Heima er bezt - 01.07.1994, Síða 47

geymdur í. Par voru margar hillur allt í kríng, svo að
hægt var að raða hverju fyrir sig og því fljótt að grípa til
hlutanna.
En svo var það einn góðan veðurdag að mús sást í mat-
arskúmum og nú voru góð ráð dýr - eða hvað? Mér datt
strax í hug að reyna að gefa músinni og það ráð reyndist
vel. Ég lét mat á undirskál, sem ég lét standa í cinu horni
skúrsins. Sem sagt, ég skammtaði músinni daglega og
það ráð hreif. Músin snerti ekki á neinu eftir það. Hún át
bara sinn mat. Þetta var nú allur vandinn og þetta er mín
reynsla.
Skjalda
Haust eitt keypti faðir minn kú á bæ einum í Austur-
Landeyjum. Kýr þessi var gæðaleg að sjá, svartskjöldótt
á lit og því kölluð Skjalda.
Tíð var góð um þessar mundir og kýrnar því hafðar úti
á daginn. En scnnilega hefur þess ekki verið gætt að
koma með kúna að bænum með „réttu sjávarfalli," því
dag einn sáum við að Skjalda tók á rás sömu leið og
komið var með hana. Skjalda var nú ell og látin inn í fjós
og sá ég þá ekki bctur en að hún væri að gráta. Við syst-
kinin vorum þá beðin að fara til hennar og reyna að
hugga hana. Það þurfti nú ekki að segja okkur það
tvisvar. Við fórum upp í básinn til hennar, strukum henni,
klöppuðum og gældum við hana og þetta endurtókum við
dag eftir dag og virtist Skjalda kunna vel að meta þessi
atlot. Þetta var rélta lækningin við óyndinu, því Skjaldtl
reyndi aldrei að strjúka eftir þelta, þó hún væri úti með
kúnum. Skjalda reyndist vcl.
Þá urðu þrjár sálir fegnar
Það var fyrir mörgum árum að kunningjakona mín,
sem býr í þorpi einu á Suðurlandi, hitti mig á götu og bað
mig að heimsækja sig og vera nótt. Ég þakkaði henni og
sagðist mundi þiggja það fljótlega, en eitthvað dróst það
nú samt að ég léti verða af því að þiggja þetta boð. Oft
hef ég hugleilt það síðan að líklega hafi ég valið, eðarétt-
ara sagt hitt á réttu stundina, því hefði ég farið fyrr hefði
ég misst af því gullna tækifæri. scm mér gafst til að
bjarga hrelldum og hrjáðum varnarlausum smælingja.
Alltaf síðan er ég þakklát fyrir að hafa fengið þetta tæki-
færi.
Svo var það á sólfögrum sunnudegi að ég fór í þetta
ferðalag, og ég hitti vel á því konan var ein heima.
Krakkamir voru í afmælisboði og komu ekki heim fyrr
en undir kvöld. Við höfðum því góðan tíma og næði til
að rifja upp minningar frá Djúpuvík, cn þar höfðum við
kynnst og unnið saman í tvö sumur. Það var því margs að
mínnast og margt bar á góma, en það verður ekki rakið
hér.
Þar sem við sátum þarna í eldhúsinu við kaffidrykkju
og spjall, tók ég eftir agnarlitlum hvolpi, sem þarna var á
rjátli og var alltaf öðru hverju að reka upp óánægjubofs
og var auðséð að hann var vansæll og að honum leiddist.
Ég spurði hvernig á hvolpi þessum stæði og hver hann
ætti, því mér fannst á konunni að henni kæmi hann ekkert
við. Hún sagði að sonur hennar ælti hann, honum hef'ði
verið gefinn hann í gær, en sér væri lítill greiði gerður
með því, hún ætlaði sko ekki að fara að hafa hund á
heimilinu. Það væri einn hlutur vís. En hver hafði brjóst í
sér til að taka svona lítinn anga frá móðurinni og lleygja
honum í ókunnan strák? Mig fór nú að gruna margt og
spurði margs í sambandi við hvolpinn og varð margs vís-
ari. Meðal annars þess að síðastliðna nótt hefði honum
verið komið fyrir í húsi þar í grenndinni og þar var hann
lokaður inni í þvottahúsi, þar sem hann gelti alla nóttina
og því enginn svefnfriður þar. Þar með væri hvolpurinn
útrækur þaðan trteð öllu.
En hvað tæki nú við hugsaði ég. Ég hafði tekið með
mér handavinnu, sem ég ætlaði að dunda við og vera ró-
leg fram eftir morgundeginum, en satt að segja hafði ég
nú fengið annað að hugsa og snerti ekki á saumadótinu.
Ég var öll komin í uppnám. Ég var ákveðin að skerast í
málið livað sem það kostaði.
Eitthvað þurfti konan að bregða sér frá og bauð mér að
leggja mig á meðan, því hún sagðist verða góða stund í
burtu. Þegar hún var gengin út úr dyrunum tók ég hvolp-
inn og lagðist með hann í fanginu undir lcppi inn á legu-
bekk í stofunni. Varð ekki betur séð en að hann tæki
þessum atlotum feginsamlega og held ég að við höfum
bæði sofnað og hreyfði hann hvorki legg né lið meðan á
lúrinu stóð.
Svo kom konan og rétt seinna krakkarnir. Þá var nú úti
Heima er best 263