Vikan - 17.12.1987, Qupperneq 23

Og tangósveiflan er á stundum allt að því áþreifanleg. Alexandra (.l.t.v.J er af rússnesku bergi brotin, David at svissnesku
grjóti - saman dansa þau tangó betur en aðrir menn. Þau byrja að kenna landanum strax eftir áramót.
smellti snældu í tækið, Arm-
strong söng eins og málverk eft-
ir Tryggva. (Vissu menn að nú
er hann kominn á bók?) Og úr
svartri sveiflu lá beint við að
fara yfir í argentínska. í Kram-
húsinu hittum við David og
Alexöndru sem ætla að standa
fyrir tangó-námskeiði í Kram-
húsinu í janúarbyrjun. Tangó-
sveiflan er reyndar ættuð úr
flamengóinu, eða dansinn
sjálfur, svo maður gerist nú
fræðilega ónákvæmur. Alex-
andra er sú fótfimasta sem
undirritaður hefur séð á dans-
gólfi ellegar skeiðvelli og barði
þó augum Glettu Sigurðar í
Laugarnesi hér fyrrum. Hún, ég
meina Alexandra, hefur áður
dansað tangó hér á landi. Þá var
listahátíð og hún sýndi ásamt
David Höner á Borginni. Furðu-
legt fyrirbæri þetta Kramhús.
Einnig þar var boðið upp á
glögg, rjúkandi heitt með sterku
rúsínubragði og lagði gufur upp
af hverjum manni, áfengisgufúr
eða bara venjulegan svita eða þá
þéttar vatnsgufur úr gufubað-
inu; djassinn á fullu og biksvart-
ur maður að dansa fáklæddur
einn úti á gólfi með skærgult
höfuðskraut, ekkert spjót.
— Eigum við að skoða mál-
verk, sagði drukkinn maður áað-
giska sextugur, þykkur undir
hönd, kynnti sig og kvaðst vera
bóndi fýrir austan fjall. — Eigum
við að skoða málverk eða eigum
við að skoða landið? spurði
hann og virtist ekki efast um að
ég slægist í för með honum. —
Ég gef ekki nema sjúss fyrir
málverk, sagði hann. — En ég gef
milljón fyrir landslag sé birtan
rétt. Birtan verður að vera rétt.
Það er birtan sem ræður öllu.
Svo hugann gruni fleira en það
sem augað sér, raulaði hann tor-
kennilegu lagi, drafandi röddu,
smitaður af dansi þess svarta. -
Komdu!
Vinstra lungað
lasburða
Hann fullyrti að vinstra lung-
að í sér væri ákaflega lasburða. —
En það hægra er afturámóti
stálslegið! Ég horfði forviða á
manninn. Hann talaði beint upp
úr „Beðið eftir Godot“ eftir Sam-
uel Beckett.
— Ertu bókmenntamaður?
spurði ég varfæmislega.
- Nei, ég er reykingamaður.
Það er þess vegna sem vinstra
lungað er orðið svona slappt. Ég
virðist reykja eingöngu ofan í
það.
Til þess að benda manninum
á hinn mikla sannleika hinna
absúrdu bókmennta fórum við
inn í Eymundsson og náðum í
eintak af nýrri bók: „Samuel
Beckett — sögur, leikrit, ljóð“ í
þýðingu Árna Ibsen og fíettum í
leikriti allra leikrita, „Beðið eftir
Godot". Á blaðsíðu 35 lesum
við — Estragon: (veiklulega)
Vinstra lungað í mér er ákaflega
lasburða! (Hann hóstar mátt-
leysislega. Glymjandi röddu.)
En hægra lungað er alveg stál-
slegið!
— Svona em bókmenntirnar,
sagði bóndinn hárri röddu
þannig að fólkið í búðinni sneri
sér við í forundran. — Þær metta
loftið, smjúga inn í sellumar og
fa mann til að tala tungum,
hugsa alvöruhugsanir. Nú för-
um við upp á Hellisheiði - eða
jafhvel alla leið austur í Flóa til
að taka eina skák.
— Nei, sagði ég.
— Ég held nú það, sagði hann.
Ég sló til, enda laugardagur og
blíðviðri og bráðum komin jól.
Þá er einmitt tími til að lenda í
ævintýmm. Sérstaklega bók-
menntalegum ævintýmm. - GG
VIKAN 23