Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 49

— Og tíu þúsund eru engir smá-
munir, frú.
— Það er undir því komið hvern-
ig ó málin er litið, herra Cambosia.
Ef innihaldið í hólfinu er aðeins
tuttugu þúsund dollara virði hafið
þér fyllilega rétt fyrir yður og tíu
þúsund dollarar eru mjög höfðing-
leg upphæð. En ef innihaldið er
virði einnar milljónar, tveggja millj-
óna eða þriggja milljóna eru tíu
þúsund dollarar mjög aumleg upp-
hæð, eins og þér hljótið að sjó . . .
— Andskotakornið, greip Angie
fram í. — Ég kom hingað til að nó
í lykilinn, skiljið þér það, lykilinn.
Ekki til að spjalla við yður. Camber
samdi við feita manninn. Ég geri
enga samninga, hann sneri sér að
mér. — Hver sagði henni fró þessu
öllu, Camber?
— Hún er konan mín, sagði ég
aumlega.
— Mig varðar ekki um þótt þessi
tómatur hér væri drottningin af
Saba. Ég vil fó lykilinn!
— Andartak, herra Cambosia,
sagði Alísa með ískulda. — Þér er-
uð hér sem gestur í mínu húsi. Ég
er mjög kurteis við yður. Ég bauð
yður te eða kaffi....
— Frú, ég vil ekkert andskotans
kaffi!
— Ég held að þér sem gestur
hafið ókveðnum skyldum að gegna.
Ég læt það ekki viðgangast að ég
sé kölluð tómatur, eða uppnefnd á
annan hótt. Mér finnst að þér ætt-
uð að biðjast tyrirgefningar.
— Camber, er hún vitlaus?
— Nei, ég hef fulla geðheilsu,
sagði Alísa. — Og úr því þér öskr-
ið sífellt um þennan lykil skulum
við tala um lykilinn. En ég vil að
þér biðjist fyrst afsökunar.
— Þó það, frú. Afsakið ef þér
viljið. Komið bara með lykilinn.
— Þakka yður fyrir, sagði Alísa
og kinkaði kolli. — Þér getið fengið
lykilinn, ekkert höfum við við hann
að gera, en tíu þúsund dollarar eru
ekki nóg, við viljum fá tuttugu og
fimm þúsund dollara.
— Hvað þá! ef öskubakkinn hefði
ekki vegið salt ó lærinu á Angie,
hugsa ég að hann hefði sprungið.
Ég hafði voðalegan hjartslótt og
ég varð að taka á öllu afli til að
hrópa ekki upp:
— Alísa, segðu honum sannleik-
ann. Segðu honum að við höfum
ekki lykilinn, segðu honum að við
höfum týnt honum. Ég varð að berj-
ast á móti þessu af alefli og mér
heppnaðist að gleypa orðin og bæla
niður þó tilfinningu, að við hefðum
komið okkur út ó hættulega gjó-
brún með þessu móti. Ég gat að-
eins lagt fyrir mig þá spurningu
hversvegna í ósköpunum ég léti
hana tala við hann, en gerði það
ekki sjálfur.
— Mér finnst það ekki ósann-
gjörn upphæð, sagði Alísa rólega.
— Þér vitið hvað er f hólfinu og
þér vitið að það er vel þess virði
að fyrir það séu greidd tuttugu og
fimm þúsund dollara ómakslaun.
— Camber, sagði Angie og
hreytti út úr sér orðunum. — Cam-
ber, ég er hræddur um að nú séuð
þér orðinn einum' um of sniðugur.
Ég er búinn að fá nóg af þessu. Ég
vil ekki nein samskipti við gyltur,
né rökræða við þær....
— Hvernig vogið þér! hrópaði
Alísa.
— En það veit sá sem allt veit
að ef þið látið mig ekki hafa lyk-
ilinn, sht ég ykkur í sundur. Þú
vilt áreiðanlega ekki sjá sjálfan þig
í spegli næstu sex mánuðina, herra
Camber, og heldur ekki sjá þennan
tómat, þegar ég hef lokið mér af
við hana.
— Ég hef aldrei heyrt annað
eins! hrópaði Alísa. — Haldið þér
að ég sé fffl, herra Cambosia?
Klukkuna vantar nú fimm mínútur í
fjögur. Ég kom lyklinum fyrir hjá
vinkonu minni. Haldið þér að ég
hafi verið svo heimsk að geyma
hann hér í þessu húsi? Ef ég hringi
ekki í hana klukkan fjögur gerir
hún lögreglunni viðvart. Ef ég
hringi í hana og segi henni að
koma með lykilinn hingað gerir
hún einnig lögreglunni viðvart. Og
ef nokkur annar en við Johnny kem-
ur heim til okkar, við tvö ein,
hringir hún þegar í stað til lögregl-
unnar. Mér finnst þér ákaflega
heimskur, herra Cambosia, með
þessi miðalda koparhnúajárn og
dósahníf og barnalegar, grófar hót-
anir og þar að auki getið þér ekki
talað fimm gófuleg orð á nokkurn
veginn sómasamlegri, konunglegri
ensku. Mér finnst þér afar viður-
styggilegur og þegar ég segi herra
Montez hvernig þér hafið farið að
í þessu máli, býst ég við að hann
verði ekki sem kátastur. Hún leit
á úrið sitt: — Það eru nákvæmlega
tvær mínútur þar til ég á að hringja
í vinkonu mína. Viljið þér að ég
hringi í hana? Eða kjósið þér held-
ur að snúa aftur til herra Montez
og segja honum að lykillinn sé glat-
aður að eilífu.
Ég hélt að Angie myndi kafna
eftir þvf að dæma hvað æðarnar
á hálsi hans þrútnuðu og allt hör-
undið dökknaði. Hann nötraði þeg-
ar hann hvíslaði:
— Takið símann og hringið í vin-
konu yðar.
— Þegar þér eruð farinn, herra
Cambosia. Þér vitið hvert okkar til-
boð er og ég hef fengið meira en
nóg af yður. Nú hafið þér nákvæm-
lega eina mínútu og tíu sekúndur
eftir.
Hann reis upp og Alísa fór til
dyra og hélt þeim opnum fyrir hann.
Þegar hann var farinn læsti hún
dyrunum tryggilega á eftir honum,
svo kom hún aftur, hristi sig aðeins
og fór svo að flissa og í gegnum
flissið sagði hún:
— Johnny, viltu færa mér eitt-
hvað kalt að drekka. Ég held að ég
sé að fá móðursýkiskast og ég er
svo þurr f hálsinum.
Við sátum ( setustofunni og Alísa
dreypti á drykknum sínum, og ég
horfði á hana, þar til hún bað mig
að horfa ekki svona á sig. Hún
sagðist vera ákaflega næm fyrir
því hvernig fólk horfði á hana.
— Augun í honum eru eins og í
snáki, sagði hún. — Þau eru alveg
eins og f snáki, Johnny. Hann er
alveg eins hræðilegur og þú lýstir
honum. Hefurðu nokkurn tíma séð
svona haus — svona háan og mjó-
an, það er bókstaflega ekkert rúm
milli eyrnanna fyrir neinn heila,
nema það sé eitthvert heilakorn efst
í hauskúpunni. Venjulega reyni ég
að hugsa eins vel um fólk og finna
allt það bezta hjá fólki og hægt er,
en það er ákaflega erfitt að finna
nokkuð gott hjá manni á borð við
þennan, ertu ekki sammála?
Ég kinkaði kolli og starði áfram
á hana.
— Og augun í honum — það er
eitthvað að augunum í honum,
Johnny. Hvað er sagt um fólk sem
neytir eiturlyfja? Spillir eitthvað
augunum í því, er það ekki? Það
gerir þau annaðhvort minni eða
stærri.... Hvort er það, Johnny?
— Ekki augun, sjáöldin.
— Það er það sem ég meinti.
— Stærri, held ég. Hve lengi höf-
um við verið gift, Alísa?
— Atta ár, svaraði hún.
— Átta ár. Ég kinkaði kolli hugsi.
— Það ætti að vera nógu langur
tími til þess að maður hefði átt að
vera farinn að vita eitthvað um kon-
una sína.
— Ó, Johnny — ég var svo hræði-
lega hrædd.
— Nei, það varstu ekki, sagði ég.
— Ég held að þú hafir alls ekki
verið hrædd. Þú varst bara gröm
við hann.
— Þegar hann kallaði mig gyltu.
Geturðu ímyndað þér nokkuð and-
styggilegra. Ég held ekki að ég sé
með hreinlætisbrjálæði en það er
ekkert hús við þessa götu hreinna
né snyrtilegra en mitt. Það veiztu,
John Camber.
— Já, ég veit það, en. . . .
— Og ég sjálf, ég er kannske
ekki eins falleg og þessi brókar-
sóttarjómfrú þfn. . . .
— Ég á hana ekki, ég sagði þér
það.
— En ég reyni að Ifta sæmilega
út. Þú sérð mig ekki dragast um
húsið í inniskóm og innislopp og
ég sóa ekki peningunum þínum í
hárgreiðslu og snyrtistofur. Það geri
ég sjálf....
— Ég held að hann hafi ekki átt
við það, Alísa. Þegar hann segir
gylta, á hann við konur almennt.
Þetta er heiti, á þeim í þeim heimi
sem hann lifir f. Þetta er slangur-
yrði.
— Þá er þetta amerfska slangur
þitt hreint ekki eftirsóknarvert.
Ég hristi höfuðið. — Ég skil þetta
ekki. Við sitjum hérna og rökræð-
um um það hvað hann hafi kallað
þig, rétt eins og allt væri klappað
og klárt.
— Nú, það er það, Johnny. — Að
minnsta kosti í nokkrar klukkustund-
ir og það gefur okkur tíma til að
hugsa eitthvað upp.
— Það færir okkur ekki lykilinn.
— Það geturðu verið þakklátur
fyrir, sagði hún og kinkaði kolli til
áherzlu. — Ég vildi ekkert í heim-
inum síður núna en hafa lykilinn.
— Hversvegna?
— Sérðu það ekki, Johnny? Við
segjum honum að hann geti fengið
lykilinn fyrir tuttugu og fimm þús-
und dollara. Setjum nú svo að hann
gengi að því — feiti maðurinn þinn.
Þá værum við í vandræðum með
alla þessa peninga. Ég skal segja
þér eitt, ég held ennþá að við ætt-
um að hringja á lögregluna. Strax.
— Við höfum lokið viðræðum um
það.
— Þá það, Johnny, en ég held
að þú sért að hlaupa á þig.
— Kannske, en segðu mér eitt,
Alfsa. Þú segir, gerum ráð fyrir að
feiti maðurinn samþykki tilboð þitt
og láti okkur hafa tuttugu og fimm
þúsund dollara og við höfum lykil-
inn. En setjum nú svo að hann gangi
að tilboðinu og við höfum ekki
lykilinn.
— Það datt mér ekki í hug, sagði
hún og andvarpaði.
Það er ekki auðvelt fyrir mig að
lýsa Alísu, nema bara á yfirborð-
inu, eða skilgreina hana hlutlægt,
eins og hún væri eiginkona ein-
hvers annars en ekki mín. Konur
eru frábrugðnar körlum á nokkur
þúsund vegu, meðal annars af því
að gerðir þeirra stjórnast að engu
leyti af þörf fyrir að sýna af sér
hetjudáð. Hetjuskapur hefur þess
utan oftastnær verið tengdur slátr-
un og hrottaskap og þar sem kon-
um hefur um ómunatíð ævinlega
verið útilokað að verða slátrarar,
hvort heldur er sem áhugamenn eða
skráðir hermenn, láta þær sér nægja
að vera hugrakkar, þegar þeim gott
þykir og hræddar, þegar það er
skynsamlegt. Þegar þær eru mjög
hughraustar og árangursríkar, sem
mig grunar að þær séu oftastnær,
er eins og þaer biðjist afsökunar á
því. f landi eins og okkar hefur
enginn fengið heiðursmerki fyrir að
eiga barn. Alfsa sagði eitt sinn við
mig: — Mismunurinn milli mín og
þfn, Johnny, er ekki eins mikill að
uppeldislegu leyti og í öllum okk-
ar tilætlunum. Þegar við vorum
börn vorum við bæði mjög fátæk,
en ég samþykkti það eins og full-
komlega eðlilegan hlut. Þér var
kennt það að álíta það mistök og
þú heldur áfram að álíta, að allt
sem kemur fyrir okkur og gerist
með okkur, sé mistök.
Það var meiri sannleikur í þessu
en ég kærði mig um að viðurkenna.
— Hvernig sem það nú var, sagði
ég við hana, — er komið mál til að
ná í Pollý.
Hún leit á úrið sitt og kinkaði
kolli.
— Þú nærð í hana, ég býð hér.
Alísa hristi höfuðið. — Við náum
bæði f hana, Johnny. Við skulum
um hrfð gera allt saman, við tvö
ein. Ég vil ekki vera ein og ég vil
ekki láta þig vera einan.
— En á morgun? Ég hef ennþá
starfi að gegna eins og þú veizt.
Framhald í næsta blaði.
41. tbi. VIKAN 49