Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 48

Ég gafst upp. — Þá það, sagði ég.
— Ég skal reyna það. Það er gagn-
sætt, en ég skal reyna það. Það
er bara eitt, ég vil að þú farir. Ég
vil ekki að þú verðir hér, þegar
hann kemur aftur.
— Jú, Johnny.
Alísa hristi höfuðið. — Jú, við
erum i þessu saman og það er til-
gangslaust að berja höfðinu við
steininn. Kannske tekst okkur betur
upp ef við erum saman. Okkur tekst
áreiðan ekki betur upp hvort ( sínu
lagi. Og ég vil að þú látir mig tala
við hann.
— Nei!
— Gerðu það — gerðu það,
treystu mér, Johnny. Þessi Angie
gerir ekkert fyrr en hann er búinn
að tala við Montez. En jafnvel þótt
hann hafi í huga að vinna þér eitt-
hvað illt, bindur þetta endi á allar
þær hugsanir hans. Hann skaðar
mig ekki — ekki núna. Gerðu það,
trúðu mér, Johnny.
Ég hristi höfuðið.
— Gerðu það, Johnny.
Þá hringdi dyrabjallan. Alísa
lagði höndina á öxlina á mér. —
Vertu hér, Johnny. Vertu bara hér
og hlustaðu. Ég skal fara til dyra.
6: POLLÝ
Dyrabjallan kvað við aftur, hátt
og frekjulega og ég sagði við sjálf-
an mig: — Nú kemur hann inn,
hann tekur í handfangið, opnar
ij dyrnar og kemur inn.
En í stað þess fór Alísa til dyra
og ég sat kyrr.
Það má kannske segja að það
hafi gert mig að minni karlmanni,
en flestir karlmenn óska að vera,
og örugglega minni karlmanni en
ég hefði óskað að að vera, en á
næstu klukkustundum átti ég eftir
að læra mikið um hugrekki og
heigulshátt. Ég endurskoðaði ýmsar
eigin hugmyndir, en ég er ekki að
fara þess á leit að nokkur endur-
skoði sínar, nú og endirinn var sá
að ég sat þarna meðan Alísa fór til
dyra.
Húsið okkar er lítið, og ég heyrði
hana opna dyrnar og segja: — Kom-
ið þér sælir. Þér eruð herra Angie.
Gerið svo vel að koma inn.
Jafnvel meðan ég sat þarna og
hlustaði hafði ég ákafan hjartslátt.
Ég hugsaði: — Hversvegna er hún
svona andskoti barnaleg að kalla
hann herra Angie. Veit hún ekki að
Angie er fornafn hans? Ég hugsaði
þetta þegjandi og þögnin hélt áfram
að grúfa.
— Gerið svo vel að koma inn,
herra Angie, endurtók hún. — Ég
er frú Camber. Mér skilst að þér
viljið tala við okkur.
Ég reis á fætur: — Ég ætla að
fara til dyra, sagði ég við sjálfan
mig. Hvað er ég? Fyrir guðs skuld,
hvers konar karlmaður er ég?
— Ég heiti Angie, heyrði ég hann
svara. — Það er fornafn mitt. Ég
heiti Angie að fornafni, frú Cam-
ber. — Eftirnafn mitt er Cambosia.
Ég stóð þarna og hugsaði um
konu mína og fann að ég þekkti
hana í raun og veru mjög lítið. Það
var fyrsta staðreyndin, sem ég hafði
áþreifanlega rekið mig á siðan mað-
urinn á brautarpallinum greip um
handlegginn á mér — eða kannske
ennþá legnur.
— Það er næstum eins og okkar
nafn, sagði Alísa Ijúflega. — Ég
meina Camber og Cambosia. Það er
mjög skemmtileg tilviljun, finnst yð-
ur það ekki?
Það varð aftur þögn og ég ímynd-
aði mér að Angie stæði þarna í
opnum dyrunum og reyndi að draga
þessa traustu, freknóttu og bláeygu
konu með sinn einkennilega áber-
andi, enska hreim, í einhvern ákveð-
inn dilk. Menn eins og Angie lifa
eftir ákveðnum flokka- og dilka-
drætti, kona var hryssa, gylta, húkk-
ari eða yfirboðinn, sem þýddi að
hún var ekki föl sem stóð. Hann
gat ekki dregið Alísu í dilk.
— Gerið svo vel að koma inn,
herra Cambosia, sagði hún. — Mað-
urinn minn bíður. Þér viljið tala við
okkur bæði, er ekki svo?
Svo heyrði ég dyrnar lokast, ég
gekk inn í setustofuna og Angie
var þar. Hann var óviss. Hann leit
frá mér á Alísu, varkár og hugsi.
— Fellur yður við síðdegissól-
ina? sagði Alisa.
Siðdegissólin helltist inn í setu-
stofuna gegnum myndagluggann
okkar, gluggann sem ég hafði ver-
ið svo stoltur af, gluggann sem var
innsigli á minn sjálfskipaða þræl-
dóm.
— Sumir, hélt hún áfram, — eru
alltaf að segja mér að sólin uppliti
motturnar okkar og húsgögnin, en
til hvers er litur i húsgögnum ef
það er engin sól í lífi manns? Ég
get einfaldlega ekki lokað úti sól-
ina. Þar sem ég ólst upp, herra
Cambosia, var sólarljósið svo dýr-
mætt. Þér getið ekki ímyndað yður
hvað það er dýrmætt. En ég er ekki
að reyna að hafa áhrif á yður, trú-
ið mér til. Það er bara svo margt
fólk, sem kemur hingað og þolir
ekki sólina og þá er ég reiðubúin
að draga fyrir.
Angie horfði skilningssljór á
hana.
— A ég að draga gluggatjöldin
fyrir? spurði hún.
Angie herti sig upp. — Heyrið
mlg, frú. — Ég læt mig andskotann
engu skipta hvort þér hafið sólar-
Ijós eða kolbogaljós. Ég vil bara fá
lykilinn.
— Auðvitað. Alísa brosti. — En
þér verðið að fá bolla af kaffi. Það
tekur ekki fimm mínútur. Ég drekk
te, en Johnny verður að fá kaffið
sitt og dóttir mín heitt súkkulaði.
Þér getið fengið hvað af þessu sem
þér viljið. Það eru engin óþægindi.
Hvað kjósið þér helzt?
— Ég vil ekkert kaffi, frú, sagði
Angié. — Ég vil ekkert kaffi. Ég vil
ekkert te. Ég vil ekkert súkkulaði.
Ég vil bara lykilinn, þess vegna er
ég kominn hingað.
— Gott. Alísa kinkaði kolli.
Mamma sagði oft við mig: — Alísa,
það er ókurteisi að bera gestum
ekki veitingar, en það er ennþá
meiri dónaskapur að neyða veiting-
um upp á gesti. Eruð þér ekki sam-
móla því, herra Cambosia?
— Heyrið mig nú . . ,
— Ég veit. Þér viljið fá lykilinn.
Gerið þá svo vel og fáið yður sæti,
sagði Alísa léttilega. — Við skulum
tala um lykilinn.
— Það er ekkert til að tala um,
frú. Hann virtist hafa gleymt að ég
var til, að ég stæði í nokkru sam-
bandi við lykilinn.
— Það held ég samt, og það fer
betur um okkur öll ef við setjumst.
Þig líka, Johnny.
Hún settist sjálf. Ég settist og
mér fannst ég hafa stigið í gegnum
eldhúsdyrnar inn á stað, sem ekki
ætti heima i raunveruleikanum.
Angie gaut augunum á víxl á Alísu
og mig og síðan aftur á Alisu. Hann
settist, dró andann djúpt og kveikti
sér í sígarettu. Ég kveikti mér líka
i sígarettu og dró reykinn þakklátur
að mér. Alísa tók öskubakka og áð-
ur en Angie gæti hindrað hana,
smeygði hún honum fimlega í kjöltu
hans. Hann starði á hann, snerti
hann og lét hann svo vera.
— Varðandi lykilinn . . . byrjaði ,
Alísa.
— Hvar er hann?
— Við komum að þvi, herra
Cambosia ....
— Nei, hreytti hann út úr sér. —
Ég vil hann nú — ég vil fá lykil-
inn. Til þess er ég kominn, ekki til
að hlusta á álfasögu.
— Ég veit að þér viljið fá lykil-
inn, sagði hún mjúklega. — Þetta
er mjög verðmætur lykill, mjög
mikilvægur lykill og ég veit að þér
viljið fá hann.
— Hvar er hann?
— Þér tönglizt alltaf á því sama,
herra Cambosia, sagði Alísa í ávít-
unartón. — Ég ætla að segja yður
hvar hann er, en fyrst verðið þér
að hlusta á mig.
— Allt í lagi, sagði Angie. —
Verið fljót.
— Eins fljót og ég get, sagði Al-
ísa og kinkaði kolli. — Mergurinn
málsins er, herra Cambosia, að lyk-
illinn í sjálfu sér er einskis verður.
Hann myndi kosta tuttugu og fimm
sent kannske, ef það ætti að kaupa
hann — svo það er ekki lykillinn
sjálfur, sem við höfum raunveru-
lega áhuga á, heldur það sem
hann gengur að. Það er tilgangur
lykilsins, eins og þér vitið að opna
dyr, í þessu tilviki eru það dyr að
öryggishólfi. Þér viljið fá það, sem
er i þessu hólfi og þér getið ekki
opnað það án lykils og þér eruð
fús að leggja töluvert á yður til að
fá þennan lykil. Svo mikið að herra
Montez hikaði ekki við að bjóða
eiginmanni mínum tíu þúsund doll-
ara fyrir lykilinn að hólfinu og það
eru miklir peningar, herra Cam-
bosia — og það er næstum jafn gott
og skjalfest yfirlýsing um það hve
mikils virði það er, sem í hólfinu
er. Þið buðuzt ekki til að láta okk-
ur hafa helminginn af því verðmæti,
ekki einu sinni tíu af hundraði. Þess
í stað ógnuðuð þér eiginmanni mín-
um, já, þér gerðuð það, herra Cam-
bosia, og köstuðu svo fyrir hann
örlitlum mola.
— Hver ógnaði honum? hrópaði
Angie.
— Þér, svaraði Alísa.
FRAMHALDSSAGAN 6. HLUTI
EFTIR E. V. CUNNINGHAM - TEIKNING BALTASAR
V___________
48 VIKAN «• tbl-