Vikan - 27.12.1991, Blaðsíða 22

ER EG OHAMINGJUSAMUR
MOR

INGI
ISTAÐ H^MINGJUSAMRAR

- SAGA ÍSLENSKRAR STÚLKU SEM
GENGIÐ HEFUR í GEGNUM FÓSTUREYÐINGU
Eg veit ekki hvort þið hafið áhuga á
sögu minni en hún snýst um þá
martröð sem ég hef lifað að undan-
förnu. Hún er líka um ástæðurnar
fyrir því hvers vegna ég fyllist alltaf
sorg þegar ég sé ungar mæður úti að ganga
með barnavagna og þegar ég heyri lítið barn
gráta.
Það var laugardagur þegar fundum okkar
bar saman. Þá fór ég í ökuferö og síðan út að
borða ásamt vinkonu minni. Með henni í för
var vinur hennar og síðan vinur hans, sem ég
ekki þekkti. Ég heillaðist af hinum síðarnefnda
vegna þess hve hann var skapgóður og uppá-
finningasamur. Þegar þetta var haföi slitnað
upp úr sambandi mínu og stráks sem ég hafði
verið með í nokkurn tíma en ég var alls ekki að
leita mér að öðrum til að fylla í skarðið.
Þetta var hinn skemmtilegasti laugardagur.
Ég var í góöu skapi, lét eins og bjáni, eins og
ég á vanda til í vinahópi. Ég sagði brandara og
hló hærra en allir aðrir, söng og lék við hvern
minn fingur. Um kvöldið var síðan smalað til
teitis. Þar var dansað og fólk skemmti sér afar
vel. „Hann“ sat yfir mér allan timann og sagði
mér skemmtilegar sögur. Öllum var Ijóst hvaö
hann ætlaði sér - nema mér. Kvöldið endaði
nú samt þannig að við héldum heim til hans. í
rekkju hef ég upplifað ýmislegt en þetta var sú
fallegasta og besta nótt sem ég hef lifað. Um
það leyti sem sólin var að rísa úr sinni rekkju
lágu líkamar okkar sveittir hlið við hlið. Ég var
himinsæl og nær örmagna af þreytu. Hann
sneri sér að mér og hvíslaði í eyra mér, rétt
eins og sólin gæti heyrt til hans: „Ég elska
þig.“ Ég þagði. Hann lýgur, hugsaði ég. „Ég
hef aldrei sagt þetta áður,“ bætti hann við eins
og til að sannfæra mig. „Ég lýg ekki.“
„Kannski," svaraði ég.
Ég fór áður en hann vaknaöi. Ég bjóst ekki
viö að heyra frá honum aftur en skrifaði síma-
númerið mitt á blað og setti á náttborðið.
Það leið ekki á löngu þar til hann hringdi.
Hann bauð mér í mat, út að dansa og ýmislegt
fleira. Við vorum saman allt sumarið. Við
ræddum um vonir okkar og óskir, skemmtum
okkur og elskuðumst allar nætur. Ég var svo
ánægð að ég var syngjandi frá morgni til
kvölds. Sólin skein allt í kringum mig þótt úti
rigndi. Hann hvíslaði að mér: „Ég elska þig,“
hvern einasta dag. Eina nóttina, þegar sólin lá
og hvíldi sig og við vöfðum okkur saman,
hvíslaði ég að honum stóru orðunum þremur
af minni innstu sannfæringu. Ég sagði satt, ég
var ástfangin af honum upp fyrir haus og fram
í stóru tá. Sumarið leið og það kom tími að-
skilnaðar. „Hann“ var nefnilega utan af landi
og hélt aftur heim í skólann. Ég var mjög leið
en hann fullvissaði mig um að hann elskaði
mig enn og sambandi okkar væri síður en svo
lokiö.
Stuttu eftir að hann fór áttaði ég mig á því að
ég hafði ekki haft blæðingar í of langan tfma.
Ég fór með þvagprufu á næstu heilsugæslu-
stöð. Svarið kom fljótt - og það var jákvætt. Ég
var fljót að hlaupa út og settist inn á milli hárra
trjáa. „Ólétt!" Ég brotnaði alveg niður, grét úr
mér augun. Ég sat þarna grafkyrr lengi og
hugsaði um framtíð mína - um að ég væri ung
og ætti eftir að koma svo miklu í verk, hvort
samband mitt og „hans“ færi ekki í hundana.
Mamma og pabbi yrðu ekki ánægð ef ég hætti
við allt námiö sem ég ætlaði að Ijúka við - en
svo var það fleira. Mér fannst að þetta barn
hefði veriö getið í ást, ég elskaði barnsföður-
inn. Ég hugsaði með mér að ef ég ætti það ætti
ég alltaf hluta af honum þótt ég myndi aldrei
eiga hann að.
Ég vissi ekki hvað ég átti að taka til bragðs.
Ég ræddi við vinkonu mína sem eignaðist barn
aðeins sextán ára. Ég leitaði ráða hjá henni.
„Auðvitað er dásamlegt að fæða barn en farðu
samt í fóstureyðingu," var svar hennar. Ég tal-
aði við mömmu. „Þú ert of ung, ertu tilbúin að
sökkva öllum þínum draumum og vonum? Að
standa jafnvel ein í að ala upp barn, ekki bara
í eitt ár, vinan, því barnauppeldi stendur yfir í
tuttugu ár?“
Ég var enn óákveðin en þróttlaus og fékk
22 VIKAN 26. TBL. 1991