Vikan - 04.12.1969, Blaðsíða 8

EINANGRUNARGLER
r-
-K
-K
í
-K
-K
-K
-K
-X
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
-K
Jóbþjódsagan
ÁLFKONAN HJÁ
ULLARVÖTNUM
Fyrir austan nálægt Ullar-
vötnum hurfu menn hér fjórir
eða fimm, hver eftir annan, er
leituðu að fé upp á fjöll. Voru
þeir sendir frá fjárbónda einum,
er vantaði allar kindur sínar, er
hvergi fundust í byggðinni, og
fékk því menn til þess að leita
þeirra upp um fjöll. En þeir
komu ei aftur og ei fundust þeir
dauðir. Bóndi átti son, er Sig-
urður hét. Hann bjó sig út dag
einn í góðu veðri að leita kind-
anna og kvaddi foreldra sína.
Var það þeim á móti skapi að
hann færi, en hann vildi ei ann-
að en fara. Þetta var seint á
sumri. Hann fer svo af stað og
leitar víða og finnur hvorki
mennina né kindurnar. Kemur
hann loks að vötnum stórum.
Þar sá hann ullarflekki með
vötnunum og kindur þar um
grandana. Hann gengur að kind-
unum og hugsar, að þar séu
kindur föður síns og þeirra er
vöntuðu kindur. f þessu gengur
kvenmaður að honum og heilsar
honum blíðlega. Hann tekur
kveðjunni og spyr hana að
nafni. Hún segir:
„Ég heiti Vandráð eður Val-
björg, og þykir mér gott, Sig-
urður, að þú ert hér kominn.“
Hann segir: „Hvernig getur þú
vitað nafn mitt, þar eð ég hefi
aldrei séð þig?“
Hún segir: „Ég þekki bæði þig
og föður þinn, er Andrés heitir,
og ert þú að leita að kindum
hans og mönnum þeim, er hann
hefur sent að leita þeirra, og er
þér það með sanni að segja, að
ég hefi valdið hvarfi kindanna
og svo líka dauða mannanna, og
slíkan dauða skalt þú hljóta,
nema þú gjörir minn vilja.“
Sigurður segir: „Hver er þá
þinn vilji, og lát mig það heyra.“
Hún mælti: „Það er minn
vilji, að þú farir til mín og búir
með mér.“
Sigurður segir: „Vita vil ég,
hvað manna þú ert, áður en ég
játa því og mátt þú vita, að ég
hræðist ei dauða minn.“
Hún mælti: ..Ég er álfa kyns,
og á ég heima hér nálægt í hól
einum.“
Sigurður svarar: „Til þín skal
ég fara með því móti, að ég megi
byggja mér bæ eins og ég hefi
vanizt að búa í “
„Því skaltu mega ráða,“ segir
hún.
„Það er og eitt enn, er ég áskil
við þig,“ segir Sigurður, „að þú
sjáir um, að kindur föður míns
komist til hans.“
„Það skal og vera,“ segir hún,
„og líka skal hann vita, að þú
ert á lífi og vel haldinn, þótt
ei komir þú til hans.“
„Það líkar mér vel,“ segir Sig-
urður.
„Nú skaltu með mér koma til
híbýla minna,“ segir hún.
Sigurður gengur nú með henni,
þangað til þau koma að hól ein-
um stórum. Sýnist Sigurði, sem
laglegar bæjardyr væru á hon-
um og var tré í kringum þær.
Leiðir hún nú Sigurð inn þang-
að. Sýnist honum hús þar alllag-
leg þá inn var komið og auðugt
yfir að líta. Hún segir:
„Ég hefi verið hér í tvö ár,
síðan ég missti foreldra mína, og
hefi ég lítt unað mér. En ei hefi
ég viljað neinn af mínu kyni til
mín taka, og þykist ég nú sæl
vera, Sigurður minn, þar sem þú
ert til mín kominn, og mun nú
fara sem faðir minn sagði, að ég
mun kyn mitt auka með mennsk-
um manni.“
Er nú Sigurður þar hjá henni,
og þótti honum flest óviðfelldið.
Verður hann þegar hjá henni að
sofa, og jók honum það hinn
mesta viðbjóð, en hlaut þó svo
að vera. Svo fór samt um síðir,
að hann felldi sig vel við það.
Morgun einn, þá Andrés, faðir
Sigurðar, fór á fætur, sá hann
hvar kindur hans voru í túninu;
taldi hann þær, og vantaði enga.
Honum þykir vænt um og hugs-
ar, að Sigurður sé kominn í bæ-
inn, leitar hans, en finnur hvergi.
Þykir bónda þetta undarlegt.
Kallar hann síðan menn til sín
og biður þá að leita Sigurðar.
Þeir fóru nú af stað tuttugu sam-
an að leita hans um fjöll og
hálsa og fundu ekki; sneru síð-
an aftur við svo búið. Féll bónda
það svo þungt, að hann lagðist
í rúmið af harmi. Eina nótt
dreymir hann, að honum þótti
kona til sín koma og segja svo
við sig:
„Vertu ei hryggur, bóndi. Sig-
urður sonur þinn lifir og er
ánægður, eins og hann væri hjá
þér, og býr hann með mér, og
8 VIKAN-JÓLABLAÐ