Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 28

Félagarnir fimm, John, Paul, George, Pete og Stu
voru sem sagt alliv komnir heim til sín, vonsviknir og
niðurbrotnir eftir misheppnað ævintýri. John Lennon
lá í rúminu í viku eftir að hann kom lieim. Þeir hittust
ekki í langan tíma og reyndu ekki að hafa samband
hver við annan. Hamborgarævintýrið hafði farið út um
þúfur. En þar höfðu þeir öðlazt reynslu, sem síðar varð
þeim ómetanleg.
legir. Og ekki spillti framkoman á sviðinu fyrir, en
hana höfðu þeir lært. í Þýzkalandi, eins og áður er sagt.
Þeir höfðu skapað sinn eigin stíl, sem var gjörólíkur þeirri
dægurlagatónlist, sem tíðkaðist um þessar mundir. Tón-
list þeirra var þess eðlis, að annaðhvort stungu menn
upp í eyrun og hlupu burtu, eða gáfu sig henni á vald
og görguðu og stöppuðu eins og Pítl&mir gerðu sjáífir á
meðan þeir spiluðu.
„Þetta var allt Hamborgardvölinni að ])akka,“ segir
Jolm. „Við höfðum orðið að spila eins hátt og láta eins
illa og við gátum til að gera Þjóðverjunum til geðs. Við
höfðum orðið að gera allt, sem okkur datt í hug í Ham-
borg. Við gátum engan stælt. En það var ekki fyrr en
við fórum að spila aftur í Liverpool, sem við gerðmn
okkur ljóst, hve mikið tónlist okkar hafði breytzt.“
Eleiri dansstaðir sóttust eftir að fá Bítlana til að leika
fyrir dansi. Og alls staðar fór á sömu lund. Dnnsleik-
irnir enduðu með ólátum og óspelctum unglinganna.
Sérstaklega hafði lagið „Long Tall Sally“, sem Paul
söng og fleiri lög í svipuðum dúr, mikil áhrif.
Bítlarnir tóku smátt og smátt að gera sér grein fyrir,
hve mikil áhrif þeir gátu haft á áheyrendur sína. Þeir
voru lengi að átta sig' á þessu og trúðu því varla í fyrstu.
Eigendur dansstaða urðu að ráða í sína þjónustu fleiri
lögregluþjóna og dyraverði til þess að koma í veg fyrir,
að allt færi í bál og brand. Það var ekki fyrst og fremst
vegna táninganna sjálfra, heldur vegna Bítlanna.
„Á einum staðnum tókum við eftir, að það varð að
hafa fjölda lögregluþjóna til þess að gæta þess, að
krakkarnir mundu ekki ryðjast upp á sviðið,“ segir
John. „I rauninni skildum við hvorki upp né niður í,
hvað væri eiginlega að gerast.“
Þeir hefðu getað þénað miklu meira, en höfðu enn ekki
fengið sér neinn umboðsmann.
„Það tók okkur langan tíma að gera okkur ljóst, að
við vorum orðnir vinsælli en nokkur önnur hljómsveit
í LiverpooI,“ segir George. „Við veittum því eftirtekt,
að fólkið elti okkur. Það kom á þá staði, þar sem við
spiluðum. Það kom til að sjá okkur og hlusta á oklcur
spila, en ekki til að dansa.“
„Okkur geðjaðist bezt að Cavern Club. Það var
fremur lítill staður og þar voru ekki yfirgengileg ólæti
eða óspektir. Þar gátum við spilað í friði fyrir aðdá-
endum okkar, sem komu gagngert til að hlusta á okk-
ur. Þar virtist okkur allt vera með eðlilegum hætti.“
Þótt Bítlunum hefði farið mikið fram og ættu nú
meiri velgengni að fagna en nokkurn tíma fyrr, voru
þeir enn aðeins þekktir og vinsælir innan ákveðins hóps
ákafra aðdáenda.
Bítlarnir brugðu sér aftur til Hamborgai' í apríl-
mánuði 1061. George Harrison var nú orðinn átján
ára. Astrid og Peter Echorn, sem var eigandi klúbbsins
Top Ten, en þar voru þeir ráðnir til að leika, sáu um,
að öll nauðsynleg leyfi og skjöl væru i lagi. Bítlarnir
höfðu enn ekki gleymt hrakförunum um árið og höfðu
lítinn áhuga á að lenda í slíku ævintýri aftur.
Framhald í næsta blaði.
Tíundi kafli
LITHERLAND OG CAVERN
Þegar þeir byrjuðu aftur að spila, útbjó vinur Petes
Bests, Neil Aspinall, stórt auglýsingaskilti, sem á stóð:
„Hinir stórkostlegu Bítlar eru komnir aftur“. En spjald-
ið hafði lítil álirif og þeir félagar voru orðnir mjög von-
daufir. Þeir voru enn ekki búnir að jafna sig eftir hið
endasleppa ævintýri í Hamborg. En þá býðst þeim tæki-
færi til að spila í Litherland Town Hall, en það er
gríðarstór samkomusalur, þar sem unglingadansleikir
voru haldnir tvisvar í viku. Ef hægt er að tala um
þáttaskil í sögu Bítlanna, þá urðu þau 27. desember
1960, þegar þeir léku í Litherland í fyrsta sinn. í fyrsta
lagi fengu þeir sex pund hver fyrir hvert lcvöld, en það
var meira en þeir höfðu noklcurn tíma fengið áður greitt
í Englandi. Að vísu höfðu þeir fengið hærri laun í Ham-
borg, en þá höfðu þeir eytt mildu og áttu því ekki
grænan eyri, þegar þeir komu aftur til Liverpool. í
öðru lagi valcti sú tónlist, sem þeir léku nú og hafði
orðið til í Ilamborg, slíka athygli og hrifningu hjá ungl-
ingunum, að allt ætlaði um koll að keyra.
„Krakkarnir misstu alveg stjórn á sér,“ segir Pete
Best. „Þeir urðu bókstaflega snarvitlausir. Á eftir sáum
við, að krítað hafði verið utan á samkomuhúsið: „Eg
elska Bítlana“ og annað í þeim dúr. Við höfðum aldrei
séð neitt slíkt fyrr.
Á auglýsingaspjöldunum hafði staðið: „Bítlarnir,
beint frá Hamborg“. Margir héldu þess vegna, að ])eir
væru þýzkir. Þegar þeir voru beðnir um eiginhandar-
áritanir sögðu krakkarnir undrandi: „Þið talið góða
ensku“.
„Þetta var ofur eðlilegt,“ segir George. „Við vorum
alveg eins og Þjóðverjar í útliti. Við vorum í leðurbux-
um og kúrekastígvélum. En það sem mestu máli skipti
var, að við spiluðum öðruvísi en flestar aðrar hljóm-
sveitir í Liverpool.“
Þetta eru orð að sönnu. Meðan Bítlarnir höfðu verið
í ITaraborg, höfðu allar hljómsveitir í Liverpool reynt
að stæla Cliff Richard og hljómsveit lians „Shadows“.
Það var í tízku að vera snyrtilega til fara, í gráum föt-
um og velburstuðum skóm. Bítlarnir léku aftur á móti
háværa og æsandi tónlist og þeir voru síður en svo
snyrtilegir til fara. Þeir voru grófir og svolítið subbu-
28 VIKAN «• tbl-