Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 40

HÁRLAKKIÐ
sem vandlátir velja
Fæst í næstu
kaupfélagsbúð
innar þótti sjálfsagt viðvíkjandi
þeirri himnesku. Skáldin taka
auðvitað þátt í þessu, nauðug
viljug, til dæmis Kasakkinn
Dsjambúl, sem varla orti svo
kvæði að hann lyki því ekki
með bæn og lofgerð til Stalíns.
Meira að segja skáldmæltir
kommúnistar á Vesturlöndum
létu ekki sitt eftir liggja, eða
hvað er það annað en sovéskt
eden, sem Kiljan yrlcir svo um
og setur Stalín í stað Drottins
Jehóva:
Eina jörð veit ég eystra
sem áður í níðslu var,
en er nú kostajörð kölluð.
Kremlbóndinn situr þar.
En nú er annar uppi,
öld nýtur snildarmanns.
Það er líbblegur litur í túni
og laukur í garði hans.
Og Jóhannes úr Kötlum bið-
ur og vonar að um síðir verði
ættjörð hans innlimuð í þá sömu
paradís:
Sovét-ísland,
óskalandið,
— hvenær kemur þú?
Er nóttin ekki nógu löng ...
Við þráum þig í einrúmi
á andvökunóttum,
þegar blóð vort rennur hægt,
hægt
út í yztu myrkur .. .
Við þráum þig, land lífsins,
— ljósblik hækkandi
menningar,
samönn sólskinsdagsins,
samnautn lognmildra tungls-
skinskvelda.
Hvað er þetta ef ekki para-
dísardraumur? Hjá kommúnísk-
um trúarskáldum kemur oft
fram grimmileg fullvissa um að
paradís þeirri muni að vísu sigra
þótt síðar verði:
Hann veit að það sem koma
skal það kemur, góðir menn,
þótt öllum heimsins morðingj-
um sé att gegn því í senn.
Og segja má að hugsjón nú-
tímans um velferðarþjóðfélagið,
samféiag sem hefur að höfuð-
markmiði sem mesta og víðtæk-
asta vellíðan þegna sinna, sé
paradísarhugmynd í yfirfærðri
mynd. dþ.
Dúmbó
Framhald af bls. 22.
sem Dúmbó sextett leikur fyrir
dansi. Þannig hefur það alltaf
verið. Þeir félagarnir hafa ein-
stakt lag á að koma öllum í gott
skap. Það var líka á þeim að sjá
að þessu sinni, að þeim líkaði
vel þessi „nýja“ músik, soul-
músikin, sem þeir leggja sérlega
mikla rækt við.
•—- Já, við höfum breytt mikið
um stíl, sagði Ásgeir Guðmunds-
son hljómsveitarstjóri, þegar við
hittum hann að máli og inntum
hann tíðinda af hljómsveitinni.
— Soulmúsikin er iangvinsæl-
ust núna hjá unga fólkinu, og ef
ég á að tala fyrir sjálfa okkur,
þá vildum við helzt ekki spila
annað.
— Gerir þessi músik ekki
meiri kröfur til ykkar sem mús-
ikanta?
Ásgeir brosir við og svarar að
bragði:
— Jú, það er nú það skemmti-
lega við það. Mér hefur aldrei
fundizt skemmtilegra að spila en
einmitt nú. Nú er það rhytminn,
tilfinningin, og improvisasjónin,
sem öllu máli skiptir, það er að
segja: músikin kemur meira frá
okkur sjálfum. Söngvari, sem
syngur soul, getur tjáð sig á
frjálslegri hátt.
Við höfum á orði, að hljóm-
sveitin hafi ekki annan tíma ver-
ið betri.
— Við höfum æft mikið í
seinni tíð. Tókum okkur t.d. all-
ir frí í hálfan mánuð og æfðum
frá morgni til kvölds. Þá sáum
við enn betur, hve geysilegur
munur það er, að geta gefið sig
óskiptan að músikinni, en við
höfum alltaf spilverkið í hjá-
stundum. Að vísu hafa komið
uppi raddir um það í hljómsveit-
inni, að við gerðumst atvinnu-
menn á þessu sviði, en meiri
hlutinn var því andvígur. Við
munum nú reyna að gefa okkur
meiri tíma til æfinga, og vonandi
fer árangurinn að koma í ljós.
— Er ekki hljóðfæraskipan
ykkar mjög ákjósanleg fyrir
soulmúsik, tveir saxófónar, orgel,
gítar, bassi og trommur?
— Jú, það er víst liðin tíð að
Lagningar, klippingar,
hárlitanir, lýsingar,
lokka litanir,
lokka greiðslur.
Permanent
margar gerðir.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31
Sími 147 87
við þykjum gamaldags fyrir að
hafa saxófóna. Við erum að
minnsta kosti ekki lengur kall-
aðir lúðrasveit!
— Megum við búast við nýrri
plötu frá ykkur bráðlega?
— Við höfum verið að vinna
að fjögurra laga plötu að undan-
förnu. Tvö laganna á plötunni
eru eftir okkur, og þau eru svo
til tilbúin. Við erum nú að leita
að öðrum tveimur lögum, en þau
verða í „soul“ stílnum. Ekki er
endanlega afráðið, hvenær plat-
an kemur á markaðinn, en við
vonum, að þess verði ekki lengi
að bíða.
Framhald af bls. 21.
kenna að hann hefði engan fast-
an samastað.
Það var sorgleg tilhugsun.
Þessi orð voru jafnvel eins dap-
urleg og viðkvæmnislegasta tón-
list Roberts. Ambrose hugsaði
um hlýtt risið sitt og hlýtt rúm-
ið; bókahillurnar sínar og smekk-
leg húsgögnin, sem hann hafði
smíðað sér. Allt þetta var að ei-
lífu glatað.
— Ekkert fast aðsetur. Alls
ekkert aðsetur.
Fótatak nálgaðist hratt eftir
bakkanum í áttina að bekknum.
Ambrose stirðnaði upp. En þetta
var ekki fótatak lögreglumanns,
lögreglumenn voru ekki á háum
hælum. Kannske lögreglukona.
Svo heyrðist glaðlegt gjamm.
Dinkie kom í ljós fyrir framan
hann og Harriet á eftir honum.
Dinkie nam staðar, lét sig síga
að aftan, stökk svo upp í kjöltu
Ambrose og sleikti hann í fram-
an. Ambrose var nú orðinn svo
blautur að þetta skipti ekki
máli. Hann var aðeins ánægður
með að tungan á Dinkie var of-
urlítið hlýrri en rigningin.
Harriet vafði regnfrakka um
axlirnar á Ambrose og opnaði
regnhlíf. Þau reyndu að hafa
hana bæði.
— Bítnikk! hrópaði Ambrose.
— Hann kallaði mig bítnikk!
Mig! Hann hugsaði um áralangt
sjálfsnám sitt, hvernig hann
þroskaði fegurðarsmekk sinn og
aðdáanlega reglusemina, líferni
hans í risinu.
— Undirheimaskepna! muldr-
aði hann. Var það fallega gert
af honum?
Hann var hræddur, sagði
Harriet.
Verkir, þreyta í baki ?
DOSI beltin hafa eytt
þrautum margra.
Reynið þau.
.EMEDIA H.F
LAUFÁSVEGI 12 - Síml 16510
40 VIKAN «• tbI-