honum. Hún sléttaði úr
öskunni, svo hún varð eins og
blæja yfir brjósti hans.
Svo opnaði Johnny munninn
og fór að tala.
— Ég er að hugsa um nokkuð,
sagði hann.
— Já? sagði Jane, eftirvænt-
ingarfull.
— Ef ég umskrifa fyrsta kafl-
ann, og kem Ameríkananum fyrr
inn í söguna, þá verður meiri
heild í henni.
Jane lá kyrr, grafkyrr.
— Með smávægilegum breyt-
ingum er hægt að fá fína kafla
í bókina.
Jane kippti til sín hendinni og
stakk henni undir lakið.
— Þú hefir víst ekki breytzt,
sagði hún kuldalega.
— Hvað áttu við?
Hún sneri sér frá honum.
— Þú hugsar aldrei um neitt
annað, ekki einu sinni nú.
— Hugsa um hvað?
— Ritstörfin.
— Hvað annað. Ég er rithöf-
undur, er það ekki? Eins og þú
ert leikkona. Hvað er út á það
að setja?
— Ekkert. Ég hélt bara að nú,
einmitt nú.......
Jane stakk höfðinu niður í
koddann.
— Það er ekkert, alls ekkert.
Johnny dró lakið til hliðar og
reis upp, andvarpandi.
— Hversvegna þarftu endilega
að tala um hversdagslega hluti
með slíkum fjálgleik, eins og
deyjandi Ofelia? Þú yfirleikur
ennþá, Jane. Það er meinið þitt
sem leikkonu, þú leggur allt of
miklar áherzlur á venjulega
hluti, áherzlur, sem alls ekki
eiga við atvikin.
Jane rauk upp úr rúminu og
sneri sér að honum.
— Þú þarft ekki að kenna mér
neitt um skilning á hlutunum
eða hvernig eigi að túlka þetta
og hitt. Þú hefir alltaf ímyndað
þér að þú værir alvitur, að þú
vissir líka allt um mig, en þú
veizt ekkert um mig. Og þú hefir
aldrei vitað neitt um mig!
Þau störðu hvort á annað yfir
óreiðuleg rúmfötin í rúminu.
— Þetta er næstum eins og að
horfa á gamla kvikmynd, sagði
hann lágt.
Eftir andartaks þögn, eins og
hún biði eftir stikkorði, sagði
Jane:
— Það var ekki meiningin.
Johnny virtist hika, áður en
hann svaraði:
— Það hefir það aldrei verið. '
Hann beygði sig niður til að
ná í hálsbindið, sem lá á gólfinu,
og svo sagði hann: — Við vitum
að minnsta kosti hvernig sagan
endar, er það ekki? Og svo
smeygði hann bir.dinu undir
flibbann. Þau stóðu hreyfinga-
laus um stund, eins og leiktjald
hefði fallið á milli þeirra.
Svo gekk hann að speglinum,
gretti sig framan í sína eigin
spegilmynd. Hann strauk hár-
ið frá enninu upp að hvirfli, með
fingrunum. Þegar hann hélt
áfram að tala, var röddin breytt.
— Ja, — við getum ekki stöðv-
að tímann. Ætlarðu ekki að
fylgja gesti þínum til dyra?
Jane leit á rúmið, og það var
ekki laust við skjálfta.
— Sjáðu nú til, sagði Johnny
vingjarnlega. — Þú skalt ekki
taka þessu svona þunglega.
— Ég hélt að þú hefði kannski
eitthvað breytzt, tautaði hún.
— En þú sjálf?
— Já, ég hélt að ég hefði líka
breytzt, ef til vill svolítið.
Tárin á kinnum hcnnar voru
ekki eðlileg. Johnny gekk að
dyrunum.
— Jaeja, vertu þá sæl, fyrr-
verandi eiginkonan mín. Þú ert
alls ekki svo afleit leikkona. Um
stund hélt ég í einfeldni minni
að þú vildi að ég yrði kyrr.
Jane hlustaði á fótatak hans,
heyrði að hann gekk að stigan-
um, heyrði hann ganga niður
stigann, heyrði útidyrnar opn-
ast og lokast. Þegar allt var orðð-
ið hljótt, gekk hún að snyrti-
borðinu og starði inn í spegilinn,
ekki á sína eigin spegilmynd,
heldur á það sem hann hafði
skilið eftir. Svo renndi hún
augunum yfir rúmið. Hún sá
það yfir hægri öxlina. Þar var
allt í einni bendu, lök, koddar
og teppið hafði dottið á gólfið.
— Johnny!
Hún grúfði andlitið í hendur
sér og grét.
Hún sat ennþá kyrr, þegar
OSRAM HWL HQL kvikasilfurperur gefa góöa
OSRAM
og þægilega birtu.
36 VIKAN «• tbl-