Menntamál - 01.04.1961, Síða 87

MENNTAMÁL
77
eru yfirleitt léttstígar, nettar og smjúga vel í, og veikurn punktum
leyna þær með húmor og liugviti. En hér er fjöldi minnisvísna, sem
engum brestum þurfa að leyna, af þvi að þær eru svo haglega gerð-
ar, samkynja efni troðið út í livert horn, allt rúm rímsins notað til-
gangi vísunnar í vil. Víða glyttir í góðan húmor, sem nægir til að
lyfta vísunni upp af flatneskju rímaðra minnisatriða. Það er spá
mín, að margar þessar vísur verði lífseigar, verði jafnvel klassískar
skólavísur. Tíminn mun vinza úr þeim, sumar gleymast, en aðrar
munu fylgja eftir námsefni skólanna, ekki sem skyldukvöð, Jteldur
sem bragðgott og lystaukandi viðbit, sem hver getur haft með livers-
dagskostinum eftir vild.
í fslandssöguvísum eru nokkrar teikningar eftir Helgu Svein-
björnsdóttur, bráðskemmtilegar og kryddaðar liinni sömu glettni
sem svo víða brosir við manni í vísunum.
Kristján Eldjárn.
Karl Strand: HUGUR EINN ÞAÐ VEIT.
Þættir um Jtugsýki og sálarkreppur.
200 l)ls. — Almenna bókafélagið, 1960.
Senn eru liðnir þrír tugir ára, frá því að ég heyrði skólapilt flytja
svo mál sitt, að ég trúði, að ekki yrði betur gert. Raunar efa ég enn,
að ég hafi notið mælsku/Atar betur í annan tíma eða betur væri gert
í mín eyru. Það var málfundur í Menntaskólanum á Akureyri. Ekki
man ég lengur, hvert nafn umræðuefninu var gefið, ég man ekki
heldur, livort Karl Straiul var frummælandi, en ég minnist hans
eins þeirra prúðu sveina og meyja, er til máls munu liafa tekið,
og ber margt til. Eg hafði aldrei áður heyrt jafn/anga ræðu, ekki
heldur jafnsnjalla, en þó ætla ég, að mestu liafi varðað, að ég hafði
eigi áður heyrt um sálarlíf fjallað á sama veg. Þó að ég muni eigi
lengur dagskrárheiti umræðunnar, minnist ég orða og viðhorfa Karls.
Ef minni mitt svíkur ntig ekki því verr, talaði Karl blaðalaust í 45
mínútur um sálarlíf Hallgerðar langbrókar. Og ef svo skyldi vera,
að mig misminni hér á einhvern veg, þá er það sízt til að rýra gildi
þessara minninga og dónts urn ræðu Karls, fyrir því eru dágóð sál-
fræðileg rök.
Blöndhlíðingar lásu íslendingasögur upphátt á kvöldvökum, svo
sem títt mun hafa verið í sveitum fram á útvarpsöld, og þeir gerðu
betur, þeir rökræddu efnið, lögðu mat á persónur, kjör þeirra og gerð-
ir, — og virðist ntér sem til þurfi áralanga þjálfun við að meta gildi