Vikan - 27.12.1991, Blaðsíða 23

aðeins eitt svar. Loks hringdi ég í „hann“ og
sagði honum fréttirnar. Hann þagði. „Og hvað
viltu gera?“ spuröi hann og ég heyrði svarið í
rödd hans svo ég svaraði kuldalega: „Er nokk-
uð nema eitt að gera?“ Hann var fljótur að taka
undir það, við vaerum full af metnaði og draum-
um og lítið barn kæmi í veg fyrir áform okkar.
Hann nefndi ekki hvort hann myndi standa mér
við hlið ef ég veldi annan kost og ég spurði
hann ekki að því. Ég var hrædd, ég þoldi ekki
að hann hafnaði mér.
Nokkrum dögum síðar var ég komin á
sjúkrahús. Aðgerðin fór fram daginn eftir en
um nóttina svaf ég lítið og vaknaði hvað eftir
annað. Ég lá á stofu við hliðina á nýju mæðr-
unum. Það var mjög óþægilegt og ég var að
því komin að hlaupa út á náttfötunum. Ég sá
sjálfa mig í rúmi með bros á vör og með nýfætt
barn mér við hlið. Eftir aðgerðina vaknaði ég
og var með mikla verki. Ég áttaði mig á því að
núna væri það orðið of seint, nú yrði ekkert aft-
ur tekið. Of seint fyrir mig og það sem mikil-
vægara var, fyrir barnið.
Ég þurfti að dvelja í fjóra daga á spítalanum.
Ástæðan fyrir því var sú að læknarnir héldu að
aðgerðin hefði ekki tekist að fullu og þeir þyrftu
því að endurtaka hana til þess aö ná „öllu“ út.
Enginn kom í heimsókn, ég þekkti engan og
ég grét öllum stundum. „Hann“ hringdi og ég
grét í símann og sagði honum að ég héldi að
ég hefði gert mistök. „Uss, þetta lagast allt,
ég elska þig.“ Mér létti að vita að
þrátt fyrir að ég segði
„Við ættum að hætta saman." Ég reyndi ekki
að stilla mig, ég öskraði í símann, ég grét og
skalf í senn. Ég hafði alltaf hlegið að setning-
um í ástarsögunum, eins og „hjartað brast,
brotnaði, kramdist" og svo framvegis. Þetta
kvöld sannreyndi ég að þetta var eina lýsingin
sem hægt var að nota. Hjartað í mér brast. Ég
hljóp grátandi út.
Það voru tveir mánuðir liðnir frá aðgerðinni
og mér fannst líf mitt vera ömurlegt. Ég hafði
enga löngun til að lifa lengur og var komin á
fremsta hlunn með að gera tilraun til
sjálfsmorðs. Á síðustu stundu fannst mér að
það væri ekki sanngjarnt gagnvart foreldrum
mínum og litlu systur minni.
Tíminn leið og sárin tóku að gróa. Ég var far-
in að ná tökum á lífi mínu. „Hann“ hringdi ann-
að slagið eftir þetta. Undir vor vaknaði ég um
miðja nótt við mikla martröð. Ég grét lengi því
ég vissi af hverju ég grét. í svefni hafði hugur
minn munað að þetta var áætlaður fæðingar-
dagur barnsins okkar.
Nú er liðinn nokkur tími og ég útskrifast brátt
úr menntaskóla. Við höldum sambandi, hann
hringir öðru hverju og við höfum sofiö saman
þónokkrum sinnum síðan um árið. Ég
hef enn ekki sagt honum frá tilfinn-
ingum mínum og hvað ég
gekk í gegnum.
vegna þess að ég elska hann ennþá og er
hrædd um að styggja hann alveg ( burtu. Ég
ætla að mennta mig meira en það líður ekki sá
dagur að ég leiði ekki hugann að því að heim-
er fullur af einstæðum mæðrum sem
urinn
spjara sig vel. Á hverjum degi spyr ég sjálfa
mig: „Gerði ég mistök?" Ég horfi á eftir ungum
mömmum á rölti með barnavagnana sína og
með bros á vör. Ég bið Guð stundum að snúa
tímanum til baka en hann hefur ekki bænheyrt
mig enn.
Fóstureyðing er kannski úrelt hugtak sem
enginn hefur lengur áhuga á. Ég gat ekki stytt
mál mitt því svona er saga mín. En kannski
veit einhver að við sem göngum í gegnum
þetta gerum það ekki með köldu blóði. Við líð-
um hræðilegar tilfinningar sem oftast gleymast
aldrei og hugsum að nú væri barnið orðið eins
árs og svo framvegis - hefði það fengið að lifa.
Kannski erum við morðingar, alla vega spyr ég
sjálfa mig oft þeirrar spurningar. Einu sinni
hafði ég óþrjótandi lífskraft og vilja og var ákaf-
lega hamingjusöm. Núna er ég breytt og ég
hugsa og hugsa: „Er ég morðingi, - óham-
ingjusamur morðingi í stað
hamingjusamrar
móður?“
Kannski
honum ekki —
brandara lengur 1
þá elskaði hann 1
mig enn.
Loks lauk mar-
traðarvistinni á sjúkra-
húsinu. Verkirnir
hættu eftir nokkra
daga - en hjartað öskr-
aði enn af sársauka og
tárin vættu koddann
minn á kvöldin. „Hann“
kom í heimsókn og við átt-
um saman ágæta daga.
Við ræddum ekki um að-
gerðina eða tilfinningar mín
ar. Ég reyndi bara að brosa og
njóta þess að hafa hann hjá mér.
Eftir þá heimsókn hætti ég að
heyra orðin þrjú. Ef ég hvíslaöi
þeim í símann fékk ég annaðhvort
þögn í staðinn eða „ég veit“. Ég
hugsaði samt ekki mikið um það.
Að því kom brátt að „hann“ hætti að
hringja og þá fór mig að gruna það
versta. Ég hringdi því og fékk útskýr-
ingu á sambandsleysinu. Hann játaöi
fyrir mér að hafa verið með annarri
stelpu. Ég reyndi að halda aftur af tár-
unum. „Þetta gengur ekki,“ sagði hann.
í 21. tölublaði Vikunnar birtust
þýdd viðtöl við norskar konur sem
gengist höfðu undir fóstureyðing
ar. Um leið óskaði Vikan eftir því að
fá að heyra frá íslenskum konum,
sem hefðu reynslu af slíkum aðgerð-
um. Fljótlega barst blaðinu bréf það
sem hér birtist, en það er frá skóla-
stúlku, sem kallar þessi kynni sín
martröð.
rnahrtZðingere
vor, - Pvl "eit- / , ~ Sj l,,. ~~ eiSnast I Ma!!U sér að Tert se
jv Ptfiöar ^i&dur banH, ekt / m aúin aó ,rá Pessþe9ar 6

'■saieiA^ adi?ar
bstti t£íru,n'sjafia>r
Zkur 'ó°n',írlUmbaí'örsnrn- ,
te°°“ -9 barr> n,,Jmerinta

edéohi,Jæ'<niri„n::bg
an
\»oné?ry«tfi?r*r i
ol S Um lgir'n el9leyrn>
£* <pjað %V
Þeirn f: "
'éinu. Sern tl'y.m/na
IÚkre-
“«h á fjj9' aö ,
ge' eilZ 'ngar- .
r ékari„nJe"að i