Menntamál - 01.04.1961, Side 75

MENNTAMÁL
65
gjarnleg snerting og varfærnisleg, ef kennari þarf að
hafa hönd á barni.
Það er engu líkara en þessir smámunir smjúgi litlum
börnum gegnum merg og bein og beri með tímanum þann
ávöxt, sem hverjum k’ennara mætti verða mests virði.
Ég hef leitað í námsárangri barna, sem erfitt áttu
með nám, að einhverju, er hægt væri að fara um lofsam-
legum orðum.
Ég hef oft skrifað nokkur orð um það, sem ég fann, í
bækur barnanna.
Ég trúi því sjálfur, að mér hafi stundum auðnazt með
þessu móti að hjálpa til að vekja hjá þessum börnum
sjálfstraust, lífsgleði og bjartsýni.
Fáein vinsamleg, örvandi orð, skrifuð með hendi kenn-
arans í bók barns, þar sem það er sjálft ávarpað með nafni,
geta snortið barnið líkt og töfrastafur, svo að það verði
aldrei samt eftir.
Ég hef átt því láni að fagna, oftar en hitt, að börn hafi
mætt hjá mér í tíma geislandi af gleði. Ég hef líka fund-
ið, að oftast hafa þau og flest lagt rækt við skólastarfið,
eftir því sem þroski og geta þessa unga liðs leyfði.
Viðleitni mín í starfi sem barnakennari og börnin, sem
mér var trúað fyrir, hafa veitt mér ánægju, sem ekki er
hægt að lýsa, aðeins eiga, og frið, sem ekki er „sálinni"
síður nauðsynlegur en aurarpir, sem fyrir starfið fást,
eru hinni sýnilegu afkomu.
Kópavogi, 12. okt. 1960.