Heima er bezt - 01.07.1994, Qupperneq 56

einu lagi heldur en ef skoffínið hefði
ekki haft nema einn. En mér finnst
nú Hringur eiga skilið meira en
þakklætið tómt fyrir annan eins
dugnað, sem hann hefur sýnt í viður-
eigninni við skoffínið og þar að auki
bjargað okkur frá bráðum bana,“
sagði Einar um leið og hann tók
hundinn og stakk honum undir hönd
sína. „Enda skal hann nú ekki þurfa
að ganga það sem eftir er leiðarinn-
ar.“
Þegar þeir komu heim að
Klömbrum var Þuríður búin að baka
í fullt trog af lummum, sem hún ætl-
aði að hafa í trúlofunargildi sonar
síns. En þegar þeir sögðu tíðindin og
hvert afreksverk hundurinn hefði
sýnt, kom öllum saman um að snúa
því upp í fagnaðarveislu Hring til
heiðurs.
Stóð veislan langt fram á nótt.
Fékk Hringur allt það besta og lost-
ætasta sem framreitt var en með því
að öllum skepnum má ofbjóða
„þraut Hring loks örendi,“ sem Þór
forðum. Leysti Arni hann af hólmi.
Barðist hann fast og lengi við lumm-
ur og annað góðgæti en enginn má
við margnum því hann féll að lokum
við góðan orðstír. Voru þá allir fyrir
löngu fallnir þegar hann hné í valinn,
en kunnugir sögðu að kvöldbæn hans
hefði verið sú, áður en hann féll í
valinn, að hann fengi að fara í bón-
orðsferð á hverjum degi, ef hún hefði
slíkan endi.
Ekki er þess getið að Árni færi aft-
ur í bónorðsferð að Barði, enda var
kassinn týndur með öllum brotunum.
Hafði hann fokið í veðrinu, en sum-
arið eftir kvörtuðu nágrannarnir und-
an því að óvenjumikið væri af grá-
leitum sandi í engjum sínum. Væru
engjarnar nær því ósláandi sums
staðar vegna hans. En þegar Einar
frétti það sagði hann að þar mundu
leirílátin hans Árna vera.
„En seinka mun nú spengingunni
héðan af,“ sagði hann. „Fyrst ná-
grannar mínir voru svo frámunalega
hirðulausir að tína ekki upp brotin,
því ef allt hefði verið hirt, er ég viss
um að eitthvað hefði mátt spengja af
öllum þeim ósköpum.“
Snjókökkurinn
Nú verðum vér að fara fljótt yfir
sögu þessa til að þreyta lesendur
vora ekki um of á liinu tilbreytinga-
litla lífi Klambrafólksins. Að vísu
höfum vér heyrt margar munnmæla-
sögur um það frá tímabili þessu er
vér sleppum hér úr sögu þessari. En
vegna þess að þær virðast vera ýklar
að meira eða minna leyti, þykir oss
ekki hlýða að taka þær upp í sögu
þessa.
Látum vér þær því bíða þar til vér
fáum betri sannanir fyrir trúverðug-
leika þeirra og skrásetjum vér því
ekki hér eftir fremur en hingað til
annað en það sem vér höfum eftir
áreiðanlegum heimildum eða óyggj-
andi handritum. Því þar sem vér höf-
um ekki verið sjálfir sjónar- eða
heyrnarvottar að því er sagan greinir
frá, fremur en flestir aðrir er sögur
skrifa, viljum vér vera varkárir í val-
inu.
Að vísu búumst vér við að sagan
þyki daufari og bragðminni fyrir það
að sleppt er úr henni því ótrúlega og
öllu því sem ævintýrablæ hefur. En
það er eins og máltækið segir: „Að
hverja sögu verður að segja eins og
hún gengur.“
Tíu ár eru liðin síðan vér skildum
við Klambrafólkið seinast. Tíu erfið
og mæðusöm ár hjá þeim sem Itafa
fátt af þessa heims þægindum að
segja. En aftur á móti tíu stutl og
björt ár hjá hinum, sem flestum þæg-
indum og góðum lífskjörum áttu að
fagna og töldu það sitt mesta böl hve
tíminn leið skjótt, eins og þungur ár-
straumur sem allt hrífur með sér.
En þrátt fyrir það urðu þeir að ber-
ast jafnt hinum fram í regindjúp lím-
ans, þótt þeim hafi eflaust ekki l'und-
ist fara meira fyrir þessum tíu árum,
þegar þeir litu til baka en sem svarar
einni málsgrein eða líu línum í bók.
Viljum vér nú taka oss far með hin-
um síðartöldu, því það á enda betur
við efni sögu vorrar. Stígum vér
þannig yfir þessi 10 ár með örfáum
línum.
Margt hefur nú breyst í Klömbrum
frá því er vér komum þar síðast.
Simbi smali var nú fyrir mörgum
árum kominn undir græna torfu. Ein-
ar og Þuríður voru bæði dáin fyrir ári
síðan. Höfðu þau systkinin, Árni og
Katrín, tekið við búinu eftir lát for-
eldra sinna. Árni var raunar talinn
fyrir, en Katrín bústýra hans því
hann var ógiftur ennþá. Var hann nú
orðinn stór og sterkur og hafði oft
þurft að fá fylli sína, þótt hann æti
mikið í samsæti Hrings forðum.
En þau höfðu orðið afdrif Hrings
að einu sinni hafði Árni haft hann
með sér á rjúpnaveiðar. Hittist þá svo
á að Árni sá rjúpu skammt frá sér,
hlóð byssuna í flýti og hugðist hafa
líf hennar. En þegar hann ætlaði að
fara að miða sá hann að Hringur var
sestur á milli sín og rjúpunnar og var
að klóra sér með mestu spekt. Árna
þótti alltof mikil fyrirhöfn að fara að
færa sig úr stað, bjóst hann heldur
ekki við að rjúpan biði sín á meðan.
„Ég læt tlakka á hana í gegnum
helv... hundinn,“ sagði hann. „Hring
verður varla mikið meint við það.
Honum hefur boðist brattara en þótt
fáein högl færu allra snöggast í
gegnum hann í áliggjandi nauðsyn.“
Að svo mæltu skaut hann en við
skotið sló byssan hann í rot. Þegar
hann raknaði við aftur sá hann að
þjappinn stóð í gegnum Hring og
hafði stungist upp að miðju í þúfu.
„Enn hef ég skotið þjappanum,“
varð Árna að orði um leið og hann
staulaðist þangað sem Hringur lá. Sá
hann þá að hann var dauður.
„Ekki skil ég hvað hefur getað
drepið Hring svona fljótt, nema að
það hafi verið þjappinn. Hann hefur
líklega ekki þolað að hafa hann
svona í gegnum sig allan tímann á
meðan ég lá í rotinu,“ sagði Árni um
leið og hann tók hundinn á herðar sér
og hélt heim.
Ekki kvaðst Einar geta ásakað
Árna fyrir það þótt hann hefði ætlað
272 Heima er best