Vikan - 04.12.1969, Blaðsíða 74

i STENTOFON
kallkerfin fyrir skrifstofur og verksmiðjur.
Látið STENTOFON
kallkerfið létta yður störfin.
Með STENTOFON
kallkerfinu getur einn talað við alla og
allir við einn.
Sparið tíma - Sparið sporin - Sparið
peninga.
%
STENTOFON gerir allt þetta fyrir yður.
Allar nánari upplýsingar fúslega veittar hjá
STENTAFON umboðinu.
GEORG AMUNDASON & CO.
Slmi 81180 — Box 698 — Reykjavík
indastól, en hann þekkti
Vöggur vel, þvi að oftar en
einu sinni hafði hann komið
við lieiðarbýlinu og hlustað
á Vögg og klappað á kollinn
á honum, er liann var að
stauta sig áfram í stafrófs-
kverinu. Prestkonuna og
dætur hennar kannaðist
Vöggur lika við; þær höfðu
reynzt Geirþrúði gömlu svo
vel. Jólaskrögg fannst líka
mikið til prestssetursins
koma, því að fólkið var þar
svo alúðlegt hvað við annað
og fór vel með skepnurnar,
enda leit svo út sem öllum
liði vel þar.
Álfu rinn á búinu kom út
úr hlöðunni og kvaddi
Skrögg virðulega.
„Hér er víst alll í liimna-
lagi,“ sagði Skröggur.
„Jú, liér er allt i lagi,“ sagði
álfurinn, „og þó hefi ég
klögumál fram að flvtja."
„Hvað er nú það?“
„Jú, — gimbillinn hennar
Nönnu var mjög stúrinn eft-
ir fráfærurnar í sumar, er
hann fékk ekk'i lqngur að
totta móður sina:
Gimbillinn mælti
og grét við stekkinn.
Nú er hún mamma min
mjólkuð heima.
Því ber ég svangan
um sumardag langan
munn minn og maga
i mosahaga.
Gimbill eftir götu rann,
hvergi mömmu fann
og þá jarmaði hann."1)
„Og hvernig líður gimbur-
lambinu nú,“ spurði Skrögg-
ur.
1) Það Htur út fyrir, að þessi al-
kunna ísl. barnaþula sé einn af
húsgöngum þeim, er gengið hafa
um öll Norðurlönd. Aðalmunur-
inn á þulunni á íslenzku og
sænsku er sá, að í sænskunni er
það kvíga, sem kveðið er um. f
sænskunni er vísan svona:
Grimma við grinden
grát och sade:
nu er min moder
miölkat för andre;
nu fár jag gánga
sommaren lánga
með svulten mage
i tufvig hage;
den lilla mulen
ár illa vulen
att nafsa gráset i ris och ljung;
jag burde haft mjölk titl fram
mot julen,
Ty Grimma ár ánnu sá ung,
sá ung.
„Og nú stendur það á jöln
og étur í erg og gríð.“
„Um hvað er þá að sak-
ast?“ spurði Skröggur.
„Það fannst mér nú líka,“
sagði álfurinn; „en ég hafði
lofað að eiga tal við þig um
þetta.“
„Og það sem maður lofar,
her manni að efna; það er
bæði víst og satt,“ sagði
Skröggur. „Og vertu nú sæll,
álfur minn. Innan lítils tíma
sjáumst við aftur.“
Vöggur og Skröggur héldu
nú aftur leiðar sinnar; en þá
hittu þeir áílf í skóginum,
sem var heldur en ekki stúr-
inn á svipinn.
„Hvert er ferðinni heitið?“
spurði Skröggur.
„Eitthvað hara á annað
bú
álfur mæddur flytur nú,“
svaraði álfurinn.
„Og hvað her til?“ spurði
Skröggur.
Álfurinn svaraði og varp
um leið mæðilega öndinni
Bóndinn hann sýpur sér í
mein;
konan er svarkur og
subba ein;
börnin óþæg og aldrei
hrein.“
„Ja, það er ljóta ástandið,“
svaraði Skröggur; „en reyndu
nú samt að vera þar eitt ár
enn; það er alveg úti um
heimilisfriðinn, ef þú ferð:
Ef til vill lagast þetta eitt-
hvað, og þá kem ég næstu
jól með jólagjafir hánda
því “
„Jæja; ég geri það þá fvr-
ir þín orð,“ sagði álfurinn og
sneri við.
Skömmu siðar staðnæmd-
ist Skröggur jfyrir framan
mikið hús, þaðan sem ljósið
logaði: úr hverjum glugga.
„Hingað eiga nú nokkrar
jólagjafir að fara,“ sagði
Skröggur, um leið og liann
opnaði kistu sína. En Vögg-
ur varð alveg frá sér num-
inn af undrun yfir öllu því
skrauti, sem hann sá. Þar
gat að lita armbönd og
brjóstnálar, sylgjur og spenn-
ur, silki og flos. Og allt glitr-
aði þetta af silfri, gulli og
gimsteinum. Þá sá hann til-
búin skrautblóm og þefaði af
þeim, en þau báru engan ilm.
Og loks kom hann auga á
74 VIKAN-JÓLABLAÐ