Vikan - 17.10.1968, Blaðsíða 44

Gólfdúkur — plast, vinyl og línólíum.
Postulíns-veggflísar — slærðir 7VÍ2X15, 11x11 og 15x15 cm.
Amerískar gólfflísar — Godd Year, Marbelló og Kentile.
Þýzkar gólfflísar — DLW.
Hollenzkur Fiesta dúkur — eldhúss- og baðgólfdúkur.
Málningarvörur — frá Hörpu hf., Mólning hf. og Slippfél. Rvíkur.
Teppi — ensk, þýzk, belgísk nylonteppi.
Fúgavarnarefni — Sólinum, Pinotex.
Silicone — úti — inni.
Veggdúkur — Somvyl, frönsk nýjung.
Vinyl veggfóður — br. 55 cm.
Veggfóður — br. 50 cm.
V

að upp, þrisvar sinnum. Þetta glumdi óhugnanlega gegnum salinn,
en það kom ekkert svar.
Dómarinn hallaði sér áfram, fékk sér vatn að drekka, og hóf svo
að lesa dóminn:
Kærandi hefur á sínum tíma skrifað ákærða eins og hér segir:
,,Ég gef yður frjálsar hendur til að fullgera húsið og sjá um all-
an búnað þess, með þvi skilyrði að kostnaðurinn fari ekki fram úr
tólf þúsund pundum. Ef yfirdráttur verður ekki meiri en fimmtíu
pund, mun ég greiða það, en það sem fer þar fram yfir mun ég
aldrei greiða.“ Kærandi hefur valið þann kostinn að greiða allan
yfirdrátt, en gerir kröfu til ákærða, með tilvísun til framangreinds
bréfs. Urskurður dómsins er því sá að ákærða beri að greiða kær-
anda þá upphæð sem hann er krafinn um, ásamt málskostnaði. . .
Á heimleiðinni hugleiddi Soames hvernig hann ætti að haga orð-
um sínum, þegar hann segði Irene frá úrslitum dómsins.
Ef til vill var bezt að segja: - Nú hef ég unnið málið. En ég
kæri mig ekki um að ganga hart að Bosinney, ég vil gefa honum
kost á að semja við mig. Og finnst þér svo ekki að við ættum að
byrja nýtt líf? Við getum leigt húsið hérna og flutt út í Robin
Hill strax. Það hefur aldrei verið meining mín að vera harður eða
ruddalegur við big. Getum við ekki tekizt í hendur og.. . .
Gat verið nokkur möguleiki á því að hún gæti gleymt?
En áður en hann komst heim hafði afbrýðisemi og tortryggni
aftur náð valdi á hugsunum hans. Hann ætlaði að koma í veg fyrir
skammarlega framkomu hennar, í eitt skipti fyrir öll, hún skyldi
ekki fá leyfi til að draga nafn hans niður í svaðið. En ef hún héldi
áfram með þessa þrjózku, eða viðurkenndi brot sitt opinberlega?
Já, þá var engin önnur leið fyrir hann en að heimta skilnað.
r~

Haritiiiatkatiit
INNI
ÚTI
BiLSKURS
SVALA
HURÐIR
ýhki- & Hltikutiif
H Ö. VIUHJÁLMSSQN
RANARBOTU 17, >3ÍMI 19669
Hjónaskilnaður! Sjálft orðið hafði hrollvekjandi áhrif á hann.
Það stríddi á móti öllum meginreglum og uppeldi hans. Það myndi
líka skaða stöðu hans og álit að standa í skilnaðarmáli. Hann yrði
líklega að selja húsið við Robin Hill, sem hann hafði fleygt svona
miklum peningum i og hafði hlakkað til að flytja inn í það. Og
Irene? Hún myndi hverfa úr lífi hans, hann sæi hana kannski
aldrei meir.
Þegar vagninn rann upp að húsi hans, var hann jafnnær, hann
var í sömu óvissunni og áður....
Hann var fölur þegar hann gekk inn í anddyrið, 'nendurnar voru
þvalar af svita. Hann kveið fyrir því að hitta hana, en þráði um
leið að sjá hana aftur.
Stofustúlkan sagði honum að frú Forsyte hefði farið út snemma
morguns, og hún hefði haft ferðatöskur með sér.
Hvað eruð þér að segja, sagði Soames og röddin var hás, en
áttaði sig fljótlega og hugsaði með sér að það væri um að gera að
láta ekki þjónustufólkið komast að neinu. — Voru nokkur skila-
boð til mín? spurði hann svo, eins rólega og honum var mögulegt.
Stúlkan leit undrandi á hann. Nei, frúin bað ekki fyrir nein
skilaboð.
Ekki það? Takk fyrir, það er gott. Eg ætla að borða úti, sagði
Soames.
Orðin „ferðataska", „engin skilaboð" þutu í gegnum heila hans.
Hann fór ekki úr yfirfrakkanum, hljóp upp á loft, tók tvö þrep í
einu skrefi.
Það var allt snyrtilegt og með kyrrum kjörum í svefnherbergi
Irenu. Inniskórnir hennar voru við fótagaflinn á rúminu, og á snyrti-
borðinu voru hárburstar og ilmvatnsglös úr silfri, sem hann hafði
sjálfur gefið henni. Hvaða tösku skildi hún hafa tekið með sér. Hann
var að því kominn að hringja á stúlkuna, en hætti við það. hann
mátti ekki láta hana gruna neitt. Hann varð sjálfur að komast
til botns í þessu.
Hann flýtti sér niður stigann og út á götuna aftur. . . .
Á leiðinni til skrifstofu Bosinneys íhugaði hann hvað hann ætti
að segja við arkitektinn, ef Irene var ekki hjá honum. Eða ef
hún væri þar? Hann varð aftur jafn óöruggur, og var ekki búinn
að taka nokkra ákvörðun, þegar hann kom i Sloan Street.
Útidyrnar voru læstar, en ókunnug kona opnaði fyrir honum.
Hún vissi ekki hvort herra Bosinney var heima, hún hafði ekki
séð hann í nokkra daga. Hún var hætt að gera hreint hjá honum,
hann hafði enga húshjálp, hann........
Soames tók fram í fyrir henni, sagðist sjálfur ætla að ganga úr
skugga um það hvort hann væri heima.
En á leiðinni upp stigann bilaði kjarkurinn skyndilega. Hann
skalf af kulda, þrátt fyrir loðfóðraðan frakkann, honum fannst
sem hjartað væri að frjósa í briósti hans. Hann gekk hægt niður
stigann og út á götuna. Þar náði hann í léttivagn og bað um að
sér yrði ekið til Park Lane.
Á leiðinni reyndi hann að muna hvenær hann hafði síðast látið
Irene fá peninga, en hún gat ekki haft nema nokkur pund, en
svo voru það auðvitað allir skrautgripirnir hennar.... Hve mikið
gæti hún fengið, ef hún seldi þá! Já, þau skötuhjúin ættu að fá
það mikið fyrir þá að þau gætu farið til útlanda og lifað þar í
marga mánuði. Hann hélt áfram útreikningum sínum, þangað til
vagninn nam staðar fyrir utan hús foreldra hans.
Brytinn spurði, svolítið undrandi, hvort frúin væri ennþá úti í
vagninum, og þá rann það upp fyrir Soames að þau höfðu einmitt
verið boðin að borða þar þetta kvöld. Hann flýtti sér að segja að
konan hans væri kvefuð, og brytinn lýsti hluttekningu sinni.
Um leið og Soames hafði losað sig við yfirhöfnina flýtti hann sér
gegnum tóma dagstofuna og upp á loft, til svefnherbergis foreldra
sinna.
James stóð þar á skyrtunni og í hvítu vesti og var að krækja efstu
krókunum á kjól konu sinnar. Augun voru starandi af áreynslu.
Soames nam staðar. Honum fannst hann vera að kafna, hvort sem
það var af þessari sjón sem mætti honum, biturleika yfir því að
honum hafði ekki hlotnazt svona náið sambýli við konu sína, eða
þá að hann hafði hlaupið of hratt upp stigann. Allan þann tíma sem
hann hafði búið með Irenu, hafði það aldrei komið fyrir að hún
hefði beðið hann um að hjálpa sér við að krækja kjól.
— Ert þetta þú, drengur minn? sagði Emily glaðlega, og James
tók undir með henni: — Ertu bara kominn, Soames? Hversvegna
kemur þú hingað upp? Er eitthvað að?
— Nei, ekki það minnsta, svaraði hann vélrænt, og vissi ekkert
hvernig hann átti að fara að því að segja þeim frá því sem skeð
hafði.
En James var orðinn áhyggjufullur. — Þú lítur ekki vel út. Ertu
kannski kvefaður? Eða er það lifrin? Mamma þín verður að gefa
þér....
Emily tók fram í fyrir honum: Er Irene ekki með þér?
44 VIKAN «■ tbl-