Heima er bezt - 01.07.1994, Síða 15

rýni í það. Biður hann Nonna að
halla sér vel fram svo hann nái góðri
andlitsmynd. Nonni er forvitinn og
fer að öllu eins og fyrir hann er lagt.
Myndasmiðurinn lætur hann hag-
ræða sér á ýmsa vegu, „svona nú,
reigðu betur hálsinn, hvernig held-
urðu að ég geti myndað þig ef þú
snýrð smettinu ekki alminlega að
vélinni. Já, svona. Þetta er betra en
lokaðu nú augunum.“
Um leið og Nonni gerir það, hálf-
boginn með nefið í mittishæð, snýr
listamaðurinn sér eldsnöggt við, tek-
ur höndum um þjóhnappa sína,
glennir í sundur og rekur drynjandi
fret framan í hann.
Nonni kom heim bæði fróðari og
reynslunni ríkari og auðvitað beið
hann ekki boðanna að leika þar
sömu listina. A þessum dögum var
rúgbrauð, öðru nafni þrumari, ekki
óverulegur hluli daglegs viðurværis
og því skorti sjaldnast lofthleðslu í
skotið.
Um haustið hófum við Nonni
skólagöngu í barnadeild Kennara-
skólans, sem vegna nálægðar sinnar
lá best við okkur. Þangað var frá
Haukalandi röskur tíu mínútna gang-
ur, væri farin hin þurrari leið yfir til
Hlíðarenda, þaðan upp á Laufásveg
hjá Pólunum, en fljótfarnari ef mað-
ur stytti sér leið skáhalt yfir mýrina,
annaðhvort að syðri enda Aldamóta-
garðanna eða beint á Kennaraskól-
ann framhjá hinu þefjandi safnhúsi,
sem fyrr var nefnt.
I Kennaraskólanum var aðalkenn-
ari okkar Ásgeir Ásgeirsson, síðar
forseti, hinn ágætasti kennari og að
sama skapi ástsæll af okkur krökkun-
um, auk þess sem við vorum til-
raunadýr handa nemendum Kennara-
skólans að æfa sig á.
Ur þeim hópi eru mér ævinlega
minnisstæðastir ljúfmennin Aðal-
steinn Sigmundsson og Bjarni Þor-
steinsson, sem báðir urðu þjóðkunnir
menn.
Sambekkingar okkar voru einkum
jafnaldrar okkar úr Pólunum og býl-
unum þar í kring en auk þeirra slang-
ur af börnum úr syðsta hluta Laufás-
vegar og Bergstaðastrætis og kannski
eitthvað lengra að. Þarna sátum við í
sama bekk þrjá vetur og naumast
hygg ég að við höfum hlolið þar lak-
ari fræðslu en þótt við hefðum lullað
áfram stig af stigi í bekkjaskiptum
skóla. Hefðum við bræður gjarnan
viljað vera þar fjórða veturinn en það
var talið óráðlegt og lentum við í sjö-
unda bekk Miðbæjarskólans.
Þó Jón bróðir minn væri árinu eldri
en ég, var hann áhugaminni við nám-
ið og taldi tíma sínum betur varið í
annað en liggja yfir bókum og hlaut
það að hefna sín á prófum, enda fór
það svo þegar raðað var í bekki í
Miðbæjarskólanum við skólasetn-
ingu haustið 1921, að mér var ætlað
sæti í sjöunda bekk en Jóni, sem var
þó árinu eldri en ég, í sjötta bekk.
Athöfn þessi fór fram í leikfimisal
skólans að viðstöddu öllu kennara-
liði og væntanlegum nemendum en
Morten Hansen, skólastjóri, sat fyrir
miðju langborði og kennararnir hon-
um sitt til hvorrar handar. Þá tel ég
mig hafa unnið meira þrekvirki en í
annan tíma á lífsleiðinni, því þegar
ég heyri að okkur bræðrum er þannig
stíað í sundur stend ég á fætur og
skjögra óstyrkum fótum að kennara-
borðinu, stilli mér upp fyrir framan
skólastjóra og styn því upp
kjökrandi, að við bræður höfum æv-
inlega setið saman og hvort hann
geti ekki látið mig líka vera í sjötta
bekk.
Allir urðu hvumsa við, bæði kenn-
arar og krakkar, en þar fór hneyksl-
unarkliður um bekki yfir svona
óheyrilegri ósvífni.
Skólastjóri tók máli mínu ljúf-
mannlega og sagði að við yrðum
látnir vita um málalok síðar. Þau
urðu á þann veg að í stað þess að
flytja mig niður var Nonni fluttur
upp og sátum við saman um veturinn
við þriðja borð í miðröð fyrir aftan
þá bræður Axel og Svein Kaaber, og
þótti okkur gaman að horfa yfir axlir
þeirra á listilega gerðar myndir sem
þeir dunduðu sér löngum við að
teikna.
Ekki þurfti skólastjóri að sjá eftir
ákvörðun sinni því Nonni bróðir
skilaði ekki lakara vetrarstarfi á vor-
dögum en hver annar.
rnani
Kennaraskólinn.
Heima er best 231