Vikan - 04.12.1969, Blaðsíða 38

Húsid med
jámlilidunum
Þegar ég hafði farið framhjá
yzta horni múrveggsins, hægði
ég ferðina. Gróinn skógarvegg-
urinn var mér til mikils léttis
ökufær, enda þótt rætur og
burknar strykjust upp undir bíl-
inn. Að lítilli stundu liðinni kom
ég að beygju og sást ekki leng-
ur frá veginum. Ég stanzaði,
drap á vélinni og var ein í
grænni og hljóðri veröld sumars-
ins. Mér fannst dýrlegt að vera
í skógi aftur.
Ég gat séð hluta af múrveggn-
um gegnum lítið rjóður, þar sem
nokkur tré höfðu fallið. Það tók
mig ekki margar mínútur að
komast þangað og klifra yfir
vegginn. Ég furðaði mig á því,
að Rees skyldi geta haldið for-
vitnu fólki frá ríkidæmi sínu,
án þess að hafa rammgerðari
vegg í kringum landareign sína
eða gera einhverjar aðrar ráð-
stafanir. Hvergi sá ég nein skilti,
sem á stóð „Óviðkomandi bann-
aður aðgangur" eða „Svæði í
einkaeign" eða eitthvað í þá átt-
ina, eins og maður sér svo oft.
Ég komst að þeirri niðurstöðu,
að Rees væri býsna góður sál-
fræðingur. Fyrir ákveðna gerð
manna eru öll boð og bönn
freisting. Veggur er sjaldan svo
hár, að ekki sé hægt með ein-
bverju móti að klifra yfir hann.
Og rafmagnsvír má gera óvirk-
an með því að rjúfa strauminn.
Rees hafði tekið þann kost að
gera ekkert til að bjóða hætt-
unni heim og það var auðséð að
fólk virti einkalíf hans og reyndi
ekkert til að hnýsast í það, sem
honum einum kom við.
Það vakti strax athygli mína,
þegar ég var komin yfir vegg-
inn og var aftur stödd á landar-
eign Bellwoods, að mér fannst
jafnvel eins og fuglasöngurinn
"væri öðruvísi en í villta skógin-
um áðan.
Eg hló að ótta Rees um að ég
mundi villast. Ég hef frábært
staðarskyn og er vön að ráfa um
í skógi. Auk bess hafði ég tekið
með mér lítinn áttavita, sem ég
hafði hugsað mér að gefa Tim
litla einhvern tíma.
38 VIKAN-JÓLABLAÐ
Með áttavitann í hendinni hóf
ég göngu mína í leit að rjóðri,
þar sem ég gæti dvalizt um eft-
irmiðdaginn, legið í sólbaði og
hvílt mig rækilega. Ég naut lífs-
ins í ríkum mæli, andaði að mér
ilma grenitrjánna og hlutsaði á
skrjáf vindsins í trjátoppunum.
Þar sem ég gekk þarna ein varð
ég gripin heimþrá. Ég sá sitt af
hverju, sem minnti mig á
bernsku mína. Ég hélt áfram að
ráfa sísona stefnulaust, gaf um-
hverfinu nánar gætur og rifjaði
upp kynni mín af skóginum, en
hann hafði allt frá fyrstu tíð
verið mér afar kær.
Skyndilega snarstanzaði ég.
Við mér blasti í fjarska stein-
húsið.
Ég var komin lengra en ég
hafði áttað mig á og varð grip-
in viðlíka skelfingu og örvænt-
ingu og ég hefði verið staðin að
einhverri óhæfu. En því var ekki
til að dreifa, því að hvergi var
nokkra sálu að sjá. Þetta var lít-
ið og lágreist hús með slútandi
þaki og hefði getað verið fallegt
á að líta, ef ekki hefðu verið fyr-
ir litlum gluggunum þessi þykku
járnhlið. Það fór hrollur um mig
og ég vafði peysunni þéttar að
mér. Hafði Valerie nokkru sinni
fengið að koma inn í vinnuher-
bergi Rees? Þá mundi ég eftir
því, að hann hafði sjálfur sagt
mér, að hann hefði ekki byrjað
að nota steinhúsið fyrir vinnu-
stofu, fyrr en eftir lát hennar.
Það hlaut að vera léttir fyrir
hann að geta flúið á stað, þar
sem hún hafði aldrei verið.
Mér fannst réttast að ég sneri
nú við og færi aftur sömu leið.
En ég gat hvorki hreyft legg né
lið. Ég stóð grafkyrr og það
var eneu líkara en húsið hefði
eitthvert dularfullt vald yfir
mér. Líklega stafaði það af því,
að bað var svo nátenet Rees. Ég
vildi ekki fara inn í það. Fyrst
hann vildi hafa þennan stað al-
gerlega fyrir sig, þá ætlaði ég að
leyfa honum bað og virða rétt
hans til þess. Kannski hafði hann
ald’-oi fengið að vera í friði neins
staðar, þegar hann var barn.
Einnig var hugsanlegt að þetta
væri draumur allra vísinda-
manna. ... Ég hafði aldrei þekkt
mann eins og Rees áður.
Á sama andartaki og ég sneri
mér við til að halda aftur sömu
leið, heyrði ég einhvern hrópa.
Mér brá svo, að ég fann til óþæg-
inda í maganum. Ég sneri mér
eldsnöggt við og bjóst við að sjá
Rees. En allt var eins og áður.
Fuglarnir sungu og skuggar frá
grenitrjám dönsuðu á gráum
veggjum hússins. Ég fékk svo
mikinn hjartslátt, að ég vissi
eiginlega hvorki í þennan heim
né annan. En ég reyndi samt að
harka af mér, og þá heyrði ég
allt í einu í krákum einhvers
staðar utan sjónmáls. Þetta hása
hróp, sem ég heyrði, hafði þá
verið úr kráku.
En örvæntingin gerði það
samt að verkum, að ég hljóp í
hendingskasti sömu leið og ég
hafði komið, stökk yfir trjáræt-
ur og beygði mig undir þungar
greinar. Ég linnti ekki hlaupun-
um, fyrr en ég var komin að
múrveggnum. Mér varð hugsað
til þess, ef Rees hefði nú komið
óvænt heim og séð mig? Ég fann
ennþá til óþæginda í maganum.
Setjum svo, að þetta hefði ekki
verið kráka? Hafði þetta undar-
lega hljóð ekki verið líkara því,
að það hefði komið frá manni en
kráku, eins og einhver orð, sem
ég hafði ekki greint? Kannski
hafði ég ekki greint þau, af því'
að ég varð svo óttaslegin og var
haldin sektarkennd.
Þegar ég kom loks að bílnum
fann ég til ólýsanlegs léttis. Það
var eins og ég hefði bjargazt
naumlega á síðustu stundu úr
mikilli tvísýnu. Ég hnipraði mig
saman í aftursætinu og reyndi
að róa taugarnar. Að utan heyrð-
ist ekkert nema dauft skrjáf í
laufblöðum.
Ég hafði næstum fullkomlega
gleymt Eric Allenby, þegar Ro-
berts barði að dyrum hjá mér
viku seinna, rétt í þann mund,
sem Tim hafði fengið sér mið-
degisblundinn.
— Ungfrú Brewsters? Það er
síminn til yðar. Það er herra
Allenby, sem vill tala við yður.
Ég gekk út og tók upp tólið á
símanum uppi og sá um leið, að
Roberts fór niður stigann.
— Halló, er það Eric, sagði ég.
— Halló, Carol.
H?nn virtist vera svo ákafur
og eftirvænt.ingarfullur í rödd-
inni. Hvað átti ég að segja við
hann? Skyldi mér nú detta í hug
einhver trúverðug afsökun? f
öllu falli varð ég að gera honum
lióst í eitt skipti fyrir öll, að það
^æri ekkert á milli okkar og
gæti aldrei orðið, hversu vænt
sem mér þætti um hann.
— Hvernig líður Tim núna?
sagði hann.
— Ágætlega, svaraði ég hik-
andi.
— Fínt. Hvenær ætlarðu að
taka þér frí. Kannski í dag?
Hvað mér þótti mikið fyrir því
að þurfa að ljúga að honum.
Hvers vegna í ósköpunum átti
ég svona erfitt með að slíta sam-
bandi við þennan mann? Það gat
ég ómögulega skilið.
— Ég ætla ekki að taka mér
neinn frídag í þessari viku. Ég
ætla að eiga hann inni, þangað
til ég fer og heimsæki bróður
minn yfir einhverja helgina.
Hann var þögull andartak. —
Hann virtist þó engan veginn
vonsvikinn eða dapur, þegar
hann sagði loks:
— Þetta virðist vera skynsam-
leg ráðstöfun hjá þér. En fæ ég
þá alls ekki neitt að sjá þig?
— Jú-ú, svaraði ég með sem-
ingi. Ekki gat ég talið honum
trú um, að ég ætlaði alls enga
frídaga að taka framar. Þess
vegna átti ég ekki margra kosta
völ. — Jú, ég kem í næstu viku
eins og venjulega, sagði ég. Síð-
an heimsæki ég bróður minn yf-
ir helgina.
— Þá eyðir þú miðvikudegin-
um með mér, sagði hann ákveð-
inn. — Get ég sótt þig fyrir ut-
an hús siglingaklúbbsins?
Ég gat ekki annað en hlegið.
Það var ekki nokkur leið að
standa á móti Eric Allenby, þeg-
ar hann hafði ákveðið eitthvað.
— Ég kem.
Ég hafði engar áhyggjur af
þessu loforði mínu. Það var heil
vika þangað til og margt gat
gerzt á skemmri tíma en það. Ég
huggaði mig við þetta um leið
og ég gekk aftur til herbergis
míns. Við höfðum ekkert talað
ennþá um samband okkar eða
framtíðaráform, Rees og ég, svo
að það gat ekki talizt nein synd,
þótt ég hitti annan mann að svo
komnu máli. Rees vildi bersýni-
lega, að ég hefði góðan tíma til
að hugsa ráð mitt og átta mig á
tilfinningum mínum. En ég
þurfti þess raunar ekki með. Ég
var þess fullviss, að ekkert gæti
gerzt, sem breytti þeirri stað-
reynd, að Rees væri sá maður,
sem ég hefði alla tíð verið að
leita að.
Kvöld nokkurt tilkynnti Ro-
berts, að hann þyrfti að fara til
tannlæknis í Bangor daginn eft-
ir, og ég hefði ekki orðið meira
undrandi, þótt eldingu hefði
slegið niður í húsið. Ég var farin
að líta á Roberts eins og hvert
annað húsgagn á heimilinu, og
ég var löngu hætt að trúa því,
að hann ætti sér neitt sem héti
einkalíf.
Þegar hann var uppábúinn og
var að leggja af stað, fylgdum
við Tim honum til dyra til þess
að kveðja hann. Eftir að Faraday
hjónin höfðu komið öllum að