Heima er bezt - 01.07.1994, Page 14

Þá var í Skólavörðuholtinu enn
gott afdrep í lautum í klettaskjóli fyr-
ir unga og ástríðuheita elskendur til
að njóta næðis og stundum hefur víst
verið sannmæli sem kveðið var á
fyrri öld, að ei var för til ónýtis upp
til Skólavörðunnar, þó að þegar hér
var komið sögu hafi Öskjuhlíðin
reyndar verið farin að gegna slíku
hlutverki í vaxandi mæli.
En hvar er í heimi hæli tryggt?
Þegar fjölskylda mín flutti þetta
haust að rótum hennar varð hún okk-
ur elstu strákunum tveimur vettvang-
ur til landkönnunar og bar þá við að
við gengjum óvænt fram á samtvinn-
aða elskendur og gaf þar stundum á
að líta undirleita mey með rjóðan
vanga slíta sig í ofboði úr heitu
faðmlagi elskhuga síns.
Fyrstu vikurnar okkar í Reykjavík
höfðum við athvarf hjá Gissuri Fil-
ippussyni, föðurbróður mínum á
Vesturgötu 29, nýreistu húsi sem í
augum níu ára brókarlalla úr af-
skekktri sveit var fremur höll en hús,
verkstæðið á neðstu hæðinni glymj-
andi af hamarshöggum og málm-
skarkala, fyrir ofan það tvær íbúðar-
hæðir og loks mikill loftsalur undir
risi, óskiptur að öðru en því að þar
var í einu horninu afstúkað kames
þar sem faðir minn hafði hafst við
um veturinn með elsta soninn Jón,
sem varð tíu ára þetta vor.
Undir leiðsögn Nonna komst ég
brátt í slagtog við jafnaldra okkar á
Vesturgötunni og þar í kring, sem
litu eigi alllítið niður á flámæltan
sveitadurginn á sauðskinnsskóm og
stundum með kálfslappir og var þá
gott að hafa Nonna sem kennara í
mannasiðum og leiðsögumann um
villugjörn völundarhús borgarinnar,
enda orðinn forframaður eftir heils
vetrar skólavist í Landakotsskóla og
óspar að Ieggja mér og yngri bræðr-
unum lífsreglurnar og vara okkur við
tálsnörum og torfærum heimsins.
Þó varð mér, auðtrúa fáráðlingn-
um, stundum hrösunarhætt þegar
hann var ekki nærri, enda freistandi
bráð klækjarefum götunnar. Eg hafði
haft með mér austan af landi fallegan
bát, snotran smíðisgrip og skilnaðar-
gjöf frá Sigurði föðurbróður mínum.
Nú er ég að leika mér með hann í
fjörupollum, en verndarinn Jón
fjarri. Kcmur þá cinn minna nýju
vina ísmeygilegur í fasi og vill kaupa
gripinn fyrir tuttugu og fimm aura.
Þótt mér væri annt um bátinn, enda
fárra leikfanga völ, stóðst ég ekki
fagurgala drengsins þótt mér fyndist
hann kynlega undirfurðulegur á svip,
enda óhæfa að láta ekki að vilja pilts
sem mér fannst mér svo miklu hærri
í mannvirðingastiganum, innfæddur
Reykvíkingurinn og verðið sem boð-
ið var höfðinglegt. Samningar kom-
ust því á, ég lét bátinn af hendi og
rétti fram iófann eftir tuttugu og
fimmeyringnum.
„Veltu bara við steini, það er fullt
af maurum undir þeim,“ segir kaup-
andinn hlæjandi og hleypur burt með
hinn dýra bát en ég sit eftir mcð sárt
ennið. Mér datt ekki í hug fyrr en
löngu síðar, að krefjast þess að hann
teldi þá fram sjálfur né að maurarnir
í fjörunni mundu vera almennings-
eign, enda lítils virði til frálags hvort
sem var.
Þegar til þess viðraði lékum við
okkur með flugdreka á Doktorstún-
inu, sem við nefndum svo og kennd-
um við Doktorshúsið, fallegt rautt
hús, einlyft með bröttu þaki, sem
stóð nokkru neðar en þar sem nú eru
gatnamót Ægisgötu og Ránargötu og
var vitanlega metnaðarmál að þeir
flygju sem hæst. Til þess að svo
mætti verða dettur okkur bræðrum
eitt sinn í hug, þegar á var allhvass
norðanvindur, að koma dreka okkar
á loft út um glugga á suðurhlið þaks-
ins á Vesturgötu 20 og er mér nú
fengið það hlutverk að gefa út snúr-
una. Gluggi þessi var þeirrar gerðar
sem algengust er, járnrammi og járn-
póstur að endilöngu í miðju, sem
skipti honum í tvær rúður, en lamir
að ofanverðu. Við bræður höfðum nú
galopnað gluggann svo hann lá á
þakinu upp frá opinu.
Þar sem ég stend nú með höfuð og
hendur upp úr glugganum kemur
snörp vindhviða, feykir glugganum
upp og lendir hnífskarpur millipóst-
urinn á skallanum á mér svo eftir
verður langur skurður eftir hvirflin-
um en ég steinrotast. Munaði víst
mjóu að stæði í heila. Líklega hefur
það bjargað að hausinn var meira
bein en heili og fossar blóð úr sárinu.
Var nú uppi fótur og fit, ég borinn í
ofboði til Olafs Þorsteinssonar lækn-
is við Skólabrú, sem saumaði saman
glufuna og greri sárið fljótt og varð
mér ekki meint af til langframa.
Þegar við fluttumst af Vesturgöt-
unni í Vatnsmýrina urðu allmikil um-
skipti því nú vorum við eiginlega
orðnir sveitamenn að nýju, æðilangt
utangátta ys og látum borgarinnar,
næstu nágrannar okkar Pólverjar og
til þeirra oftast yfir hálfgert forað að
fara.
Var nú allt kyrrlátara en í skarkala
bæjarins og leikvangurinn grænar
grundir, melar og móar og bar fátt til
tíðinda og höfðum við bræður fátt
gagnlegt fyrir stafni eftir að sumar-
verkum lauk og áður en skólaganga
hófst.
A þessum árum tíðkaðist að kaup-
menn sendu vörur heim til viðskipta-
vinanna, sem annaðhvort pöntuðu
símleiðis eða húsmæðurnar komu í
verslunina og völdu varninginn sem
sendillinn bar síðan eða flutti á þar
til gerðu reiðhjóli heim til þeirra.
Ekki þótti hæfa hefðarfrúm að bera á
sjálfum sér.
Nú þótti Nonna, sem var á ellefta
ári, ráð að afla sér fjár og frama og
réðst sendisveinn hjá verslun einni
við Lækjartorg. I þeirri verslun og
öðrum í kring voru fleiri drengir á
líku reki sem gegndu sama starfa og
þegar dræmt var um viðskipti hópuð-
ust þeir saman úti fyrir og höfðu
ýmsar brellur í frammi. Þar sem
Nonni var nýliði í hópnum og sveita-
maður að auki, þótti hann liggja vel
við höggi. Þá var það að einn spurði
hvort hann langaði ekki til að fá af
sér augnabliksmynd. Jú, það hélt
Nonni að gæti verið gaman.
Setur nú myndasmiðurinn sig í
stellingar, gerist álútur og lætur sent
hann haldi á einhverju í mittishæð og
230 Heima er best