Heima er bezt - 01.07.1994, Qupperneq 44

stað. Halli er við talstöðina, sem er
aðeins gamla Gufunesbylgjan. Hann
hefur náð sambandi við talstöðvarbíl
suður við Alftavatn og hafði sá orðið
var við Þjóðverja sem var þar einn á
gangi og stemmdi lýsingin við týnda
sjóræningjann. Maðurinn gekk bíla-
slóðina í vestur í áttina að Markar-
fljóti á syðri Fjallabaksvegi. Sagðist
hann ætla að húkka sér far með bíl í
Landmannalaugar. Líkur á því að
hilta bíl á leið þangað á þessum slóð-
um og á þessum tíma voru nánast
engar og ekki miklar líkur á að hitta
nokkurn bíl þar yfirleitt. Mest undr-
uðust menn þó að hann átti að hafa
sést við Alftavatn klukkan rúmlega
sex eða rúmum tveimur tímum eftir
að hann sást við skálann í Hrafn-
tinnuskeri. Kunnugir töldu þann
gönguhraða milli þessara staða með
ólíkindum, en þessi leið er stikuð
sem hluti af „Laugveginum“ og
stundum höfð sem dagleið á göngu-
ferðum suður í Þórsmörk. En
kannski fóru þessar tímasetningar
eitthvað á milli mála.
Halli var búinn að ná talstöðvar-
sambandi við björgunarsveit á
Hvolsvelli og var hún komin í við-
bragðsstöðu að hefja leit.
Ford Econoline með talstöð, sem
staddur var í Laugununi, hafði verið
sendur um Dómadal í Reykjadali við
Hrafntinnusker og átti hann að bíða
nálægt íshellinum. Þaðan sögðu
kunnugir að ekki væru nema 2 km að
skálanum í Hrafntinnuskeri. Þeir á
Fordinum áttu að sækja Einar Torfa
og Birnu þangað, þar sem þau áttu
að bíða yrðu þau einskis vísari.
Það er margt spjallað í landvarða-
herberginu í skálanum og þröng á
þingi meðan beðið er frétta úr tal-
stöðinni. Talstöðvarbíllinn við Álfta-
vatn er fenginn til að fara og svipast
um eftir manninum áleiðis vestur
syðri Fjallabaksleið.
Tóta kemur inn eftir að hafa verið
úti á tjaldstæði. Sagðist hún hafa rætt
við fararstjóra sjóræningjanna og
m.a. spurt hvort týndi maðurinn væri
með öllu mjalla. Fararstjórinn taldi
manninn með fullu viti, en í skálan-
um efuðust margir um það á þessari
stundu eða þá að útlendingar gerðu
sér enga grein fyrir hugsanlegum að-
stæðum á íslenskum fjöllum. Sumir
töldu óskiljanlegt að maðurinn
skyldi halda aleinn í suðurátt frá
skálanum í Hrafntinnuskeri, þegar
allir aðrir sneru við í Landmanna-
laugar, enda þótt stikaðar leiðir væru
í báðar áttir.
Maðurinn hafði hvorki landakort
né mat, var illa búinn ef veður
breyttist og virtist ekki hafa hug-
mynd um hvert hann var að fara. Þá
hefði verið skynsamlegt að fylgjast
með ferðamönnum úr öðrum hópum
sem sneru til baka. Allir voru sam-
mála um það að ekki ætti að sleppa
sjóræningjum lausum á íslensk fjöll,
það væri aðeins áhætta og kostnaður
fyrir Islendinga, sem hefðu litlar sem
engar tekjur af þess háttar ferðafólki.
Klukkan er rúmlega hálftólf. Allt í
einu koma inn í skálann tveir karl-
menn og ein kona. Annar þeirra er
týndi sjóræninginn. Sagan sem þau
segja er næsta ótrúleg saga um til-
viljanir og heppni. Konan er jarð-
fræðingur. Hún er á jeppa á syðri
Fjallabaksleið í einhvers konar jarð-
fræðiathugunum suður og austur af
Laufafelli. Maður hennar er með
henni. Þau hafa hug á að gista í skála
sem er skammt frá veginum austan
við Markarfljót. Það er komið myrk-
ur og veðurhljóð í fjöllum, þegar þau
koma austur yfir fljótið. Enginn bíll
eða Ijós, ekkert hljóð nema vindur-
inn og straumvötn sem gnauða í ör-
æfaþögninni. Allt í einu sjá þau
mann á gangi í bílljósunum. Það er
týndi sjóræninginn, rammvilltur og
illa haldinn, einn á reginfjöllum. Þau
hafa enga talstöð, en grunar að leit
að honum sé hafin, svo þau ákveða
að aka honum í Landmannalaugar.
Þau vita ekki hvort Laufafellsleið
milli syðri og nyrðri Fjallabaksleiða
er fær og fara því Krakatindsleið,
sem þau vissu að var fær en er
nokkru lengri. Og hér eru þau komin
og biðjast gistingar, sem þau fá þótt
skálinn sé yfirfullur.
Sjóræninginn hypjar sig fljótlega
og skömmu síðar koma fararstjórinn
og bílstjórinn úr sjóræningjabílnum
til að þakka fyrir aðstoðina. Land-
verðirnir taka því vel, en einn við-
staddur fararstjóri, Jórunn Sigurðar-
dóttir, talaði við þau á þýsku nokkur
vel valin orð, að því er virtist. Urðu
þau nokkuð skömmustuleg og fram-
lág voru þau þegar þau kvöddu og
fóru. Grunur lék á að hún hefði lýst
fyrir þeim hugsanlegum afleiðingum
athæfis þeirra í ferðamálum og
reynsluleysis í fararstjórn.
Eftir að hafa kvatt hina ágætu
landverði fer ég út á tjaldstæðið. Það
er kolamyrkur og hvassviðri og rign-
ingarhraglandi. Sum eldhústjöldin
hafa verið felld og borið á þau grjót
þar sem mörg þeirra standa illa í
vindi. Það er notalegt að skríða í
svefnpokann í aftasta sæti rútunnar
upp úr miðnættinu og hlusta á
vindgnauðið í myrkrinu, enda sofna
ég fljótt.
S
Oveðursmorgunn
Það er farið að birta af degi þegar
ég vakna við það að bankað er á hurð
rútunnar, sem ég hafði læst að innan.
Eg lít á úrið mitt og sé að klukkan er
hálffimm. Það er ofsarok og foráttu-
rigning. Bíllinn veltur á fjöðrunum
undan veðurálaginu og vatnið fossar
niður rúðurnar vindmegin. Ég skríð
úr svefnpokanum og opna dyrnar.
Uti stendur Jón Geirsson fararstjóri,
algallaður. Tjaldstæðið er yfir að líta
eins og eftir loftárás. Tjöldin eru
flest ýmist fokin eða brotin niður og
fólk er um allt tjaldstæðið að bjarga
eigum sínum og grýta niður tjöldin.
Jón er búinn að vera úti góða stund
að aðstoða farþegana okkar og nú
þurfa þeir að komast í skjól fyrir
óveðrinu. Ég fer aftur í að klæða mig
og bíllinn fyllist af blautu og hröktu
fólki. Ég hygg nú gott til glóðarinnar
að nota olíumiðstöðina til að hita
upp bílinn. En nú vill hún ekki fara í
gang af einhverjum óþekktum ástæð-
um. Ég verð því að setja vélina í
gang til að reyna að fá einhvern hita í
bílinn. Skömmu síðar er komið með
260 Heima er best