Heima er bezt - 01.07.1994, Síða 53

Birgitta H. Halldórsdóttir:
Smásaga
úní 1959. Vorið var liðið og sumarið komið. Jóns-
/J messan fram undan. Náttúran skartaði sínu fegursta,
k/ allt óx, greri, spratt og blómgaðist. Sóleyjarnar opn-
uðu krónur sínar í túnjaðrinum. Lömb og folöld léku sér í
sólinni á grænum högum við fuglasöng og flugusuð. Líf.
Nýtt líf hvert sem litið varð. Ný kraftaverk hvar sem aug-
að á festi.
Það var komið kvöld og fólkið í Hlíð gengið til náða.
Kristrún luisfreyja bylti sér í rúminu og gat ekki fest
blund. Gunnar, eiginmaður hennar, lá við hlið hennar og
svaf að því er virtist áhyggjulaus. Kristrún lét hugann
reika.
Þetta var yndislegur tími. Vorannir að baki og sumarið
fram undan. Hún andvarpaði. Allt þetta líf, þetta iðandi
líf, sem hún unni svo mjög gerði hana hrygga. Hún, sem
þráði svo mjög að líf hennar bæri ávöxt, en svo var ekki.
Kristrún unni sveitinni og vildi hvergi annars staðar
vera. Dýrin voru vinir hennar. Hún naut þess að aðstoða
ærnar við burð og hún rölti með smjörklípu í hreiður, þar
sem litlir, þakklátir ungar tístu. Hún var sannkallað nátt-
úrubarn.
Kristrún lokaði augunum og fyrir hugskotssjónum
hennar svifu myndir, Ijúfar og sárar. Hún hafði það í
rauninni ósköp gott. Það var aðeins þetta eina sem hana
skorti. Börn. Hún og maður hennar gátu ekki átt börn
saman. Kristrún og Gunnar voru af alþýðufólki komin.
Með samheldni og þrautseigju hafði þeim tekist að kaupa
sér jarðnæði. Þeim tókst að koma sér upp góðum bústofni
og reksturinn gekk vel. Aldraðir foreldrar þeirra áttu
skjól hjá þeim, en börnin komu ekki. Kristrún stundi þeg-
ar hún hugsaði um þetta. Ef til vill var ráð að velta sér
nakin úr dögginni á Jónsmessunótt. Nei, það dugði sjálf-
sagt ekki frekar en annað. Ó, hve oft hafði hún ekki
óskað þess að eignast barn. Hún elti
fiðrildi og fangaði
þau á meðan
hún óskaði
X sér. Hún
fann fjög-
urra laufa
s m á r a ,
starði til
himins og tal-
aði við almætt-
ið. Já, hún hafði
beðið um börn, svo
sannarlega hafði hún
beðið.
Kristrún og Gunnar voru ung er
Heima er best 269