Vikan - 15.03.1979, Síða 46

GLA UMGOSINN
um að allt þetta yrði afhent klukkan
hálf tólf um kvöldið fyrir utan hliðin við
Crome Hall. Fyrir utan smávægilegar
áhyggjur út af því hvort farangur
unnustunnar yrði of mikill og hvort
flótti hennar yrði hindraður, þá hafði hr.
Luttrell ekkert að óttast eins og fræðari
hans og fylgdarmaður hafði margoft
fullvissað hannum.
Pen hefði viljað vera viðstödd á þess-
ari örlagastund, en Piers hafnaði því
boði. Þau kvöddu þvi hvort annað við
dyrnar á George og hvorugt þeirra fann
fyrir minnsta söknuðu yfir þeirri vit-
neskju að þau væru á leið i hjónaband
meðöðrum aðila.
Eftir að hafa veifað gamla leikfélaga
sínum I siðasta sinn, fór Pen inn í krána
og hitti þar fyrir sir Richard, sem virti
hana fyrir sér frá toppi til táar og sagði:
„Hræðilegi krakki, þér er best að gera
hreint fyrir þínum dyrum! Hvar hefur
þú verið og hvaða afbrot hefur þú
framið?"
„Nú, en ég skildi eftir skilaboð til
þin,” mótmælti Pen. „Létu þeir þig ekki
fá þau, herra?”
„Jú, það gerðu þeir. En vitneskjan um
það að þú hefðir farið með Luttrell yngri
fyllti mig aðeins grunsemdum. Játaðu
nú!”
Hún leit á hann. „Nú, kannski þú
verðir ekki mjög ánægður, en ég gerði
það allt i góðum tilgangi, Richard.”
„Þetta verður alltaf verra og verra.
Ég er viss um að þú hefur framið
^ eitthvert skaðræðisverk.”
Hún gekk inn í stofuna, að
speglunum fyrir ofan arininn og fór að
lagfæra á sér hárið. „Ekki beint
skaðræðisverk," tautaði hún.
Sir Richard horfði á hana og honum
var skemmt. Hann sagði: „Mér létlir. Ég
held að þvi fyrr sem þú ferð aftur í
pilsið, Pen, þvi betra. Þetta er mjög
kvenlegt bragð.”
Hún roðnaði, hló og sneri sér frá
speglinum. „Ég gleymdi því. Nú það
hefur ekkert að segja eftir allt saman,
því það virðist sem ævintýri mitt sé á
enda."
„Ekki alveg," svaraði hann.
„Jú, vist, þú veist ekkert um það.”
„Þú ert hræðilega illileg. Leystu frá
skjóðunni."
„Piers og Lydia ætla að flýja i kvöld."
Hláturinn í augum hans hvarf. „Pen
er þelta þin sök?”
„Nei, alls ekki herra. Reyndar hafði
ég allt aðra áætlun í huga. Ég þorði bara
ekki að segja þér frá henni og svo leist
Piers heldur ekkert vel á hana. Ég vildi
nema Lydiu á brott svo Piers gæti
bjargað henni frá mér og með þvi brætt
hjarta föður hennar. En ég bjóst ekki við
að þú myndir samþykkja það.”
„Svo sannarlega ekki,” sagði sir
Richard með áherslu.
„Nei, þessvegna sagði ég þér ekki frá
þvi. Að lokum ákvað Lydia að flýja.”
„Áttu við að þú hafir neytt vesalings
stúlkuna til...”
„Nei, ég gerði það ekki. Þú ert órétt-
látur herra. Við drengskap minn, ég
gerði það ekki. Ég hefi kannski komið
hugmyndinni inn i höfuðið á henni, en
þetta var allt saman sök majórsins.
Hann hótaði að fara með hana til
Lincolnshire í fyrramálið og auðvitað
gæti hún ekki lifað þar. Hér kemur
þjónninn. Ég segi þér alla söguna á
eftir."
Hún settist í uppáhalds stólinn sinn
við gluggann meðan lagt var á borð.
Sir Richard stóð og sneri baki i arininn
og horfði á hana. Það tók þjóninn dá-
góða stund að búa allt undir matinn og i
eitt af þeim skiptum, sem hann skrapp
frá sagði Pen fljótmælt: „Þú hafðir rétt
fyrir þér. Honum finnst ég ekki hafa
breyst á neinn hátt.”
„Ekki grunaði mig að hann væri
maður til að gefa þér svo góða
gullhamra,” sagði sirRichard og lyfti
brúnum.
„Ekki held ég að það hafi átt að vera
gullhamrar,” sagði Pen full efa.
Hann brosli en sagði ekkert. Þjónninn
kom aftur inn með hlaðinn bakka og
byrjaði að leggja ýmsa rétti á borðið.
Þegar hann var farinn dró sir Richard
fram stól fyrir Pen og sagði: „Maturinn
er til, krakki. Ertu svöng?”
„Ekkert sérstaklega,” svaraði hún og
settist.
Hann fór á sinn eigin stað. „Nú.
hversvegna ekki?”
„Ég veit það ekki. Piers ætlar að flýja
með Lydiu á miðnætti."
„Ég vona að sú staðreynd ræni ekki
frá þér matarlystinni?”
„Nei, nei. Ég held að þau eigi mjög vel
saman. því þau eru bæði svo vitlaus.”
„Það er satt. Hvað hafðir þú að gera
meðflótta þeirra?”
„Mjög litið, ég fullvissa þig um það,
herra. Lydia ákvað að gera það án
nokkurrar hvatningar frá mér. Það eina
sem ég gerði var að leigja skiptivagn
fyrir Piers, vegna þess að hann er svo
vel þekktur i Keynsham."
„Þetta þýðir liklega að ég verð að þola
aðra heimsókn frá Daubenacy majór. Ég
virðist vera að sökkva dýpra og dýpra i
glæpum.”
Hún leit spyrjandi á hann.
„Hversvegna herra? Þú hefur ekki gert
neitt.”
„Ég veit það. en ég ætti að gera
eitthvað.”
„Nei, nei, það er allt tilbúið. Það á
ekki eftir að gera neitt.”
„Þú heldur ekki að ég, sem kominn er
á skynsemisaldurinn, ætli að láta sem ég
viti ekkert um þetta hneykslanlega at-
hæfi?”
„Áttu við að þú ætlir að segja
majómum frá þessu?” hrópaði Pen. „Ó,
Richard. Þú myndir aldrei gera neitt svo
grimmdarlegt? Ég er viss um að þú gerir
þaðekki.”
Hann hellti aftur i glasið sitt. „Ég
gæti það auðveldlega, en ég geri það
ekki. Ég hef ekki, ef satt skal segja, svo
mikinn áhuga á elskendum, sem mér
hefur fundist frá upphafi vera mjög
þreytandi. Eigum við ekki frekar að
ræða um okkar eigin mál?”
„Jú. ég held það." samsinnti hún. „Ég
hef haft svo mikið að gera i dag að ég
steingleymdi stamandi manninum. Ég
vona, Richard, að við verðum ekki sett i
fangelsi."
„Það sama segi ég,” sagði hann og
hló.
„Það er gotl að geta hlegið, en ég sá
það að hr. Philips líkaði alls ekki við
okkur.”
„Ég er hræddur um að uppátæki þín
hafi ruglað hann i riminu. Sem bctur fer
hafa honum borist þær fréttir að maður.
sem mig grunar að sé enginn annar en
kafteinn Trimble sjálfur, hafi verið
tekinn höndum af yfirvöldunum I Bath."
„Hamingjan sanna, ég hélt að honum
yrði aldrei náð. Segðu mér, var hann
með menið?"
„Það get ég ekki sagt þér enn. Það er
óskandi að Luttrell og brúður hans hafi
brúðkaupsferð sina ekki of langa, því ég
býst við að óskað sé eftir þvi að Lydia
beri kennsl á fangann.”
„Ef hana grunaði það, er ég viss
um að hún kæmi aldrei aftur,” sagði
Pen.
„Henni veitir ekki af hugrekki til al-
menningsheilla,” sagði sir Richard.
Hún brosti. „Hún hefur ekki til að
bera neitt hugrekki. Ég sagði þér það,
herra. Vilja yfirvöldin einnig hitta mig?”
„Ég býst ekki við þvi. Hvernig sem
fer, þá fá þeir ekki að hitta þig."
„Nei, ég held að það gæti orðið mjög
erfitt að ég yrði neydd til þess að
koma fram." sagði Pen. „Reyndar held
ég, herra — ég held að það væri best
fyrir mig að fara heim. heldur þú það
ekki?"
Hann leit á hana. „Til Almeriu
frænku?"
„Já, auðvitað. Ég hef ekki í neitt
annað hús að venda."
„Og Fred, frænda?"
„Ég vona aðeftir öll ævintýrin sem ég
hef lent i þá vilji hann ekki lengur
kvænast mér." sagði Pen bjartsýn.
„Hann hneykslast mjögauðveldlega.”
„Slíkur maður væri alls ekki eigin-
maður fyrir þig," sagði hann og hristi
höfuðið. „Þú verður endilega að finna
þér einhvern, sem ekki hneykslast svo
auðveldlega.”
„Ef til vill væri best fyrir mig að bæta
ráð mitt,” sagði Pen með óhamingju-
sömu brosi.
„Það leitt, því þú ert dásamleg eins og
þú ert. Ég hcf betri áætlun, Pcn.”
Hún stóð snöggt upp frá borðinu.
„Nei. nei! Nei, herra.” sagði hún með
grátstafinn i kverkunum.
Hann stóð einnig upp og hélt út hendi
sinni. „Hversvegna sagðirðu þetta? Ég
vil að þú giftist mér, Pen.”
„Ó, Richard, ég vildi að þú gerðir það
ekki,” bað hún og hörfaði að
glugganum. „Ég vil allsekki að þú fórnir
þér fyrir mig. Þetta er mjög vinsamlegt
af þér, en ég gæti þaðekki.”
„Vinsanúegt af mér! Hvað vitleysa er
þetta?"
„Já, ég veit hversvegna þú sagðir
þetta,” sagði hún örvæntingarrómi.
„Þér finnst sem þú hafir stefnt
mannorði mínu í hættu. En það hefur
þú ekki gert, þvi það fær enginn að vita
sannleikann.”
„Ég ásaka hr. Luttrell,” sagði sir.
Richard frekar hörkulega. „Hefur hann
46 Vlkan ll. tbl.