Vikan - 17.12.1987, Qupperneq 42

í 17. aldar stíl, eða þannig leit
snjófletið út. Það rúmaði aðeins
einn, enda ætlaði ég að sofa á
„gólfinu" nærri útgönguleiðinni.
Klukkan var orðin átta, á að-
fangadagskvöld og við vorum
örþreyttir eftir hamaganginn.
Hungrið sótti að og við gátum
ekki beðið þess að kjúklingur
sem við höfðum meðferðis hitn-
aði í pottinum á sprittprímusn-
um. Við átum hann kaldan með
köldum kartöflum, að vísu hafði
kjúklingurinn verið steiktur
áður en við lögðum af stað. Hrár
hefði hann aldrei farið niður!
Svefninn seig fljótlega á okkur,
aðfangadagurinn hafði endað í
þeim þrældómi að koma snjó-
húsi yfir höíúðið.
Næsti dagur, jóladagurinn í
snjóhúsi er sannarlega jólaleg-
asti dagur í mínu lífi, ef einhver
athöfh uppfyllir þær væntingar,
sem flestir bera til jólanna, þá
var dvölin í snjóhengjunni sú
rétta. Það var kalt þegar við
vöknuðum og hafði skafið fyrir
opið. Við settum loftgat í þak
hússins og kveiktum upp með
prímus. Fljótlega var orðið fún-
heitt og það var þorandi að fara
úr pokunum hlýju. Fyrri hluti
dags fór í gönguferð um ná-
grennið á gönguskíðum, en
leikni mín á slíkum spýtum er
lítil og var ég sjálfsagt líkari
mörgæs, en gönguskíðagarpi.
Það hvessti fljótlega og við sner-
um til híbýla okkar, enda sann-
færðir um að þar gætum við átt
góðar stundir. Nú skyldi upplif-
að aðfangadagsstemmninguna,
að vísu einum degi of seint, en
hvað er dagur milli vina fjarri
öllum klukkum og dagatölum
þéttbýlis?
„Jólapakkarnir
gleymdust“
Prímusinn góði hitaði hvelf-
inguna fljótlega, að vísu hafði
eitthvað bensínsprengju-app-
arat Eiríks nær kostað okkur líf-
tóruna, a.m.k. slæman sólbruna.
Hanh var með tvo prímusa og
annar þeirra glóði meira en
góðu hófl gengdi og var pakkað
saman. Greinarstubbur sem við
fundum í einhverjum garði í
bænum hékk í loftinu og lítil
kerti glóðu hér og þar, við
hjuggum kertastanda í snjóinn.
Hangikjötið okkar var vel firosið,
en beittur veiðihnífúrinn skar
það þó í sundur. Uppstúfið
kraumaði í einum pottinum
ásamt kartöflum. Við vorum að
verða klárir í jólamáltíðina. Til
að einfalda boröhaldið og mats-
eldina skárum við kjötið niður
og hrærðum öllum saman í einn
pott, skiptum innihaldinu síðan
42 VIKAN
bróðurlega á milli tveggja ann-
arra potta. En fataskipti voru >
nauðsyn fyrir átið sjálft, Eiki
hafði skyrtu og bindi meðferðis
og lét ekki kulda aftra sér frá því
að klæðast slíku einu að ofan. Að
vísu var hitinn frá góðgætinu
sem átti að snæða slíkur, að það
hefði vel mátt vera á stuttbux-
um (a.m.k. innan kappklæðnað-
arins...)
Það gefúr ótrúlega vinalega
tilfinningu að vera lokaður inni í
snjóhúsi, sem þakið er kertaljós-
um, með félaga sínum, vit-
andi af því að jólin eru í gangi.
Við snæddum hangikjötið af
ákefð og það hefúr aldrei fyrr
eða síðar bragðast jafn vel. Til
að fúllkomna jólastemmning-
una, átti næst að taka upp jóla-
pakkana. Þá uppgötvuðum við
að þeir höfðu gleymst heima í
öllum undirbúningnum fyrir
förina. Það varpaði þó engum
skugga á ánægjuna. Við vorum
búnir að upplifa jólin, það þurfti
ekki pakka til. Það færðist mikil
værð yfir okkur eftir átið. Við
stóðum á blístri, lögðumst út af
í sitt hvort fletið og ræddum lífc-
ins gagn og nauðsynjar. Bóka-
lestur tók næst við í skýmunni
firá kertalogunum, en útifyrir var
myrkrið algert. Við heyrðum
þrusk við opið og bjuggumst
við „heimsókn" en enginn kom
inn fyrir. Við kíktum þá út og
sáum í afturendann á einhverj-
Holan sem blaðamaður Vikunnar stendur við er „innskriðsopið“
í snjóhúsið. Rok og snjókoma gerðu regngalla nauðsynlega.
Versti óvinur útilegumanna er bleyta, betra að verjast henni strax.