Vikan - 04.12.1969, Blaðsíða 30

30 VIKAN-JÓLABLAÐ
Hinir mörgu Mexicanar
og Indíánar, sem hafa
fyllt kirkjuna, kveikja
nú á löngum og mjóum
vaxkertum, sem þeir
hafa haft með sér,
takast í hendur svo þeir
mynda samfellda
keðju og ganga síðan
syngjandi framhjá
altarinu og jötunni...
GREIN EFTIR AAGE
KRARUP NIELSEN
JÓLÍA/
Ég hafði dvalið nokkra mán-
uði í Mexícó án þess að hugsa
um hvort heldur var sumar eða
vetur. í einu rólegasta hverfinu
í Mexico City hafði ég leigt mér
tvö stór, björt herbergi og þar
hafði ég mína aðalbaekistöð, þeg-
ar ég var ekki í flakki út um
land.
Örlögin eru glettin og höfðu
hagað því svo, að ég átti heima
í götu sem hét Calla Copenhague
— Kaupmannahafnargata —
nafnið. var svo huggulegt og
notalegt, en svo var það líka það
eina, sem minnti mig á Dan-
mörku.
Á hverjum degi í tvo mánuði
hafði ég opnað breiðu dyrnar út
á svalirnar og látið bjarta Mexi-
cósólina senda mér flóð af geisl-
um inn í stofuna. Ég hafði horft
á blátæran himininn, sem hvelfd-
ist yfir borgina dag eftir dag,
og hafði andað að mér stórum
teygum af léttu, hressandi lofti.
Calle Copenhague var róleg
gata með tvílyftum heldrimanna-
húsum; en einn morguninn hafði
allt, í einu færzt fjör i götuna.
Það var sem kliður gaggandi,
gargandi og ropandi hljóða. Ber-
fættur Indíáni úr einu granna-
þorpinu, með barðastóran som-